गझल

काळीज माझे फक्त का? हा प्राण तू घेऊन जा,
हे प्रेम म्हणजे काय ते परिमाण तू घेऊन जा.

आयुष्य सारे शाप मी खाऊन अंगी काढले,
'करणार नाही कौतुके', ही आण तू घेऊन जा.

झाले पुरे मज रेटणे, हे एकदाचे संपवू,
ही आणलेली प्रेरणा अन त्राण तू घेऊन जा.

होती अगोदर जीवनी शांती किती, सांगू तुला,
जी भावनांची खोदली ती खाण तू घेऊन जा.

आहे म्हणाली प्रेम पण तू प्रेम ना केले कधी,
खोटेच शब्दांचे तुझे हे बाण तू घेऊन जा.

मज शोक करण्या पाहिजे अंधार आणिक आसवे,
या चांदण्यांची नाटकी ही घाण तू घेऊन जा.

खरे बोलता आले नाही
©® - महेश मोरे (स्वच्छंदी), सातारा

नाव तुझे ओठांवर होते तरी सांगता आले नाही
असून इच्छा मला जगाशी खरे बोलता आले नाही

आठवणींतच जेव्हा केव्हा श्वास संपले, मिटले डोळे
उरात उरले शल्य हेच की तुला पाहता आले नाही

प्रेमावरचे धडे घ्यावया लाख पुस्तके वाचत गेलो
नशीब माझे असे कडू की तुला चाळता आले नाही

शब्द दिलेला तुला म्हणूनच जमेल तितकी कोशिश केली
बघता बघता मला विसरलो, तुला विसरता आले नाही

दोघांमध्ये जे होते ते मनात होते मनी राहिले
मला सांगता आले नाही..तुला जाणता आले नाही

गझलेत काही कमतरता , चुका असल्यास
नक्की सांगा. त्यांचे स्वागतच असेल .
<
संवेदना होती नवी....

वृत्त : देवप्रिया / कालगंगा
गालगागा गालगागा गालगागा गालगा

याचकाची भंगलेली साधना होती नवी !
घाव तो होता जुना अन् वेदना होती नवी !

मी तुझी नाही सखी पण छान माझा मित्र हो,
त्याच दुःखाला भुलाया सांत्वना होती नवी !

ते विषारी बोलती मी मुंगुसासम धाडसी,
पण मनाला दंशण्याची कल्पना होती नवी !

सागराने त्या उन्हाशी सापळा रचला जरी,
श्रावणाला धाडण्याची प्रेरणा होती नवी !

मी पहिल्यांदा एखादी गजल वृत्तात लिहिण्याचा प्रयत्न केला आहे. काही चुका असल्यास नक्की सांगा.
वृत्त : आनंद ( गा गा ल गा ल गा गा )

बाकी अजून होते कित्येक श्वास माझे !

वाऱ्यात दरवळू द्या आता सुवास माझे
ठेवून जात आहे खोटे सुहास माझे !

गावून गीत माझे शाबासकी तुम्हाला
माझेच ओठ बोले गाणे उदास माझे !

मांडून स्तूत खोटे "चेले" उदंड जगली
घटवून घेतले मी आयुष्य "मास" माझे !

वैऱ्यास ठार केले वाटे कुणी न बाकी
त्यांनीच घात केला जे आसपास माझे !

आशेत आदराच्या शाई लयास गेली
दरसाल फक्त झाले काव्य झकास माझे !

चेहऱ्यावर मुखवटे ठेवा
©® स्वच्छंदी

शक्य तितके हासरे ठेवा
चेहऱ्यावर मुखवटे ठेवा

फार मित्रांची नको गर्दी
चार ठेवा... चांगले ठेवा

पेटवा आम्हां बिचाऱ्यांची
आपली शाबुत घरे ठेवा

आत काटे राहुद्या बेशक
वर सुगंधी मोगरे ठेवा

गंध नाही ज्यांस जगण्याचा
पुस्तकातच ते धडे ठेवा

प्रेम प्रेमासारखे राहिल
स्वप्न स्वप्नासारखे ठेवा

ही गझल होइल मुकर्रर बस्
दुःख शब्दांच्या पुढे ठेवा

कैफ़ियत बिनधास्त झाली

- in the pleasurable presence of किमयागार _/\_

हक्क सांगू..............

पावसावर हक्क सांगू की ढगावर हक्क सांगू ?
की उन्हाने जाळलेल्या वावरावर हक्क सांगू ?

ती मला बस् दे म्हणाली आणि मी देऊन बसलो
मी कसा आता स्वतःच्या काळजावर हक्क सांगू ?

पाहिजे आहेत तितके मोगरे आहेत भवती
मी कशाला रातराणीच्या फुलावर हक्क सांगू ?

धर्म, जाती, पंथ, भाषा यातल्या मिटवू दऱ्या अन्
शक्य झाले तर नव्याने माणसावर हक्क सांगू

लागली शर्यत कधी तर प्रश्न पडतो एक हा की
कासवावर हक्क सांगू की सशावर हक्क सांगू ?

मार्ग खडतर, लक्ष्य दुर्धर होत गेले
आणि अंतर आत्मनिर्भर होत गेले

शब्द जितके आत्मनिर्भर होत गेले...
अर्थ सारे अस्थिपंजर होत गेले

सुख जगू शकलेच नाही त्या ठिकाणी...
दुःखसुद्धा फक्त जर्जर होत गेले

बांधण्यासाठी नवे सेतू फुकाचे
माणसांचे स्वस्त पत्थर होत गेले

चालणे नशिबात होते का म्हणू मी...
राहण्यासाठी कुठे घर होत गेले?

प्रश्न पुसणे बंद केले मी कधीचे
मौनही माझे निरुत्तर होत गेले

- कुमार जावडेकर

येत होती, जात होती माणसे
गीत अपुले गात होती माणसे!

साथ होती माणसांच्या माणसे
माणसांचे हात होती माणसे...

आज झाली जीवनाची सोबती
काल जी अज्ञात होती माणसे

माणसांचे पीक येथे काढती
येथुनी निर्यात होती माणसे!

हसत त्यांनी सहज अश्रू लपवले...
केवढी निष्णात होती माणसे!

भासली होती विजेचा लोळ ती -
पेटलेली सात होती माणसे!

का घरे मी दुश्मनांची जाळली?
त्या घरांच्या आत होती माणसे....

- कुमार जावडेकर

वाचू शकला नाही...........

तोच मोडला ऐन क्षणी जो वाकू शकला नाही
वादळामधे माड बिचारा वाचू शकला नाही

पडला, रडला, धडपडला तो धावत गेला पुढती
मायेमध्ये गुरफटला तो चालू शकला नाही

बस पहिल्या ओळीने डोळे इतके ओले झाले
ओळ एकही त्यानंतर तो वाचू शकला नाही

दोष उन्हाला देण्याआधी इतके ध्यानी ठेवा
सावलीत जो जो जगला तो वाढू शकला नाही

पतंगास तो माझ्या आता थिल्लर म्हणतो आहे
जो मांज्याने माझा मांजा कापू शकला नाही

एक भिकारी ऐकत बसला माझी कर्मकहाणी
जे मागाया आला होता...मागू शकला नाही