आठवण

ही रात्र मिठीतुन माझ्या
हळुहळु निसटते आहे.
शुभ्र शुभ्र धूक्यांची
मैफील सजते आहे..
या शेकोटिसवे तुझी आठवण ही जळते आहे.......!
पहाट ही हळवी मजसवे
अश्रु ढाळते आहे.
हे अश्रु सारे डोळ्यातुन
ओघळून गेले.
हिरव्यागार पानांवर
दवबिंदू जमा झाले.
बकुळा नि प्राजक्ताच्या गंधासवे
ही पहाट दर्वळते आहे..
या शेकोटिसवे तुझी आठवण ही जळते आहे.......!
मन पुन्हा नव्याने
प्रेमात पडते आहे.
तुजला सोडुन जग हे सारे
सुंदर सुंदर भासते आहे.
हळवी ही पहाट जरी
निरागस मजसवे बोलते आहे.

मनाच्या फांदीवर आलं तुझ्या विचारांचं पान
माझ्या नकळत त्याचं झालं घनदाट रान 

कसं थांबवू तुझ्या आठवणींचं हे वारं
एक छोटीशी झुळूक तरी सैरावैरा सारं

झालं सुरु हे वादळ, आता ह्याला नाही थारा 
डोळा पावसाची साद, हा नेहेमीचा इशारा

काही खोल जखमा वरच्या वर जगायच्या
काही तरल वेदना पुन्हा पुन्हा भोगायच्या

कधीतरी हा चंद्र जाईलच ढगांच्या मागे
सुटतीलच कधीतरी हे गुंतलेले धागे 

कधीतरी ओसरेल हा मोगऱ्याचा वास 
तेंव्हातरी घेता येईल मला मोकळा श्वास 

तोपर्यंत मला ह्या चंद्रप्रकाशात भिजू दे
तोपर्यंत मला ह्या फुलांजवळ निजू दे

लाड कारंजावरुन येऊन जयवंतला एक आठवडा झाला होता. बाबांचा चेहरा डोळ्यापुढून जात नव्हता. कसे असतील? काय करत असतील? आई शिवाय त्यांचं जगणं ही कल्पना त्या क्षणी त्याला असह्य होत होती. आईच्या अचानक जाण्याने समस्त नाईक कुटुंब शोकाकुल होतं. आईच्या इच्छेप्रमाणे तिचे दिवस वार न करता ठराविक रक्कम लाडकारंजाच्या मठात देऊन तो नाशिकला परतला होता. बाबांना आग्रह करुनही कारंज्याहूनच ते अकोल्याला परतले.
आई ..... आठवणीने जयवंतचे डोळे भरुन आले.
"जयवंत ... हे घे चहा." शर्वरीने त्याच्या हातात कप दिला आणि ती ही टेरेसवरुन खाली बगिच्यात खेळणार्‍या मुलांकडे बघू लागली.

तू आता महिन्याभरातच दुसऱ्या कुणाचा होशील...
हे सारं " फक्त तुझ्याचसाठी" आता असं तिलाच म्हणशील...

खरं सांगू का.. ? हरकत नाहीये.. नव्हतीच कधी.. म्हणूनच तू जातोयस बहुतेक.
कारण ती हरकत हक्काने घेता आलीच नाही कधी कारण योग्य - अयोग्यचा गुंता मीच गुंतवलेला.

तू ठाम होतास... मला हे हे हवंय.. मी मात्र नव्हते.
पण आता हे असलं काहीबाही वाचून पुन्हा विस्कटून जाऊ नकोस...

मला जप मनाच्या कोपर्यात, पुसून मात्र टाकू नकोस.
माझी एक आठवण असूदेत एका कप्प्यात.

कधी चुकलाच काळजाचा ठोका तर आवाज दे मला...

सारखे गोंजारावे तयास
दु:ख् तितकेहीे मोठे नाही
जिथे तिची आठवण आहे
तिथे तोही फिरकत नाही

समोर दिसताच टाळावे
इतकीही ती परकी नाही
भरभरुन बोलावे त्यांनी
ती आपुलकी राहिली नाही

छेडले कोणी तिच्याबद्दल
स्मित ओठी उमटत नाही
तिला कोणी वाईट म्हटले
त्याला सहनही होत नाही

मनीचे दु:ख् कोणा सांगेल
तितकाही तो मोकळा नाही
एकांतात बसुन रडेल
इतकाही तो हळवा नाही.

प्रेम इतके उत्कट होते
ते विसरणेही शक्य नाही
जिथे तिची आठवण आहे
तिथे आता तोही जात नाही.

कवितेचे नाव: याद

वीज कडाडली अघोरी पाऊस

पिंपळ पाणावर घसरे तुषार

उतार पाण्याला की मनाला लहान

कोरड गडाडली का अवेळी तहान

आली जोरात जशी धरणफुटी

प्रसरून रंध्रात कशी पाझरली

उजाळून क्षण कशी भरली ओटी

आठवण तुझी तशी दाटून ओसरली

- अतुल चौधरी.
-------------------- --------------- -----------------------------

रसग्रहण:

का गं अशी अचानक सोडून गेलीस मला?..असं मध्येच मला एकट्याला सोडून जाण्यासाठी का आपण एकत्र आलो होतो?..आज आठवतंय सगळं अगदी पहील्यांदा तुला कॉलेजमध्ये पाहून माझं मन तुझ्यावर 'लट्टू' झालतं त्या क्षणापासून ते आजवर घडलं आणि घडवलं गेलेलं जसंच्या तसं आणि माझ्याही नकळत माझ्या डोळ्यांतून आसवं वाहू लागतात..कसा गं आवर घालू या भावनांच्या कल्लोळाला?..कुठं गं शोधू सखे तुला?..तुझ्या आठवणींत रमणं हा तर आता एक छंदच होवून बसलाय...

स्वप्न ऐन रंगात असताना दाणदिशी टीरीवर दणका बसला, खडबडून जाग आली. “ए हरामखोर...वाजले बघ किती...पेपर आहे ना आज? पेपरला कोण बाप जाणार आहे का तुझा ?” स्वप्नाचा पार चुराडा झाला होता. सकाळी सकाळी मधुरवाणी कानावर पडली, पेंगतच पप्पांकडे बघू लागलो. “ए ##घाल्या...उठ कि आता...” तसा पुन्हा एकदा खडबडलो. वेळ बघायला घड्याळात पाहिलं, आई शप्पथ...मी पळतच बाथरूम मध्ये शिरलो. पटापट आवरून मम्मी-पप्पांच्या पाया पडून परीक्षेसाठी निघालो. आज उशीर होणार म्हणून, लांब लांब ढेंगा टाकत मान खाली घालून निघालो होतो. सकाळची वेळ असल्यामुळे वर्दळ खूप विरळ होती. मागे असलेलं दप्तर खाड्खुड आवाज करत माझ्या चालीवर डुलत होत.

का तुझा विचार
येतो सारखा मनात
अगं , मी आहे इथेच
येऊन सांग ना कानात

सारखा तुझा चेहरा
डोळ्यासमोर येतो
नकळतच मला तो
दूर घेऊन जातो

वाचताना मी पुस्तक
हरवून जाते मधेच
भानावर आणून द्यायला
तू असतो तिथेच

दिवसभरातलं बोलणं
मला सारख आठवत राहत
तू जवळ नसताना
तेच मला साथ देतं

आठवण मला तुझी
सारखी येत असते
हीच आठवण तर मला
तुझ्या जवळ नेत असते