अनुभव

"मला तर इथं क्लॉस्ट्रोफोबिक वाटतंय... "

हाताची घडी घालत, आजूबाजूला उभ्या असलेल्या इतरांकडे आणि मग छताकडे बघत आजीबाई म्हणाल्या.

परवा आलेला एक भयाण असामान्य अनुभव .....
कुठल्याश्या अनोळखी, अजिबात आवाज नसणाऱ्या...बिन छपराच्या, आकर्षक यानात बसून
असंख्य माणूस सदृश मेटालिक कपड्यातली लोक भराभर बाहेर पडलीत ......
आकाशातून उतरणाऱ्या छोट्या गोलाकार वस्तूतून खाली आलेल्या सलाखीने...
उत्खनन सुरु केले.....वाऱ्या पेक्षाही प्रचंड वेगाने जागा खणली जात होती.....
आणि टना पेक्षाही प्रचंड वजनाची माती दूर सारली जात होती.....
मी अजूनही हे सर्व बघते आहे...मला माझ्या डोळ्यावर विश्वास बसेना.....
कुठून आलेत हे सर्व?....कोण आहेत?...आपण पूर्वी यांना कधीच कुठे कसे पहिले नाही ?

फारा दिवसांनी घरी परतल्यानंतर
पाहिलीय मी त्याच्या डोळ्यातली चमक
फार काही उजळणारी

आयुष्यात डोकावलं तर दु:ख, विषाद, खंत भरून असेलही,
पण आनंदही कुठे कमी आहे
माणूस भ्रमाच्या बुडबुड्याप्रमाणे तरंगतोही आणि विरतोही

अस्तित्व नावाची चीज विलक्षण आहे
जो तो तिला गाठीला बांधल्याप्रमाणे वावरतो खरे,
पण मानगुटावर बसल्यावर झटकतोही
ती एक अवदसा की तिचा संगही प्रतारतो आणि असंगही

अस्तित्वाचा सदरा मळकट
काढशील तर होइल फसगत

अप्राप्याचे भूत उरावर बसल्याप्रमाणे माणूस नाचत राहतो
अलिखित जमाखर्चाच्या रेघोट्या ओढीत
हेवेदाव्यांच्या तापलेल्या कढईत मन सोडून द्यायला

आमची पहिली गाडी

तिला नव्हता वेळ पोरांकडे लक्ष द्यायला
चपात्यांच्या थप्प्याखाली गाडली गेली तिची वर्षे
आहे ते बरे आणि दिवस चालले खरे
सणासुदीला कपडे-लत्ते नाही ना हौस-मौज
उसनवारी पाचवीला पुजलेली
महिनाखेरीची चणचण जणू काही नशिबाने ठेवलेली

वीतभर पोटासाठी कोसभर जळव जीव
लांबलचक राशनच्या रांगेत रहा उभं
चार-आठाण्यासाठी दुकानदाराशी कर घिसघिस
फावल्या वेळेत लावत बस ठिगळांवर ठिगळं
अहोरात्र हात चालूच ठेव
पोरं थकून येतील त्यांना वाढ
नवरा पिऊन येईल त्याला आवर
सवड मिळाल्यास गिळून घे दोन-चार घास
आणि काढत बस सगळ्यांची उष्टी-खरकटी
त्रागा झालाच तर कर आदळ-आपट
तळतळाट झालाच तर उलथव मुडदे, हासड शिव्या

सियाचीन ग्लेशीयर ...भाग १
.ह्या आधीचे...

.......... एखाद्या खुनी माणसा प्रमाणे किंवा कोणाला मारण्याची सुपारी घेतल्या सारखे सतत तेथे असणाऱ्या जवानांच्या मागे दबा धरून राहून घात करायला तयार असतात जणुकाही. चालताना चुकलात, थोडे वजन जास्त पडले, पाय घसरला, समजले नाही, वाट चुकलात किंवा नशिबाने पाठ फिरवली तर पटकन सावज साधायला तयार...................

***
कृपया लक्षात अस द्या -

क्ष आणि य# ! क्ष आणि य ही एक प्रवृत्ती आहे ! क्ष आणि य हे प्रातिनिधिक असून अजून वाद होऊ नयेत, कुणाही लोकांच्या भावना दुखू नयेत ह्या हेतूने शीर्षक बदललं आहे.

***

नव्या घरात शिफ्ट झालो आणि कीज हातात आल्यावर पहातो तो काय... दारात हे एवढे गुंतवळ, तेलाचे डबे बॉक्सेस, खेळणी, पेपर्स फाईल्स इ. इ. कचरा. पूर्ण दोन दिवस लागले नुसता कचरा घराबाहेर काढायला.

घर आवरून रिनोव्हेट करायला काढलं अन् एका रविवारी श्री. क्ष (जुने फ्लॅट ओनर) भर दुपारी दोन वाजता प्रगट झाले. म्हणे - "काही लेटर्स आली आहेत ती घ्यायला आलो"

"आय एम एक्स्ट्रिमली ऑफेंडेंड...." तलावाकाठचं घर बघायला आम्ही आत शिरलो आणि विनसीने माझा दंड पकडला. माझी मान आश्चर्याने तिच्याकडे वळली. तिचा रागाने लालेलाल झालेला चेहरा, शरीराला सुटलेली सूक्ष्म थरथर... आपला गुन्हा काय हेच मला कळेना.
"तुझा मुलगा तुमच्या भाषेत बोलतोय."
’ऑ?’ तो केव्हा मराठी बोलत होता याच विचारात गुंतले क्षणभर. एकदम कोडं सुटलं. मी घाईघाईने म्हटलं,

बर्‍याच वर्षांपूर्वीची हकीकत आहे. तेव्हा मी प्राथमिक शाळेत जात होते आणि रत्नागिरीजवळच्या बसणी नावाच्या एका खेड्यात रहात होते. हे इतकं लहान खेडेगाव होतं, की रत्नागिरी फक्त ५ मैलांवर असून तिथे जायला थेट रस्ता नव्हता. मधे साखरतरची खूप मोठी खाडी होती. रत्नागिरीला जायचं तर आधी बैलगाडीने तरीपर्यंत जायचं, मग तरीने खाडी ओलांडायची आणि मग बस मिळायची. गावात दुपारी १२ वाजता वगैरे पेपर यायचा. म्हणजे महाराष्ट्र टाईम्स. सगळ्यात मोठी करमणूक म्हणजे रेडिओवरची खरखरत्या आवाजातली सुशील दोशीची कॉमेंट्री नाहीतर सिलोन रेडिओवरची बिनाका. त्यासाठी आम्ही बुधवार रात्रीची वाट बघायचो.