शशक

अंगणात येऊन रघूने गेले सहा महिने बंद असलेल्या शेजारच्या घराकडे सवयीने पाहिले आणि परत त्याच्या अंगावर काटा आला. बांधकाम झाल्यावर नव्या-नवरीगत सजलय घर! कधीही कोसळू शकेल अशा घराच्या जोताकडे बघितलं. वणव्याने राखरांगोळी झाली. बाजुच्या झाडाकडे सवयीने बघितलं तर ते वाढून चांगलं आभाळात पोहोचलं होतं. बिया पेरुन दोन दिवसही झाले नसतील.

अंगणात येऊन रघूने गेले सहा महिने बंद असलेल्या शेजारच्या घराकडे सवयीने पाहिले आणि .....
स्वतःशीच मान हलवली. बिलालला निरोप द्यायला हवा आता.
RDX. इथून काढण्यासाठी खास माणसं घेऊन रसूल एक -

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. अरे हे काय ......
" तुझ्या अंगावर हा मोठ्ठा डाग कसला " पैठणीची शंका.
" छकुली मुलुखाची धांदरफळी. भाजी सांडलीन्. म्हणून तर इथे यावं लागलं ना. आता धुलाई नक्कीच होणार.पण तू इथे कशी "नारायणपेठी उत्सुकता.
"सुरकुत्या जाऊन तरूण व्हायला. हीःहीः. ते बोटॉक्स का काय म्हणतात ना तसं काहीसं." पैठणी.
"काही का असेना, आपण कपाटातून बाहेर तर आलो या निमित्ताने.

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पुलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. अरे हे काय .......
.........
"हे हरीण अगदी तुझा पाठपुरावाच करतंय गं ताई. " मैत्रेयीचा कौतुकभरला स्वर.
" अगं त्याच्या आईचं नि माझं फार गूज असे. काय करणार! स्वामींकडून मिळणाऱ्या आत्मज्ञानाच्या ओढीने तू आश्रमात केवळ देहाने उपस्थित आणि स्वामी तर नेहमीच ज्ञानयज्ञात गुंतलेले.शिष्यांनी वेढलेले.. . मला बापडीला तुम्हा दोघांशी जे बोलावंसं वाटे ते हरिणीजवळ सांगायची मी.. "

काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो.
बाहेरून उजेडाचा एक कवडसा आत येतो त्याचवेळेस आतलाही दिवा लागतो. एकदम सगळे प्रकाशीत झाल्याने आजूबाजूला काय आहे ते दिसते. आज कोण जाणार काय माहिती? मी इकडे तिकडे पाहतोय.

डोळ्यांचे हिरवे केस दिसतात, सगळ्या रोमा जागेवर दिसतात. मला जरा बरे वाटते. पण अजून धाकधूक आहेच. तेवढ्यात एक हात आतमध्ये येतो. सगळे एकदम भयचकीत होऊन पहात राहतात.

काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो.

पाहतो, तर खोलीबाहेर माय उभी. मी डोळ्यांतून जमिनीवर सांडलेलं पाणी पटापट पुसतो. खरं म्हणजे मला आत्ता खोलीत अजून कुणीच नको असतं.
"काय रे, काय झालं? असा एकटा कुढत बसू नकोस."

गाडीत एकटी, दूरचा प्रवास आणि हवी ती गाणी लावायचं स्वातंत्र्य. आणखी काय हवं वाटत असतानाच समोर लक्ष गेलं आणि आॅफिस कॅाम्प्लेक्स आल्याचे तिच्या लक्षात आले. ईंडीकेटर देत गाडी वळवुन गाडीतल्या घड्याळाकडे नजर टाकत ती कॅम्पसमध्ये आली. आज ती नेहमीपेक्षा लवकर पोचली होती, स्वाईपची घाई करायची गरज नव्हती. पार्कींग लॅाटमध्ये गाडी लाऊन लॅपटॅाप बॅग घेण्यासाठी तिने मागचा दरवाजा ऊघडला आणि गोंधळून आतल्या मोठ्या बॅगेकडे पाहात राहिली.

काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो.

काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो.

वर्षभरानंतर खाली उतरतोय. माहित नाही यावर्षी काय वाढून ठेवलय. गेल्यावर्षी एक एक जवळचे कितीतरी लोकं माघारी फिरताना दिसलेले.

ढोल वाजंत्री नव्हती, रोषणाई नव्हती , सगळं सुनसान! एरवी भरभरून वाहणारे रस्ते ओस पडलेले.

यावेळी मनात घोकत आलो, निभू दे सगळं नीटपणे. जुने आप्त दिसू देत.