भावना

जेव्हा जेव्हा आपली
उराउरी भेट होते
तेव्हा तेव्हा काहीतरी
अलवार स्पर्शून जातं
कसं सांगू नक्की काय होतं?
तुझ्या हाताचा विळखा
देत राहतो ऊब मऊसूत
डोळे झरत राहतात
त्या क्षणीचा आनंद
की कैक दिवसाचं दुःख
कसं सांगू नक्की काय असतं?
थोडं विसावल्यावर
कान ऐकत राहतो तुझी स्पंदने
आणि मी त्यामागचं अव्यक्त,
डोक्यावरून फिरत राहतो
तुझा हात
ओठ अलगद भाळावर
विसावतात
त्याक्षणी मी उरत नाही
तुझं मला व्यापून टाकणं असतं
कसं सांगू नक्की काय होतं?
भेट संपते, तू निघतोस
निघताना म्हणतोस

चित्रपट हे मुळात मनोरंजनाचे साधन आहे. परंतु काही मोजक्या चित्रपटांतून आपले शिक्षणही होऊ शकते. काही चित्रपटात एखाद्या विशिष्ट मध्यवर्ती कल्पनेभोवती काही प्रसंग छान गुंफलेले असतात. त्यातून आपल्याला त्या विषयाची जाणीव होते. पुढे त्याचे कुतूहल वाटू शकते आणि त्यासंबंधी अधिक वाचण्याची प्रेरणाही मिळू शकते. अशा प्रकारे मी घेतलेल्या एका अनुभवावर एक लेख यापूर्वी इथे लिहिलेला आहे:
पैशांवर डल्ला आणि स्टॉकहोम सिंड्रोम !(https://www.maayboli.com/node/68894)

भावनांचे कोडे विलक्षण अवघड वाटतं
एकदा भावलेली पुन्हा नाही भावत तशीच
त्याच आर्ततेने, तन्मयतेने
गात्रांत, श्वासात, मनात, स्पर्शात,
रंध्रारंध्रात झिरपून गेलेली, नितळ अगदी..
कधीकधी येतेही जवळपास तशीच
पण जवळपासच....
भेटते ती पुन्हा पुन्हा.... पण...
स्वतःचेच निम्न रूप घेऊन दरवेळेस
भावना स्वजातीभक्षक असतील कदाचित

-रोहन

मी तुला कवितेत माझ्या घट् धराया पाहिले
मऊशार तू रेती परि अलवार सुटाया पाहिले

हे मना कसला तुला हा कैफ वेगाचा तुझ्या
ती मला उमजे परि तू जग फिराया पाहिले

ती जरी असताही माझी भेट ना होते तिची
ज्या ती स्वप्नी येतसे त्या मी स्मराया पाहिले

तीच होती तीच आहे मज भावना तिच्यापरी
त्या भावनेस या भावनेने माझे कराया पाहिले

त्या भावनेला वश कराया डोहही मी शोधिला
माझ्या मनीचा डोह असूनी मी तराया पाहिले

हे तिचे उपकार झाले ना जरी मिळते मला
मी मला जवळून इतके ओळखाया पाहिले

-रोहन

नमस्कार मायबोलीकर …
इथे व्यक्त होण्याचा हा माझा पहिलाच प्रयत्न आहे.
एक नविन विचार मांडत आहे. कसं वाटतंय लेखन जरूर सांगा...

अगदी लहानपणी शाळेत असताना बाईंनी चित्रकलेतील हा नवीन प्रकार शिकवलेला आम्हाला. वेगवेगळ्या प्रकारचे कागदी छोटे-छोटे तुकडे एकत्र करून त्यापासून एक नवीन अर्थपूर्ण चित्र तयार करणे. मला हे असं कोलाज बनविण फार आवडायचं आणि लहानपणी शाळेत असताना बनवलेली कोलाज अजूनही जपून ठेवली आहेत मी.

कधी कधी काहीच सुचेनासं होतं हल्ली.…
भावनांचा कल्लोळ अन
शब्दांची घुसमट असह्य होते...
खोटया संवेदनांच्या लख्ख प्रकाशाने
होरपळणाऱ्या मनाला संवेदनाहीन अंधाराची ओढ लागते....
मग वाटतं बंद करून टाकावीत मनाची दारं,
अगदी कायमचीच...
श्वासही थांबवावा...
कोंडलेल्या भावना आणि गुदमरलेले शब्द
मोकळे तरी होतील...
कायमचे. ....
मग अगदी सोपं होईल
रित्या मनाची तिरडी बांधणं....
अगदीच सोपं.....

-- मानसी.

जशी सांज दु :खापरी श्वेत होती
तशी भावनांच्या वेदनेत होती

सखे भावनांचा तुला ठाव नाही
तरी का मनाचे वेध घेत होती

तुझी साथ नाही तरी आस होती
तुझी आस ती आसरा देत होती

कधी तू मनाला हाक देत होती
कधी आसवांना दूर नेत होती

कधी संथ झाले जरी श्वास माझे
पुन्हा भेटण्याची वेळ येत होती