सोबत

समोर एक मनुष्याकृती उभी होती
आधीच्या भागावरून पुढे चालू

पावसाची रिमझिम आता संततधार झाली होती.
काही क्षणातच मुसळधार पाऊस पुन्हा सुरू होईल हे दिसत होतं.
आताच नीटसं दिसत नव्हतं.
पावसामुळे एसी चालू ठेवून वायपर मीडीयम स्पीड वर ठेवलेले होते.
एलईडी हायलाईटने शाळेतल्या ढ मुलाप्रमाणे पावसातली आपली हुषारी खांदे उडवत कबूल केली होती.

थांबावं कि जावं ?

कि कोण आहे ते जाता जाता बघावं ?

मी गाडी स्लो केली. आतले दिवेही लावले.
स्त्री होती ती.

"कधी-कधी तुझ्याकडे बघून,
जागविली खूप सारी स्वप्नं!
असेल छानसं घरकुल आपलं;
अन् खळाळलेल्या चेहऱ्यावर तुझं हसणं!!

या छानश्या गोजिरवाण्या घरात,
असेल प्रेम हे आराध्यदैवत!
सुख नांदेल चहूबांजूंनी;
जर मिळाली तुझी सोबत!!

आले जरी दुःख वाटेमध्ये,
करावा लागला संकटाचा सामना!
यश पडेल मार्गामध्ये;
करुन भगवंताची कामना!!

करावी लागली जरी,
चाकरी नोकरी!
छोटं-मोठं काम हाताशी घेत;
मिळविल मी सुखाची भाकरी!!

सोबत...

ती मोठ्मोठ्यानं हाका मारत होती..
"थांबा.. थांबा.. मला नाही राहायचं इथं.."

"मलाही यायचंय तुमच्यासोबत.."

"प्लीज.. मला ईथे एकटीला सोडुन जाऊ नका"

ती रडत रडत आपण कुठे आहोत हे समजण्याचा प्रयत्न करत असते..

नव्या ठिकाणी घाबरलेली ती तिथेच ग्राऊंडवर एका झाडाखाली ग्लानीत झोपी जाते..

आणि इकडे घरी
तिला झोपेतच दरदरुन घाम फुटलेला असतो..

ती झोपेतही बडबडतीये..
"मला नका इथे सोडुन जाऊ"

"मला नाही राहायचं इथे.."

"आता हातापाया पडून काही होणार नाही. काही बरं वाईट घडलं असतं तर तुझ्या आईला तोंड दाखवायला जागा उरली नसती. आता काही लहान नाहीस तू छाया." सुजाताचा पारा चढला होता. रंगीबेरंगी परकर पोलका घातलेली छाया निर्विकारपणे नखं कुरतडत तिच्यासमोर उभी होती.
"ठोंब्यासारखी काय उभी आहेस? आवर तुझं पटकन."
"सुजाताई, मी परत सांगते तुला; माजं टकुरं फिरलं म्हनून वंगाल वागले. पुना न्हाई व्हनार. देवाची आन." छायाने गळ्याची शपथ घेतली.
"काय व्हायचं राह्यलं आहे छाया? तुझ्यामुळे त्या गलिच्छ झोपडपट्टीत पाऊल टाकावं लागलं. आयुष्यात अशा जागी कधी पाय ठेवेन असं वाटलं नव्हतं." सुजाता चांगलीच वैतागली होती.