आठवण

सारखे गोंजारावे तयास
दु:ख् तितकेहीे मोठे नाही
जिथे तिची आठवण आहे
तिथे तोही फिरकत नाही

समोर दिसताच टाळावे
इतकीही ती परकी नाही
भरभरुन बोलावे त्यांनी
ती आपुलकी राहिली नाही

छेडले कोणी तिच्याबद्दल
स्मित ओठी उमटत नाही
तिला कोणी वाईट म्हटले
त्याला सहनही होत नाही

मनीचे दु:ख् कोणा सांगेल
तितकाही तो मोकळा नाही
एकांतात बसुन रडेल
इतकाही तो हळवा नाही.

प्रेम इतके उत्कट होते
ते विसरणेही शक्य नाही
जिथे तिची आठवण आहे
तिथे आता तोही जात नाही.

कवितेचे नाव: याद

वीज कडाडली अघोरी पाऊस

पिंपळ पाणावर घसरे तुषार

उतार पाण्याला की मनाला लहान

कोरड गडाडली का अवेळी तहान

आली जोरात जशी धरणफुटी

प्रसरून रंध्रात कशी पाझरली

उजाळून क्षण कशी भरली ओटी

आठवण तुझी तशी दाटून ओसरली

- अतुल चौधरी.
-------------------- --------------- -----------------------------

रसग्रहण:

का गं अशी अचानक सोडून गेलीस मला?..असं मध्येच मला एकट्याला सोडून जाण्यासाठी का आपण एकत्र आलो होतो?..आज आठवतंय सगळं अगदी पहील्यांदा तुला कॉलेजमध्ये पाहून माझं मन तुझ्यावर 'लट्टू' झालतं त्या क्षणापासून ते आजवर घडलं आणि घडवलं गेलेलं जसंच्या तसं आणि माझ्याही नकळत माझ्या डोळ्यांतून आसवं वाहू लागतात..कसा गं आवर घालू या भावनांच्या कल्लोळाला?..कुठं गं शोधू सखे तुला?..तुझ्या आठवणींत रमणं हा तर आता एक छंदच होवून बसलाय...

स्वप्न ऐन रंगात असताना दाणदिशी टीरीवर दणका बसला, खडबडून जाग आली. “ए हरामखोर...वाजले बघ किती...पेपर आहे ना आज? पेपरला कोण बाप जाणार आहे का तुझा ?” स्वप्नाचा पार चुराडा झाला होता. सकाळी सकाळी मधुरवाणी कानावर पडली, पेंगतच पप्पांकडे बघू लागलो. “ए ##घाल्या...उठ कि आता...” तसा पुन्हा एकदा खडबडलो. वेळ बघायला घड्याळात पाहिलं, आई शप्पथ...मी पळतच बाथरूम मध्ये शिरलो. पटापट आवरून मम्मी-पप्पांच्या पाया पडून परीक्षेसाठी निघालो. आज उशीर होणार म्हणून, लांब लांब ढेंगा टाकत मान खाली घालून निघालो होतो. सकाळची वेळ असल्यामुळे वर्दळ खूप विरळ होती. मागे असलेलं दप्तर खाड्खुड आवाज करत माझ्या चालीवर डुलत होत.

का तुझा विचार
येतो सारखा मनात
अगं , मी आहे इथेच
येऊन सांग ना कानात

सारखा तुझा चेहरा
डोळ्यासमोर येतो
नकळतच मला तो
दूर घेऊन जातो

वाचताना मी पुस्तक
हरवून जाते मधेच
भानावर आणून द्यायला
तू असतो तिथेच

दिवसभरातलं बोलणं
मला सारख आठवत राहत
तू जवळ नसताना
तेच मला साथ देतं

आठवण मला तुझी
सारखी येत असते
हीच आठवण तर मला
तुझ्या जवळ नेत असते

धुंद पाऊस रम्य गारवा
झरझर झरतो तनुवर मारवा
त्याच्या मिठीतही तुझेच भास
नजरेत इंद्रधनु ओलेते श्वास
श्वासांची लय गंधित स्वर
लाडिक मिठी तरीही कातर
गंधाळल्या तनुस शब्दांचाही भार
श्वासांच्या लयीत जणू मेघमल्हार
आठवांचा वळीव बरसतो जरी
मन धुंद हळवे तरी
प्रेमाची सय घेऊन वारा
वेचित जाई आसमंत सारा
मधाळ स्पर्श अल्लड मिठी
फक्त आणि फक्त तुझ्याचसाठी!

तिने पुन्हा एकदा टेबलवरच्या डायरीमधला तो कागदाचा चिटोरा उचलला. परत त्यावरच्या नंबरवरून नजर फिरवली. पुन्हा टेबलवर ठेवलेल्या मोबाइलवर नजर खिळली, पुन्हा मन do or do not मध्ये अडकले. मनातल्या मनात पुन्हा येऊ शकणारे सगळे reactions तपासून पाहिले. नजर शून्यात लागलेली … आज सकाळ पासून हे असंच चाललंय तिचं …… घरातल्या कुठल्याही कामात मनंच लागत नव्हतं.

नाही ! मानेला हलकासा झटका देत तंद्रीतून बाहेर पडत ती पुटपुटली

का साळुंकी दारावरती ओरडते ही मला ठाव ना,
का थांबावी डोळ्यावरती आज अनावर भावना...

माहेराचे कुणी अजुनही आले नाही फ़ार दिसाचे,
ए आभाळा आता एकदा आईचा चेहरा दाव ना....

लागे उचकी ठसक्यासरशी सय कुणाची येतसे,
दादा पडला गुडघ्यावरती हळद त्याला लाव ना....

रोज दिसे या झाडावरती घरटे भरले कबुतरांचे,
एकटीच मी दुर कशी मज दिसेच माझा गाव ना...

घरात सारी इथे असूनही नातीमाती आपुलकीही,
तरी उरातुन आजही पुसले माहेराचे नाव ना.....

सांज वितळता माळावरती बसुन रहावे असे वाटते,
वाट जरी ती रोजंच दिसते सरली माझी हाव ना....

कधी कावळा परसामध्ये ओरडला की धावतेच मी,

स्वप्न ते न राहीले
मंदसा गंध फक्त
गुलाब फूल न राहीले
आता ऊरले जूझे भास
स्पर्श नाहीं राहीले
डोळ्यातील प्रकाश तूझ्य
मावळतीत मिसाळला
रात्रीचे चांदणे मज दाह देऊ लागले
तू ओलांडलीस सीमा
अन् मी बद्ध जाहलो
ओळखीच प्रत्येक गीत
आता विरह गीत जाहले