अनुभव

न्यूझीलंड-१ : माओरी! माओरी!!

न्यूझीलंड-२ : Unique to NewZealand... हे फक्त इथेच!

न्यूझीलंड-3 : हा खेळ मिनरल्सचा

----------

१. एक प्रेमपत्र

२. दुसरं प्रेमपत्र: सूर निरागस हो. . .

“कार" पुराण भाग-1 : https://www.maayboli.com/node/62741
“कार" पुराण भाग-२ : https://www.maayboli.com/node/63037

याचं महिन्यात १ तारखेला बलेनोचे(कार) १ वर्ष पूर्ण झाले. तसे मी या अगोदर “कार” पुराण या मालिकेत दोन भाग लिहिले आहेत. तर गाडीला १ वर्ष पूर्ण झाल्या बद्दल आणि त्यावरील अनुभवा साठी तिसरा भाग लिहायला काहीच हरकत नाही. नाही का?

न्यूझीलंड-१ : माओरी! माओरी!!

न्यूझीलंड-२ : Unique to NewZealand... हे फक्त इथेच!

----------

" दादा, सफरचंद केवढ्याला दिलं? " एक अतिशय गरीब बाई त्या फळवाल्याला विचारात होती.
फळवाल्याने नेहमीप्रमाणे उत्तर दिलं, "१२० रुपये किलो. जास्त घेतले तर स्वस्त पडत्याल."
तरीपण ती रेटून पुढे म्हणाली, " तसं न्हाई, एक सफरचंद केवढ्याला पडलं मग?"
त्यावर फळावला ओरडला, " तसं एक सफरचंद विकत न्हाई मी. "
त्यावर पुन्हा ती म्हणाली, " सांग की रं बाबा, माझ्या लेकराला खाऊ वाटायलाय."
नाईलाजाने म्हणाला, "इस रुपये लागतील बघ. !"

न्यूझीलंड-१ : माओरी! माओरी!!

----------

न्यूझीलंडला जायचं तर नेचर-टुरिझमसाठी, असं तिथे जाऊन आलेल्यांकडून ऐकलेलं होतं. आमचंही नेचर वॉक्स, जंगल-ट्रेल्स, समुद्रकिनारे यांनाच प्राधान्य होतं. मानवनिर्मित स्नो-वर्ल्ड, डिज्नी-वर्ल्ड, अम्युझमेंट पार्क्स असल्या गोष्टींवर आम्ही आधीपासूनच फुली मारलेली होती. मात्र जगभरात केवळ न्यूझीलंडमधेच अस्तित्त्वात असणार्‍या काही नैसर्गिक गोष्टी असू शकतात, त्यांचा शोध घ्यावा, हे काही डोक्यात आलेलं नव्हतं. तो उजेड पडला TripAdvisor मुळे.

छे! ही पोरगी म्हणजे फार टीपिकल गोष्ट झालेय. काही कळायलाच मार्ग नाही. तीच्या वागण्या बोलण्याचा काहीच संदर्भ लागत नव्हता.
हक्क गाजवत ही माझ्याशी अशी का वागतेय? ना ही माझी गर्लफ्रेंड, ना हीच्यात आणि माझ्यात काही होण्याची सुतराम शक्यता. मग प्रत्येक गोष्टीत तिचा- असं अधिकाराने बोलण्याचा अर्थ तरी काय?
म्हणजे हीनं तासनं तास तीच्या बॉयफ्रेंडशी गप्पा मारलेल्या चालतात. पण मी कोणाशी बोलायचं म्हटलं तरी तीचं डोकं तापलं पाहिजे!

मुलींचा माझ्याशी ‘क्रश’ म्हणून जास्त असा संबंध आला नाही. आला तो अगदीच मोजक्या मुलींच्या बाबतीत आला. तुल्लू ही त्यातलीच एक. दुसरी- जेव्हा मी ‘एफ.वाय.जे.सी’ च्या सुट्टीत बोरिवलीला सेल्स एजेंट म्हणून काम करत होतो तेव्हाचा.

काही कामानिमित्त गोरेगावला गेलेलो असताना रात्री परतायला उशीर झाला. म्हणजे जवळजवळ अकराच वाजले होते. त्यावेळी एक मुलगी स्टेशनवर आली होती. आता तो प्लॅटफॉर्म, जागा, ठिकाण, मला काही-काही आठवत नाही. आठवतात ते फक्त तीचे डोळे!

वर्ष संपत आलं होतं. एग्झामच्या प्रिपरेशनचं ओझं डोक्यावर पडायला लागलं होतं. आमची नोट्स पुर्ण करायची धडपड चालू झाली होती. त्यात इकोचे प्रोजेक्ट डोकं खात होतं. वेळेत पुर्ण केलं तर ठीक. नाहीतर त्याचे मार्क्स कट! त्यामुळे लायब्रेरित बसून अभ्यास करायचं प्रमाण वाढलं होतं. निदान दीड तास तरी लायब्रेरित घालवायचाच असा अलिखित नियम बनला होता. याच दरम्यान आमचा क्लासमेट्सचा एक कंपू तयार झाला होता. आणि याच कंपुत भर पडली होती ती एका नव्या मुलीची- मितालीची!

हो- तीच ती गोरी-गोरी पान..!!

तशी मी कोणतीही गोष्ट जर ती- तितकीच महत्त्वाची नसली तर, लक्षात ठेवत नाही. त्यावेळीही मिसने सांगितलेली गोष्ट मी कधीच विसरुन गेलो होतो. पण ती विसरली नव्हती.
रात्री तर रात्रीच.
बरोबर आठच्या सुमारास फोनची रिंग वाजली. घरच्यांनी फोन उचलला तर पलिकडून- एका मुलीकडून माझी चौकशी करण्यात आली. आश्चर्य आणि धक्का काय असतं हे एकाच वेळी आमच्या घरच्यांच्या चेहर्‍यावर दिसून आलं (हे मुलींच्या घरी होतं ना? छे! आमच्याइथची गणितच वेगळी आहेत!)

‘माझ्यासाठी एका मुलीचा फोन- तोही इतक्या रात्रीचा??’ नसत्या शंका कुशंकांनी वातावरण ढवळून निघत असतानाच कोणीतरी मला बेडरुममध्ये फोन आणून दिला.