गद्यलेखन

हे सगळं बोलायचं होतं तुझ्याशी! पण बोलताना गहिवरून येतं आणि दुसरं म्हणजे भावना नीट पोहोचवण्याचा आटोकाट प्रयत्न करत, वक्तृत्वाची उत्कृष्ट पातळी गाठूनही कदाचित तुझंच नीट लक्ष नसलं तर त्या संवादाला फाटे फुटतात असाही एक अनुभव आहे गाठीशी! मग ते पोहोचतं पार पहिल्यापासूनच्या संदर्भांपर्यंत आणि हिशोब करत करत आत्तापर्यंत पुढे यायचं आणि शेवटी पर्याय नसल्याने पुन्हा जुळवून घ्यायचं या नेहमीच्या पायर्‍या चढल्या की नवीन असमाधानांना जागा मिळण्यासाठी मन मोकळे होते, इतकेच फक्त मिळते त्यातून. पण मला तितकेच नको आहे आज.

" पहिल्यांदाच वेळेवर आलीयेस... बैस "

" हुं...महत्वाची वेळ निघून गेल्यावर, बाकी वेळांना महत्व उरतं कुठं?"

" माझा नंबर बरा आठवला तुला, इतक्या दिवसांनी?"

" विसरलेय कुठे मी अजून काही?"

"नीट बोलाणारेस का? तू बोलावलं म्हणून आलोय "

"काहीच नीट नाही राहिलं रे, मग बोलणं कुठून राहणार?"

"एनी वे, कशीयेस?"

"पाणी येत नाही हल्ली डोळ्यात, बाकी मस्त... तू ? "

"आहे तसाच"

"म्हणजे डामाडौल"

"कधीच नव्हतो"

"मग हात का सोडलास?"

..

"काही वेगळं बोलुयात?"

"हुं..."

"हे तळं वेगळंच वाटतंय न आता"

"पाणी... पाणी बदललंय, दोन पावसाळे गेले ना!"

माबोवरचं माझं हे पहिलंच लिखाण. जुनाच एक लेख टाकून सुरुवात करतो.

साधारणपणे ऑगस्ट एन्डचे दिवस होते. पावसाळ्याचे दिवस.

'कुमार विद्यामंदीर,हुपरी-शाळा नं. 1' मधील तिसरी-ब चा वर्ग. मुलांना "प्रश्नोत्तरे लिहा रे", असं सांगून अलाटकर गुरुजी निवांत पान खात बसले होते. त्याच वर्गात एका कोप-यात अस्मादिक मित्रांबरोबर 'चिंचोके' खेळण्यात गुंतले होते.

"आजच्या वर्तमानपत्रातला मान्यवर लेखमालेतला लेख वाच म्हणजे कळेल तुला असं काही नसतं ते" आता मात्र गजाने दिग्याच्या मर्मावरच घाव घातला. गण्या मागून 'नाही नाही नको नको गप्प बस' अशा अगणित खाणाखुणा करत होता. त्या सगळ्यांना न जुमानता, अत्यंत धीरोदात्तपणे तो त्याचा प्रेरणादायी भाषण स्त्रोत पूर्ण करता झाला.

एकाच वेळी दिग्याने "सुप्रभात" हे वर्तमानपत्र घेऊन आणि गण्याने कपाळावर हात मारुन दिवाणावर ठाण मांडलं.

फक्त तू नव्हतास!

दारापुढे अंगण होतं.. अंगणात जाई होती.
टपोर्‍या शुभ्र फुलांमध्ये गंधाची मजेदार जाळी होती.
जाळित अडकून पडलेले ते दंवाचे टपोरे थेंब...
...आणि थेंबांत तरंगणारं निळंशार आकाश!
त्या आकाशावर हळुवार तरंग उमटवणारा तो तुझाच स्वर होता....
फक्त तू नव्हतास!

दाराला उंबरा होता... आणि उंबर्‍याला ओठंगुन मी... कधीची!
स्तब्ध, निर्जिव पायांमध्ये मैलोगणती प्रवासाचा थकवा घेऊन...
पावलांखाली गुलाबाच्या काही मखमली ओल्या पाकळ्या घेऊन...
माझ्या दारात तु लावलेला तो गुलाब... आणि माझ्या नखातली माती!
मातीत उमटलेले तुझ्या पायांचे ठसे आणि ठशांवर कोरलेले काही अनुत्तरित प्रश्न!

रात्रीची भिती वाटते म्हणे सगळ्यांना...
पण मला मात्र भारी कौतुक वाटतं तिचं.
तिचं एकटेपण, तिची रंगहीनता, तिची भयाणता...
आणि या सगळ्यावर तिचं मात करुन उरणं!!

या रात्रीकडुन बरंच काही शिकायला मिळतं!!

दिवसावर सगळेच प्रेम करतात! कारण दिवसावर केलेलं प्रेम लख्ख प्रकाशात उजळलेलं असतं.
सुर्याच्या उदात्ततेशी, उत्तुंगतेशी निगडित असतं.
दिवसाच्या सोबतीला असतात कित्येक जीव,,, पक्ष्यांचा किलबिलाट, प्राण्यांचा गलबलाट, लक्षावधी सजीवांचे लक्षावधी आवाज, आकार आणि जिवंत जाग्या भावना!!!

या लिखाणाची प्रेरणा - मामींचा खोटं कधी बोलू नये हा बाफ . त्या बाफवर प्रतिसाद देत असतानाच हे सगळं *स्फुरत गेलं ( आठवलं म्हटलं तरी चालेल ).
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ती... एक झुळूक
==============