पाऊस

पाऊस मनात

दाटला नभी कधीचा पाऊस पडून गेला
साचला मनी जुनाट पाचोळा झडून गेला

सावळा थवा ढगांचा उतरून खाली आला
डोळ्यातील अश्रूंमध्ये हा रस्ता बुडून गेला

फ़डफ़डून ओले पंख अन पिऊन गारवा ताजा
चित्ताच्या मालिन्याचा हा पारवा उडून गेला

मेदिनीच्या अंगावरती जलधारांची पिचकारी
फ़ुलवीते शहारा हिरवा तो खेळ आवडून गेला

टपटपती कौलावरती अधिर थेंब नर्तना आले
आताच समूह नृत्याचा सोहळा घडून गेला

उमेश वैद्य २०११

नाद घुमु दे

तडतम तडतम नाद घुमु दे
उच्च रवाने जल बरसु दे

गंध मातीचा त्यात मिसळुदे
मातीला पाण्यात घुसळुदे

तरुणाईला जोश मिळुदे
प्रेमाचे नवअंकुर फुटुदे

केसात तिच्या मोती चमकुदे
बेभान होऊनी तो ते पकडुदे

भिजल्या धारा घोंगत वारा
नवप्रणया नवज्वार चढुदे

आठव सखये ते दिस रुपेरी
नवथर लज्जा तव गाली दिसुदे

अशाच एका संध्याकाळी...गर्मीने मी थिजताना,
कृष्णमेघ दाटून आले बंध मातीशी जुळताना!

चाहूल लागे मनास माझ्या आभाळ दाटून येताना,
आला आला पाऊस ओला, ये रे ये रे म्हणताना!

श्रावणाची पहिली सर धावून खाली येताना,
बहरून गेली सृष्टी सारी त्याचे आगमन होताना!

प्रसन्नता दाटून आली मृद्गंध दर्वळताना,
मन उमलून गेले माझे पावसात चिंब भिजताना.

--संचित

एक ओली छत्री,
बस मध्ये चढली
तशीच ओली निथळती
सीट वरती दुमडली

खिडकी बाहेर, दारावर
काचांवरल्या धारांवर
धावत्या तरुंच्या पारांवर
खाबांवरल्या तारांवर...
इथे तिथे रेंगाळल्या नजरा
आल्या होत्या भानावर

सारे पारधी साव़ज झाले...
निवांत बसले सावध झाले
इतके सावध ...
कुणी सांगुन खिसा कापावा इतके (बे) सा­वध..

पुढच्या माना अचानक
करु लागतात व्यायाम
किमान दोनशे अंशात फिरली नाही
तर मानेच काय काम?

मागचे पुढे, पुढचे मागे
एक ओझरती झलक... आणि उगाच त्रागे..

हा पाऊस काही पहीला नव्हता
तरी इतका मोहक पाहीला नव्हता
बावर्‍या सावळ्या नभांवर
ओघळताना पाहिला नव्हता

ओढणी इतकी सावधान

! अवेळीचा पाऊस आणि तू !

अवेळी येणार्‍या पावसाला पाहून
मला आठवतेस ती , तू

धांदल, गडबड उडवणारी ,
चकीत करणारी तू

मी येतेय रे , आपण भेटूया
असल्या क्षूल्लक शिष्टाचारात न पडणारी तू

रोजच पडतोय असा येणारा पाऊस
आणि कालच भेटल्यासारखी बोलणारी तू

अवेळीच्या पावसाला मी हरखून पाहत राहतो
जसं वर्षभराचं एकदम बोलणारी तू

झाडं,रस्ते,बिल्डींग,बंगले सगळ्यांना चैतन्य देणारा पाऊस
माझ्या मनाचं मळभ हटवणारी तू

अवेळी आला तरी सुखावणारा पाऊस
प्रसन्नतेचा शिडकावा करणारी तू

पाऊस...
किती सांगू याच्याबद्दल,
कविताही कितीतरी झाल्या या पावसावर
पण तरी तो ऐकेचना
सोबत एक आठवण घेऊन येतो
आणि म्हणतो, कर ना एखादी कविता माझ्यावर

किती सांगितलं त्याला
बाबा रे निघून जा, निघून जा आणि येऊ नकोस परत
आणि कोण तू..? मी का करू कविता तुझ्यावर..?
पण तरी तो ऐकेचना
सोबत एक आठवण घेऊन येतो
आणि म्हणतो, कर ना एखादी कविता माझ्यावर

शेवटी मलाच राहवेना,
घेतला पेन बसले लिहायला
तर शब्दच सुचेना
मग उठले,
म्हटलं किती वेळ वाया घालवू कविता करण्यात या पावसावर
पण तरी तो ऐकेचना
सोबत एक आठवण घेऊन येतो
आणि म्हणतो, कर ना एखादी कविता माझ्यावर

पेन बंद करुन मी चटकन उठले

रात्र नाही , चांदोबा नाही, का ग झाला अंधार??
पळत येवुन बघतो तर घड्याळात वाजले चार

मला मात्र ओरडू नको, करु नको थयथयाट
ढगांना त्या सांगणार कोण थांबवा गडगडाट?

ढगांच्या त्या आवाजाची, वाटते मला भीती,
दिवे सुद्धा गेले, दादा सांगतो भुताच्या गोष्टी

टपटप टपटप येतो आवाज, अंगणामधुन फार
तिकडे जावे हळुच, तर आज्जी देइल मार

ढग नको ,आवाज नको, हवे नुसते पाणी
डराव डराव बेडकाची, डबक्यामधली गाणी

मला वाटते भिजावे, आणि खेळावे होडी होडी
ताईला मात्र खिडकीत काय, यात आहे गोडी

चंदु आला, पिंकी आली, मी ही मारतो कल्टी
भिजु नको आई म्हणते, होईल मला सर्दी

"काय, ओळखलंस का मला? हो, तोच मी - ज्याची वर्षभर वाट पहायचास तू. माझ्या पहिल्या स्पर्शानं आनंदीत व्हायचास, नाचू लागायचास. आठवतंय का काही? यंदा झालंय तरी काय तुला? माझ्या येण्याची चाहूल लागली की लगेच दारं-खिडक्या बंद करुन घेतोयस. अरे, मन मोकळं करुन बोल की माझ्याशी. नेहमी बोलायचास तसाच... पुन्हा..."

पावसाच्या आठवांत
माझा जीव चिंब झाला
निथळत्या अंगणात
गंध दरवळ ओला

तगमग झाली शांत
तृष्णा धरेची भागली
काळी वसुंधरा माय
बीजे तृप्त हुंकारली

सृष्टी झाली झाली दंग
गान वृक्षांचे आगळे
साज मोत्यांचे लेऊन
उभे पूजेला ठाकले

असे भिजले गं मन
जशा श्रावणाच्या सरी
काया झाली हलकीशी
निळ्या कान्ह्याची बासुरी....

--- अरुंधती