वाली...
का?आपल्यांनी चालल्या चाली पुन्हा !
पाठीस मीही बांधल्या ढाली पुन्हा !
दिसले तुला ते काल माझे हासणे,
सुकणार माझी आसवे गाली पुन्हा !
ठोठावते सुख आज माझे दार पण,
माझ्याच चुकचुकल्या बघा पाली पुन्हा !
माथी उन्हे पण झाड मी हिरवे जरी
झडणार मग त्या आतल्या साली पुन्हा !
जातो अता घेवून माझी वेदना,
शोधाल मग जखमेस त्या वाली पुन्हा !
सोहळा
तो आरसा सांगे मला तू एकटा नाही अता !
नसते कधी जग आपले तू ये तुझ्या कामी अता !
ते वारही झाले जुने पाठीत मी जे सोसले ,
जखमांतही नाविन्य दे दे वेदना ताजी अता !
फसवायचे जर का मला नुसतेच तू कर एवढे ,
ढाळून खोटी आसवे हासून घे गाली अता !
ते आपले होते कुठे ? सोडून जे गेले पुढे ,
माझा मला मी सोबती चालावया राजी अता !
चोरी, दरोडे, खंडणी खोटेच त्याचे बोलणे ,
साधासुधा ना राहिला नेताच तो भावी अता !
ही आठ चाकी पालखी ही राजगादी पांढरी ,
भोगायचा आहे मला हा "सोहळा" शाही अता !
कैफ माझा
ठरविले होते तसा जगलोच नाही !
जीवनाला मी कधी पटलोच नाही !
ऐकली जी हाक मी होती सुखाची ,
मी अभागी, ऐकूनी वळलोच नाही !
भूतकाळाचीच दुःखे गात होतो ,
मी उद्याचे गीत गुनगुनलोच नाही !
वेदना होत्याच माझ्या सोबती अन् ,
आसवांना मी कधी मुकलोच नाही !
त्या किनाऱ्याचेच सारे क्षार अंगी ,
ज्या किनारी मी कधी भिजलोच नाही !
काल होतो मी जसा आहे अताही ,
साज खोटे चढवूनी सजलोच नाही !
मांडला त्याने जरासा "सार" माझा ,
तेवढाही त्यास मी कळलोच नाही !
ठसे....
हुंदके दाटून येता भावनांचे !
केवढे उपकार झाले आसवांचे !
फेडण्या कर्जात विकली माय ज्यांची ,
काय झाले हो पुढे त्या वासरांचे !
दगड असतो तर कदाचित देव असतो ,
घाव इतके सोसले मी आपल्यांचे !
त्या निसर्गाच्या छटा दिपलेत डोळे ,
घातकी ते रंग सारे माणसांचे !
सूर्य गिळले , आगसागर पार केले ,
हाय चटके सोसले मी गारव्यांचे !
घेतले आधीच तुम्ही सर्व तारे ,
छाटले का पंख माझ्या काजव्यांचे ?
ज्या किनाऱ्यावर बुडाली नाव माझी ,
गाव कुठले...बेट होते वादळांचे !
तो ही माणूस निघाला !
"चव" घेता तेव्हा कळले "तो" कडवट ऊस निघाला !
मी माणव समजत होतो तो ही "माणूस" निघाला !
शब्दांच्या बाजारी ना मन माझे विकले गेले
किंमत मोठी होती की ग्राहक कंजूस निघाला !
लोकांना दिसली माझी झोळी मोठीच सुखाची
उचलून जरा ती घेता हलका कापूस निघाला !
क्षण आनंदाचा कुठला चिरकाल कधी ना टिकला
श्रावण माझा हा सरला अन् तो ताऊस निघाला !
"संत्रीची" घेत जराशी बोलून खरे ते निजले
मी जागा, हाती माझ्या संत्रीचा ज्यूस निघाला !
लावून मुखोटे मजला नुसतेच लुबाडत होते
वर दिसण्या तांबुस पिवळा खोटा हापूस निघाला !
......डाव.....
घरात आरसा जसा असायलाच पाहिजे !
मनी तसा मलाच मी बघायलाच पाहिजे !
कुणी म्हणे "तिशीत" तो हवेमध्ये तरंगतो ,
नभात जायचे मला गं प्यायलाच पाहिजे !
जसे तसे करून ते कसे पुढ्यात पोचले ,
अता मलाच चाटुटा शिकायलाच पाहिजे !
तुझ्या गं रुप चांदण्यात मी स्वतःस आवरू?
अशात पेटता दिवा विझायलाच पाहिजे !
सरीसरींमधून ही गझल अताच बरसली ,
तिला मिठीत घ्यायला भिजायलाच पाहिजे !
सुखास मात द्यायला समोर दुःख मांडले ,
बरोबरीत डाव हा सुटायलाच पाहिजे !
वृत्त - कलिंदनंदिनी (लगालगा ×4)
(काही सूचना असल्यास नक्की कळवा)
घराकडे पोचवतो आहे का
बघ रस्ता आठवतो आहे का
दु:खी आहे बहुधा हा जोकर
थोडा जास्त हसवतो आहे का
तास मिनिट सेकंदाचा चाबुक
काळ मला राबवतो आहे का
भेटीवेळी आला हा पाउस
भेट बघू लांबवतो आहे का
भूक तिला गाते अंगाई अन्
नाईलाज निजवतो आहे का
वाट पाहते एक रात्र हल्ली
एक दिवा मालवतो आहे का
मनात जळते आहे एक शहर
मीच फिडल वाजवतो आहे का
-- अभिजीत दाते
मी काल आणखी एक प्रयत्न केला गझल लिहीण्याचा, माझा माबो वरचा गझलमित्र निलेश ती वाचल्यावर म्हणाला
"वृत्त्त जमलय तुला फक्त मेंटेन करावं लागेल"
ती आता सादर करतो 
आर्तता (नाव द्यायच म्हणून .. पण बहुतेक अस वाटतय गझलेला नाव हे त्याच गझलेतील एखाद्या पंक्तिचं देतात )
जमवून घेतल, सोबती तुज लाभला
ठरवायचा बघ आपला जन्म आपला
पटवून ठेवल भावली मज आर्तता
भरवायचे मन भेटता सय भेटता
मी अजुन सगळे लेख वाचलेले नाहीत 'बेफिकीर' यान्चे. गझल कशी लिहावी याबद्दल चे. तरिही ही एक गझल पेश करतो. मोह अनावर होतो म्हणून... नक्की कळावा ही गझल होऊ शकते का ते!!
होऊनी पिपासू चातक
वाट तिची बघतो
गर्द मेघांसरशी
गृहित तिलाही धरतो
हळव्या नाजूक हृदयी
ऊब तिला देतो
असेल तिला ठाव
मनाला सारखे सांगतो
रोजचं निळं आकाश
रितसर तिला देतो
अन मीच आमच्यामध्ये
‘तिर्‍हाईत’ म्हणवून घेतो
मिळतात सल्ले हल्ली
त्रास इतुकाच होतो
बोलणार्‍यांच्या तोंडी
मी 'बोलघेवडा' ठरतो
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.