संगीत-नाटक-चित्रपट

आर् डी बर्मन अर्थात पंचम ह्यांच्या उमद्या संगीताबद्दल, त्यातल्या चांगल्या-वाईट गोष्टींबद्दल चर्चा ..

विशेषतः जुनं संगीत ऐकलंच नाही, आवडतच नाही असं म्हणणं असणार्‍यांसाठी ..

’कहीं दीप जले कहीं दिल’ या गीताचे सूर सतत कानावर पडत होते. अमीन सयानींच्या भरदार पण आर्जवी आवाजात आकर्षकपणे ’बीस साल बाद’ पहाण्याचं आवाहन रेडियोवर दर तासातासाला केलं जात होतं. रहस्य, खून. उत्कंठा यांनी माझ्या चौदा वर्षांच्या बालमनात धुमाकूळ घातला होता. कधी एकदा हा सिनेमा पहाण्याचा चान्स मिळतो असं झालं होतं. घरात तर अर्नाळकरांचे झुंजार, काळापहाड यांच्या पुस्तकांनाही बंदी होती. गणिताच्या पुस्तकात लपूनच झुंजार आपली शौर्याची कृत्ये मला दाखवू शकायचा. आई म्हणायची, "माझा बाबा किती अभ्यासू बनलाय." सारं काही ताडलेले मोठे भाऊ, "गणितं वाचतात?" एवढंच म्हणून गप्प रहायचे.

लोकहो,
-- स्थानिक म. मंडळासाठी मराठी गाण्याचा कार्यक्रम करायचा आहे. काही गाण्यांचे ओरिजिनल ट्रॅक्स हवे आहेत. ते कुठे मिळतील ? त्यासंबधी लिंक्स मिळू शकतील काय ?
-- किंमतीचा काही अंदाज ?
-- ट्रॅक्स चे स्केल बदलता येते का ? उत्तर ' हो ' असेल तर कुठे, केवढ्याला ?
ही काही गाणी---
- फुलले रे क्षण माझे फुलले रे
- का रे अबोला
- काल पाहिले मी स्वप्न गडे
- बाई बाई मन मोराचा कसा पिसारा
- स्वप्नात रंगले मी
- का कळेना कोणत्या क्षणी
- तोच चंद्रमा नभात
- गेले ते दिन गेले
- मानसीचा चित्रकार तो
- नसतेस घरी तू जेव्हा

’खामोशी’ बघण्याआधी माहीत झाला होता त्यातल्या मोहक गाण्यांमुळे.
’तुम पुकार लो.. तुम्हारा इंतजार है’, ’वो शाम कुछ अजीब थी.. ये शाम भी अजीब है’, आणि अर्थातच ’हमने देखी है इन आंखोंकी महकती खुशबू..’
गुलझारचे शब्द काळजाच्या आतल्या पडद्यापर्यंत जाऊन रुतून बसण्याचं वय येईपर्यंतच्या काळात ही गाणी लक्षात राहिली होती त्यांच्या हॉन्टींग सुरावटीमुळे.

ज्यांनी पाहिलेला नाही..
त्यांनी अवश्य पहा. IMAX मध्येच पहा. तिकिटे मिळत नसतील(इतके दिवस काय केले?) तर थोड्या दिवसांनी पहा. थांबवत नसेल तर साध्या पडद्यावर पहा मग नंतर पुन्हा IMAX पहा. IMAX मध्ये कितीही वेळा पाहू शकता. दृश्य अंगावर आले पाहिजे. खुर्ची हादरली पाहिजे. Go big or go home!

पुढचे वाचू नका.

---------

बॅटमॅन trilogy मधला हा शेवटचा सिनेमा. दुसर्‍या सिनेमाच्या शेवटी डेन्टला हीरो ठरवण्यासाठी आळ स्वतःवर घेऊन तो संन्यासात गेला आहे..

आम्रपाली

"ए आई, गोष्ट सांग ना!"

"बरं कोणती सांगू? इसापनीतीतली सांगू की बिरबलाची सांगू?"

"ऊऽम्म! नक्कोत त्या. तू मस्त पैकी छाऽऽन गोष्ट सांग. त्यात मी असेन, माझे सग्गळे मित्र मैत्रिणी असतील., परी असेल, फुलपाखरु असेल..." स्वप्नांच्या राज्यात हरवुन गेलेले दोन डोळे मला सांगत असतात.

आणि रोज रोज नविन नविन त्याही तिच्या अटी रुची मधे बसणार्‍या गोष्टी आणायच्या तरी कुठून ह्या प्रश्नाने मला घेरलेलं असतं.

वक्त- ’साठ’वण सिनेमांची

पन्नासच्या दशकातल्या दो बिघा जमीन, कागझ के फ़ूल, मदर इंडिया, देवदास इत्यादी गाजलेल्या सिनेमांनी त्या दशकाच्या चेहर्‍यावर ’सिरियस’ ठसा उमटवला. कदाचित हे गांभीर्य जरा अतीच झालं म्हणूनही असेल, पण त्याच्या पुढच्या दशकाने आपला पूर्ण मेकओव्हरच करुन टाकला. सिनेमांमधे रंग आले आणि त्या रंगांचा उत्फ़ुल्लपणा अभिनेते, दिग्दर्शक, संगीतकारांच्या कामगिरीत आपसुक उतरला.