आई

.... आई ....

आई... कशी लिहावी मी शब्दात तुला

तू आहेस मातृत्वाचा झरा
तू आहेस मायेचा ओलावा
तू आहेस निखळत्या प्रेमाचा वारा

आई... कशी लिहावी मी शब्दात तुला

तू आहेस ममतेचा कळस
तू आहेस अंगणातील तुळस
तू आहेस घरातील मांगल्य

आई... कशी लिहावी मी शब्दात तुला

तू आहेस आपल्या पाखरांची छाया
तू आहेस माझ्या हक्काची जागा
तू आहेस शितलतेची माया

आई... कशी लिहावी मी शब्दात तुला

तू आहेस माझ्या देव्हाऱ्यातील मूर्ती
तुझी आहेस गं ईश्वरीय कीर्ती
तुझी किती गं वर्णू मी महती

आई... कशी लिहावी मी शब्दात तुला

जुना किस्सा आहे. दिवाळीच्या वेळचा. दोन जवळच्या मैत्रीणी. दोन्ही बहिणी. एक विवाहीत एक अविवाहीत. गेल्या पिढीपासून आमचे फॅमिली रिलेशन्स आहेत. घरी कधीतरी जाणे होते. असो मुद्द्यावर येतो.

त्यांच्या आईने स्वेच्छानिवृत्ती घेतली आहे. कमावती बाई पण मागील पिढीतील टिपिकल संस्कारी आई. साडीतच राहणे वगैरे.

स्वेच्छानिवृत्तीनंतर मात्र स्वेच्छेनेच ड्रेसेस घालायला सुरुवात केली. व्हॉटसपवर मैत्रीणींचा ग्रूप बनवून फिरायलाही जाते. आम्हीही मजेत चिडवतो काकू मॉडर्न झाल्या. तिच्या दोन मुलींनाही मॉडर्न आईचे कौतुक वाटते.

जगण्याचे सोने करितो
असा परीसाचा स्पर्श आहे
माऊलीच्या कुशीत या
विश्वाचा हर्ष आहे

अग आई

मी आहे एक नाजूक कळी

नको ना मला कुस्करु

मी आहे तुझ्याच सारखी

नको ना मला टाकु

अग आई

मला ही होऊ देना फूल

तुझ्या बागेतील छान

मी पन उधळण सुगंध

गावून जीवन गाण

अग आई

मला आहे माहित

तुला हवा कुलदिपक

मी ही होईन तुमच्याच घरची

पनती सुंदर सुबग

अग आई

मला ही पाहू दे जग

माझा हक्क नको ना हिरावू

मला ही देना आकाशात

उंच उंच भरारु

"आई, आई. अगं कुठे आहेस तू? अगं पटकन ये ना बाहेर." सरू शनिवारची सकाळची शाळा संपवून आली तीच मुळी आई, आई करत. अंगणात पायावर पाणी घेताना पण तिला दम निघत नव्हता. एका मागून एक नुसता हाकांचा सपाटा सुरू होता. धावत धावत ओसरीवर आली. तोपर्यन्त आजीचं आली होती ओसरीवर. "अगं, किती वेळा तुला सांगितलं, असं अंगणातून ओरडत येऊ नये ग." " पण, आई कुठे आहे?", "छान. विसरलीस नं. अगं आज सकाळीच जाणार होती नं ती भास्करमामाकडे. तू शाळेत गेलीस की मग ती तुझ्या नंतर गेली. सांगितलं होतं की तुला. नानांची तब्येत बरी नाहीये ना. म्हणून भेटायला गेली आहे. येईल उद्या." सरू विसरूनच गेली होती हे. काय हे?

आज वर्षपूर्ती निमित्ताने.............

पिंपळाच्या पानावर श्वास माझा अडकला
आठवणींना उजाळा देऊन गंध ओला झाला।

आखेरच्या क्षणांना मोकळा मार्ग दावून
लुकलुकत्या ता-याला पूर्ण विराम दिला।।

आज माय जाऊन एक वर्ष झाले त्या निमित्ताने.............

*यश*

अश्रु..

तुझ्या डोळ्यांतील
अश्रु पाहुन
आई!..जीव माझा
कासावीस झाला
नेमका काय असेल
अर्थ तयाचा
तो आज उमगला

माझ्या प्रत्येक
वाटचालीसाठीची
तुझी होणारी
तगमग
आज मज जाणवली
अशा अजुन किती
वेदनांची अश्रुफुले
तु माझ्यासाठी सांडवली

तुझ्या नयनांतील
हे अश्रु
नसतील आता
वेदनेचे
ते अश्रु
असतील आता
आनंददायी क्षणांचे
तो टिपुन घेता तु
अलगद तुझ्या करांने
सफल होईल माझे
अवघे जीवन
तुझ्या पोटी
जन्मल्याचे!..

(दिप्ती भगत)

'आई' या कवितेचे राहिलेले दोन कडवे

काय जादू असते
ममतेत कोण जाणे
'आई' म्हणुनी त्याने
हाक मारली नव्याने

आवाज ऐकुनी त्याचा
ती माता सुखावली
या मृत्युलोकात ती
पुन्हा द्विज झाली

आई

दुखणे जरी बाळाचे
जळते मातेच्या काळजात
डोळ्यास झोप नाही
चिंतेत जगली रात

पसरून पदर देव्हाऱ्यात
स्वतःचे गार्हाणे मांडते
कर बरे बाळास माझ्या
म्हणुनी देवाशीच भांडते

लेकरास दुःखात पाहून
आज ती खचली होती
धरुनी छातीशी कोकराला
उपाशीच निजली होती
-अमोल

आई

तुच का ती जीने घडवला शिवा
तुच का ती जीने नीपजला शंभु छावा
ती जिजाऊ तुच तर ग...माता त्याची
इतिहासाच्या पानापानावर ख्याती ज्याची

तुला पाहुन त्या आठवतात... अंबा आणि काली
तुझ रुप पाहुन नजरेसमोर चंडीका आली
तुच तर घडवलास हा सारा इतिहास
या धरेवर तुला मान आहे खुप खास

तुच होतीस ना ती झाशीवाली
अग तुच तर ती रणमैदा झुंजाया आली
तुझेच डोळे रुद्र झाले
तुझ्याच गर्जने लोक उचली भाले

तुच आहेस ती जी जन्म देते
ठेच लागता उराशी घेते
तुलाच म्हणतात ना ग आई
लेकरासाठी जीचा जीव तळमळत राही