|| १ ||
चालता मलाही आलं असतं....
पण धरायला बोट नव्हतं...
मग रांगण्यातच रमलो !!!
|| २ ||
वेगाला सहज म्हंटलं,
सायकलने जा लवकर पोहोचशिल..
छद्मी हसला, म्हणाला,
मला मुळी कुठे पोहोचायचच नाहीये !!!
|| ३ ||
आयुष्याला एकदा गाठलच,
बकोटच धरलं,
तर लबाड म्हणतो कसा...
वेगळ्या विषयावर बोलू काही !!!
सन्दीप मोघे
संध्याकाळच्या छाया प्रकाशात दूरवर पक्ष्यांचा खेळ चालू होता. बराच वेळ तो खेळ पाहताना एक गोष्ट लक्षात आली, पंखाची फार वेळ हालचाल करून थांबल्यास संथ थोडावेळ फिरायचं आणि परत पंखात भरारी घेऊन उडायचं. फार छोटी आणि साधी घटना … बरेच कंगोरे निघतात. "दिवसभरच्या घाई - गडबडीतील कामातून थोडावेळ आराम …. परत थोडावेळ काम …"
पण विसरलेली एक गोष्ट, आयुष्य हा हि एक दिवसच. एकदा एखादी वेळ गेली की कुठे परत येते, आजच्या दिवसाची सकाळ परत कधी येणार. सकाळ, दुपार, संध्याकाळ. रात्र कधी कळलीच नाही. अगदी मृत्यू सारखीच. मृत्यू, मरण - रात्रीसारख - अंधारमय -काळोखाच.
स्वतः शी जेव्हा होते युद्ध,
तेव्हा चवताळलेला प्रतीयोद्धा
करतो जो आवाज …
आतून अडकलेल्या ‘मी’ ला,
बाहेर काढण्यासाठीची साद . .
पांढऱ्या शुभ्र दिसण्याऱ्या निर्जीव
राखेतील आग . . .
मुक्या आणि घुसमटलेल्या प्रवृत्तीच्या
मन: पटलावरची हालचाल . .
प्रचंड गर्दीत, लोकलच्या प्रचंड खडखडात,
असह्य वातावरणात सुचलेलं गाणं,
अन ओठांची आपसूक हालचाल .
भरमसाठ रंगांनी ओरबडलेल्या,
माखलेल्या कॅनवास वरचा
आवडत्या रंगाचा एकच स्ट्रोक …
जायचे अजून फार दूर
जगणे तिथे असेल गं...
वाट दाट सावली
काट पाऊली फसेल गं
कोस मैल चाललो
न थांबता मी दौडलो
चढण ही अशी जशी
धराच घातली पालथी
दमलो जिथे तिथे आता
विसावा मीच शोधतो
वळणावर आंधळया अशा
फिरल्याच पार त्या दिशा
कधी कसा कुठे आता
मीच मजला न कळे
तिथे तुझीच साथ गं
शोधण्यात गुंतलो....
बेट ते तिथे दिसे
शीड घेतले तसे
किनारी मी उभा आणि
काठ सागरात शोधतो
जायचे अजून फार दूर
जगणे तिथे असेल गं...
रोहित गद्रे ,१८/०२/२०१३.
तीन एक वर्षापूर्वीची गोष्ट आहे. माझा २ वर्षाचा भाच्चा बाप्पांचे विसर्जन करायला आला होता तलावावर. 'गणपती बाप्पा मोरया, पुढच्या वर्षी लवकर या' असे म्हणून माझ्या भाउजीनी विसर्जन केले, आणि इकडे माझा भाच्चा ते पाहून जोर जोरात रडायला लागला. बाप्पा पाण्यात बुडतील, त्यांना त्रास होईल म्हणून तो रडत रडत, बाप्पाला पाण्यातून बाहेर काढायला पाण्यात जात होता. हा प्रकार आजू बाजूच्या लोकांच्या लक्षात आला आणि ते हसू लागले, यामुळे तर तो अजूनच वैतागला. माझे बाप्पा पाण्यात बुडत आहेत आणि हे लोक हसत आहेत, हे त्याच्या बाल मनाला पटत नसावे. कशीबशी समजूत काढून त्याला घरी आणले.
वेडं व्हावं, प्रेमात पडावं,
आतल्या आत कुणासाठी तरी झुरावं...
वय निघून गेलं राजे,
आता एकटंच चालंत जावं...
वेळ होती तेव्हा, हिंमत नव्हती,
हिंमत आली त्याला नंतर किंमत नव्हती,
निघून गेलेल्या मुशाफिराच्या आठवणी घेऊन,
फक्त कुढत कुढत जगावं,
वय चाललंच आहे राजे,
आता एकट्यानेच चालावं...
जमून आल्या वेळा तेव्हा जमल्या नाही रेषा,
जवळ असता डोळ्यांची तुज कळली नाही भाषा,
दूर गेल्यानंतर तुजला सुचले नाहीत शब्द,
वाट पाहून; थकून गेली निघून ती; जातांना,
पाऊलखुणा ठेवून गेली; त्यांना पाहतच रहावं,
वय राहिलं नाही राजे,
आता कुठवर आपणही चालावं???
ओले डोळे, दुखरा घसा आणि;
सोनेरी दिवसांची सोबत,
बर्‍याच वर्षांपूर्वीची हकीकत आहे. तेव्हा मी प्राथमिक शाळेत जात होते आणि रत्नागिरीजवळच्या बसणी नावाच्या एका खेड्यात रहात होते. हे इतकं लहान खेडेगाव होतं, की रत्नागिरी फक्त ५ मैलांवर असून तिथे जायला थेट रस्ता नव्हता. मधे साखरतरची खूप मोठी खाडी होती. रत्नागिरीला जायचं तर आधी बैलगाडीने तरीपर्यंत जायचं, मग तरीने खाडी ओलांडायची आणि मग बस मिळायची. गावात दुपारी १२ वाजता वगैरे पेपर यायचा. म्हणजे महाराष्ट्र टाईम्स. सगळ्यात मोठी करमणूक म्हणजे रेडिओवरची खरखरत्या आवाजातली सुशील दोशीची कॉमेंट्री नाहीतर सिलोन रेडिओवरची बिनाका. त्यासाठी आम्ही बुधवार रात्रीची वाट बघायचो.
‘जे पिंडी ते ब्रम्हांडी!!’ .....
.......
आयुष्याच्या slambook कडे जरा डोकवून पाहिलं तर भूमितीचेच आकार डोळ्यासमोर उभे राहतात. समांतर आणि छेदणाऱ्या रेषा, प्रतल हे जणू परस्पर मानवी संबंधाचे प्रतिक असल्याचा भास का बरं होतो? समज आल्यापासून आपण कितीतरी मिती अनुभवतोच की !!!.....
.......
समांतर रेषा म्हणजे आयुष्याच्या रुळावर कधीही न भेटणाऱ्या किंवा अनोळखी व्यक्तींसारखाच... तर एकमेकांना छेदणाऱ्या रेषा अगदीच कुठेतरी भेटल्याची खुण असल्यासारख्याच नाहीत काय?
......
सध्याच्या काळात लोकल आणि ग्लोबल हे परवली चे शब्द झालेले आहेत. internet क्रांती आल्यापासून 'think global-act local' हा आजच्या युगाचा मंत्रच बनला आहे.साधारणपणे सामाजिक कामे किंवा क्वचित प्रसंगी व्यावसायिक निर्णय घेताना हे शब्द वापरले जातात. म्हणजे जगाला भेडसावणारया समस्यांवर आपापल्या स्थानिक पातळीवर उपाय शोधावे, किंवा जगातील trends पाहून आपल्या व्यवसायात बदल करावेत इत्यादी. पण परवा विचार करताना मला 'think global-act local' चा एक वेगळाच अर्थ उमगला. जो अगदी प्रत्येक माणसाच्या आयुष्याला लागू पडू शकतो. प्रत्येक जण आचरणात आणू शकतो.
आयुष्याचा नेमका अर्थ काय असतो...?
शब्दकोशातील एक किरकोळ शब्द असतो,
का जन्मापासून मृत्यूपर्यंतचा प्रवास असतो...
की एक एक क्षण जगण्याचा हव्यास असतो...!
आयुष्य हे विधात्याच्या वहीतील पान असतं
रिकामं तर रिकामं, लिहिलं तर छान असतं
शेवटचं पान मृत्यू अन् पहिलं पान जन्म असतं
मधली पाने आपणच भरायची, कारण ते आपलंच कर्म असतं
होणाऱ्या चुकांना टाळायचं असतं,
कुठलंच पान कधी गाळायच नसतं,
चूक झाली तरी फाडून फेकायचं नसतं,
कारण त्यातूनच आपल्याला पुढे शिकायचं असतं.
आयुष्य हा एका शाळेतून जाणारा मार्ग असतो,
तिथे प्रत्येकासाठीच एक स्वतंत्र वर्ग असतो.
आयुष्याचा हा रस्ता कधीच सरळ नसतो,
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
