मुक्तस्रोत(Open Source)

भाग:१

रोहा तालुक्यात बाजारपेठेपासून सुमारे १५-१६ किलोमीटर वर असलेलं हे खेड. एक बाजूने खाडी तर तीनही बाजूने जंगल आणि थोडस उंचावर वसलेलं गाव"हाल".
आज ही त्या गावात पूर्ण दिवसात १ ते २ वेळाच बस जाते. शक्यतो 3 किलोमीटर प्रवास हा पायीच करावा लागतो. बायका अजूनही डोक्यावर पाणी आणतात आणि ते ही १५-२० मिनिटं डाग( डोंगर) चढुन.
या गावात आता सध्या आगरी आणि मराठी लोक एकत्र राहतात पण फाळणी च्या आधी मुस्लिम जमात इथे राहायची फाळणी च्या वेळी ते पाकिस्तान ला निघून गेले अस बोललं जातं.

सुकन्या पाचवीला असताना मध्यातच सहा माही नंतर एका मुलाचं शाळेत तिच्याच वर्गात ऍडमिशन होत. नवीन ऍडमिशन असल्यामुळे आणि तेही वर्षाच्या मधेच आल्यामुळे शिक्षक त्याच्यासाठी थोडे उजवेच होते. सर्वं वर्गाशी त्याची ओळख करून दिली, त्याच कौतुक केलं.
"तर हा आहे ओंकार पाटील खूप हुशार आहे वडलांची बदली मुंबईत झाली म्हणून तो गावावरून मुंबई ला आला,आणि आता आपल्या शाळेत आला आहे त्याला अभ्यासात मदत करा आणि त्याचे मित्र मैत्रिणी बना" अस खुद्द मुख्याध्यापक बाईंनी येऊन वर्गात सांगितलं.

जे लोक जॉब करत असतील त्यांना जाणवत असेल कि जॉब करण्याच्या नादात आपण जगणं विसरून गेलोय.
खूप काही करायचं पण तेवढा वेळ मिळत नाही त्यामुळे बऱ्याच गोष्टी सुटतायेत. आपण समाजासाठी काही करत नाही असे नाही पण कोणत्यातरी फौंडेशन द्वारा मदत करण्यापेक्षा स्वतःहून सहभाग घेऊन केलेली मदत वेगळीच..नाही का ?? ज्या लोकांना असा प्रश्न पडतो त्यांच्या मनात विचारांचे द्वंद्वा चालू होत असले पाहिजे. मग आपण छोट्या छोट्या गोष्टीत लोकांना मदत करून मिळणाऱ्या आनंदावर जगात राहतो.
हि ख़ुशी छोटी असली तरी चिरकाल टिकणारी आणि निरागस असते.

साकव

स्वप्न माझे आज
मी उराशी घट्ट बांधले
सत्य आणि स्वप्नामध्ये
साकव बांधु लागले

सत्यात आहेत वेदना
स्वप्नात आहेत संवेदना
संवेदनांना जवळ करु पाहते
सत्य अन् स्वप्नांमध्ये
साकव बांधु लागले

स्वप्न आहेत पैलतिरी
भावनांच्या पुराने
साकव तुटू पाहतोय
तुटला जरी साकव
तरी नव्याने बांधेल मी

भुतकाळाला सोडुन मागे
पुढे जाऊ पाहते
भुतातले ते कंगोरे
पायी बेड्या अडकवते
त्या बेड्या तोडु पाहते

द्वंद्व..(सुधारित)

द्वंद्व..
www.maayboli.com/node/71219

होकार नकाराच्या
खेळात; नकाराचा
विजय झाला
बुद्धी आणि मनाच्या
द्वंद्वात; बुद्धीचा
विजय झाला

विजय झाला असला
तरी मन घायाळ
झाले; आठवांरुपी
मनावर आज
ओरखडे उमटुन गेले

होते घुसमट
या मनाची
कोणी ठेवेल का
कधी जाण याची?

अपेक्षांचा बोजवारा
वाहताना
किती द्यायची ती
उत्तरे त्या छळणार्या
विखारी नजरांना

कॅनव्हास

रंगेबेरंगी दुनिया
चौफेर ;
आपले रंग कोणते
ओळखावे कसे?
आपले रंग
ते निवडावे कसे?

रंगेबेरंगी दुनिया
चौफेर ;
त्या रंगात एकरुप
व्हायचे ते कसे?

एकरुप झाल्यावर
स्वतःच स्वतःला
ओळखायचे ते कसे?
आपले रुप-गुण
दाखवावे ते कसे?

प्रश्न आहेत असे
अनेक ;
त्यांस उत्तर
ते द्यायलाच हवे?
कि काही प्रश्न
हे अनुत्तरीतच बरे?

प्रिये मी मोर झालो तुझ्यासाठी

प्रिये , मी श्वान झालो तुझ्यासाठी

भुंकत राही अवती भवती

रागाची गंगा अन शिव्यांची लाखोली

तुच वाहिली अन हाणली काठी

तरी भुंकत राही अवती भवती

प्रिये मी श्वान झालो तुझ्यासाठी

मोर होवुनी काय जाहले

होते नव्हते धुळीस मिळाले

श्वान होवुनी काय जाहले

होत ते पण मन पोळले

वेडा म्हणुनी ख्याती जाहली

शिव्यांची शिदोरी वाढत गेली

{{ सिद्धेश्वर विलास पाटणकर }}

द्वंद्व..

होकार-नकाराच्या
खेळात नकाराचा
विजय झाला
बुद्धी आणि मनाच्या
द्वंद्वात बुद्धीचा
विजय झाला

विजय झाला असला
तरी मन घायाळ
झाले; आठवांरुपी
मनावर आज
ओरखडे उमटुन गेले

विजय नसे तो बुद्धीचा
विजय आहे तो
लोकांच्या विचित्र
नजरेचा-त्यांच्या
विकृत मनोवृत्तीचा..

(Dipti Bhagat)

त्याच्याबद्दल फक्त ऐकून होतो

वाटलं एकदा परखून पाहावं

म्हणूनच गेलो त्याच्या दारी

तो शांत उभा होता पाषाणात

मागितली एक सुंदरी , कुणालाही न पटणारी

थेट सांगितलं त्याला निक्षून

खरा असशील तर हीच गळ्यात दे बांधून

पूर्ण दिवस मंदिरात, उभा राहीन मी काणा बनून

लगेच तिथे घंटा वाजली

अर्थात , धोक्याची होती ते नंतर समजली

दुसऱ्याच दिवशी निकाल लागला

सुंदर धोंडा आपोआप गळ्यात पडला

सुतासारखी सरळ वाटत होती

गळ्यात पडल्यावर मात्र सारखी गरळ ओकत होती

माझ्या प्रत्येक सवयीत उभीआडवी ठोकत होती