"सूड" भाग १

जुन्नर तालुक्यातलं 'मोहाळे,' हे छोटंसं गाव. हलक्याशा शिडकाव्याने, पावसाळा आगमनाची चाहूल देऊ लागला होता. झाडं न्हाऊन निघून, हिरवीगार झाली होती. आकाश कायम धुक्यानं झाकलेलं असे. गावाच्या टोकावर ते जुनं, कौलारू घर होतं.

ज्याला गावकरी 'बाहेरचं पडकं घर' म्हणायचे. त्या घराबद्दल बऱ्याच वदंता होत्या‌. आणि त्या चांगल्या नव्हत्या.

त्या घरात एके दिवशी तो राहायला आला.. सिद्धांत देशमुख. शहरात राहणारा. आईच्या मृत्यूनंतर गावाकडे परतला होता तो. तो शांत, अंतर्मुख होता. मोठा व्यावसायिक होण्याच्या महत्वाकांक्षेने शहरात गेलेला.‌ त्याचं काय झालं, हे त्यालाच ठाऊक. पण गावात परतल्यावर, तो कुणाशी फारसं बोलत नव्हता.

त्याला कुणी भावंडं नव्हतं. वडीलही पूर्वीच सोडून गेलेले. हे घर विकून निघून टाकण्याचा त्याचा विचार होता. पण त्याआधी काही दिवस, इथे राहायचं त्याने ठरवलेलं.

---

त्या रिकाम्या घरातली, त्याची पहिली रात्र.. घरात एक विचित्र शांतता होती. दारं खिडक्यांच्या फटींमधून येणाऱ्या वाऱ्याचा आवाज, त्या वाऱ्यावर संथपणे डोलणाऱ्या झाडांची सळसळ, आणि छपरावर सतत टपटपणारे पावसाचे थेंब. एवढेच बारीकसारीक आवाज ऐकू येत होते.

रात्री बाराच्या सुमारास, सिद्धांतची जरा झोपमोड झाली. असं वाटलं, जणू कुणीतरी खालच्या जिन्यावरून चढतं आहे. "कदाचित मांजर असेल," स्वतःशी विचार करून त्याने पुन्हा डोळे मिटून घेतले. इतक्यात खालच्या जिन्यावरूनच, अगदी बारीक आवाजातली खसखस ऐकू आली. किंवा ऐकल्या सारखा भास झाला. तो आवाज खूप बारीक होता. आणि सिद्धांत, अजूनही तसा झोपेतच होता.

---

दुसऱ्या दिवशी सकाळी, गावातला सिद्धांतचा मित्र- रमेश, त्याला भेटायला आला. घराच्या आत यायला मात्र, त्याने साफ नकार दिला. ते व्हरांड्यातच खुर्च्या टाकून बसले.

"तू या घरात राहतोस? एकटा?" त्यानं विचारलं. सिद्धांतनं मान डोलावली.

"इथे.. या घरात... काहीतरी आहे. काय ते सांगता येत नाही ; पण.." रमेशने त्याला लोकांमध्ये होणाऱ्या चर्चांबद्दल सांगितलं. काल रात्री झालेला भास सिद्धांतला आठवला पण त्यानं रमेशचं बोलणं उडवून लावलं.

___

त्या रात्री.. पुन्हा आवाज आला. अन् यावेळी, पावलांचा वा कुणाच्या हसण्याचा तो आवाज नव्हता.

"सिद्धांत..." कुणीतरी थेट त्याला, नाव घेऊन बोलावत होतं.

तो जरा बिचकला. धीर एकवटून तो खोलीबाहेर आला. –त्या अंधाऱ्या पॅसेजच्या कडेला, जिन्यापाशी एक काळपट आकार. स्त्रीचा. किंवा मुलीचा. चेहरा अस्पष्ट, पण डोळे... लालसर, टक्क पाहणारे.

तो डोळे गच्च मिटून किंचाळला. जेव्हा धीर करून त्याने डोळे हळूच उघडले, तेव्हा तो अंधारलेला कोपरा रिकामा होता.

---

अंथरूणावर पडून, तो स्वतःशीच विचार करत होता. थोड्या वेळापूर्वी त्याला दिसलेली ती आकृती, त्याच्या चांगल्याच ओळखीची होती ; पण, हे खरंच शक्य होतं ?

क्रमशः
© प्रथमेश काटे