प्रवास

मथुरा सोडून दहा मिनिटे झाली होती. नव्या प्रवाशांना अटेंडंटने नॅपकीनही देऊन झाले होते. मथुऱ्याच्या आधी ऑनबोर्ड हाऊसकिपिंगवाले गाडीची साफसफाई करून गेले होते. त्यांचा प्रमुख आमच्या कंपार्टमेंटमध्ये येऊन एकाकडून फिडबॅक फॉर्म भरून घेऊन गेला होता. त्याचवेळी तिकडे वातानुकूल रसोई यानामध्ये रात्रीच्या जेवणाची तयारी सुरू झालेली होती. मथुऱ्याच्या आधी सगळ्यांचे चहा-कॉफीच्या कीटसोबत आलेले मसाला शेंगदाणे, व्हेज सँडविच, कचोरी, मातीचूर लाडू आणि फ्रूटी असे सर्व काही खाऊन-पिऊन झालेले होते. जेवणाची वेळ होण्यासाठी अजून थोडा वेळ होता.

आज कोडै टूरचा शेवटचा दिवस. सकाळी 9 वाजता मला त्रिचीची ट्रेन पकडून ड्युटी सुद्धा जॉईन करायची आहे. 80km चा प्रवास 4 तासात पूर्ण करायचा आहे. काल जो प्लॅन केला होता, तो प्रत्येक्षात उतरवण्याची वेळ आली आहे. वेळ न घालवता मी लगेच फ्रेश झालो. सायकलची वॉटर बॉटल मध्ये गुलकोज मिक्स केल. थंडी आहे म्हणून स्वेटर घातले. 4:45 झाले पण माझे पाय काही रूम मधून निघत नव्हते. आज मला काही हि केलं तरी करेक्ट 5 ला निघायला पाहिजेे होत.

तिसरा दिवस मी खास कोडैमध्ये फिरण्यासाठी ठेवला आहे. bryant park, coaker’s walk,pillars rocks, guna caves,lake,bear shola falls,wax museum हे सारे विझिटिंग पॉईंटस.

दमदार पाऊसानेच आजच्या दिवसाला सुरवात झाली. पण मी आज जरा निश्चिन्त आहे कारण माझे मेन टार्गेट कालच पूर्ण झाले आहे. पण कोडैला येऊन कोडै फिरायच नाही म्हणजे थिएटर मध्ये जाऊन पिचर न बघता झोपून येण्या सारख मला वाटू लागल. काल पण मी भिजलोच होतो मग आज काय बिघडले!! म्हणून मी लगेच तयार झालो. नाष्टा केला आणि पाऊस थांबायची वाट बघत बसलो. साधारण 10 वाजता पाऊस थांबला.

कॅॅपस्टॅड, द मदर सिटी अर्थात केप टाउन!!!

अगदी आटोक्यात, हाकेच्या अंतरावर आणि सतत नजरेच्या टप्प्यात असणारे अप्रतिम निसर्ग सौंदर्य ही या शहराची खासियत आहे. समशीतोष्ण हवामान, समुद्र, डोंगर रांगा, मुबलक वन्यजीवन आणि त्याचबरोबर उत्तम कुझीन, शॉपिंग साठी असंख्य प्रकारचे पर्याय, मुलांसाठी सुद्धा झू, अक्वॅरियम्स.... जगभरातील पर्यटकांच्या बकेट लिस्ट मधे हे शहर नक्कीच खूप वरच्या नंबर असते. वेळ कसा जाईल हा प्रश्न नाहीच इथे उलट असलेला वेळ नेहमी कमीच पडतो मग ते चार दिवस असोत किंवा चार महिने....

सकाळी उठून खिडकीच्या बाहेर बघितलं तर हवा छान वाटली. ब्रेकफास्ट रूम मधे खाली गेलो तर अरसुला तिच्या दोन सहायकांबरोबर स्वत: एप्रन बांधून कामे करत होती. हाताने कामे आणि तोंडाने अखंड गप्पा...

चार पिढ्यांपुर्वी तिचे कुटुंब स्वित्झर्लंड मधून केप टाउन मधे स्थायिक झाले. रक्ताने स्विस असली तरी मनाने ती पक्की साऊथ आफ्रिकन आहे. काहीही गोंधळ झाला, प्रॉब्लेम आला तरी रिलॅक्स..यू आर इन केप टाउन. टॅक्सी यायला उशीर होतोय...रिलॅक्स, आज हवामान चांगलं असेल का नाही, कार रेंटल वाला फोनच करत नाहीये, ब्रेकफास्ट जरा जास्तंच आरामात बनतोय....सगळ्याला उत्तर...रिलॅक्स...!!!

काही गावं, जागा आणि शहरं वर्षानुवर्षे भेटूनसुध्दा आपल्याशी फटकून वागतात तर काही अगदी तटस्थ, अनोळखी राहतात. काही मात्र आपल्याला पहिल्या भेटीमधेच स्वत:च्या धाडकन प्रेमात पाडतात..... केप टाउन हे शहर हे निर्विवादपणे या तीसरया प्रकारात येतं.

स्वच्छ सुंदर सूर्यप्रकाश, भर वस्तीत असूनही सतत असलेली निसर्गाची साथ, सभोवताली उधाणणारा महासागर, एका हाकेच्या अंतरावर असलेले द्राक्षांचे मळे, तर श्वास घ्यावा इतक्या सहजतेने या शहरात भिनलेला आणि रमलेला देशाचा मानबिंदू असा एकमेवाद्वितीय टेबल माउंटन!!!

बरेच दिवसांनी पुणे जंक्शनवर सहजच गेलो. कोणत्याही रेल्वे स्टेशनवर जाणे आणि तिथे चाललेल्या सगळ्या रेल्वेविषयक घडामोडींमध्ये रममाण होणे हा तसा माझा छंदच. यातून मिळणारा आनंद काय हे कसे-कसे सांगायचे माहीत नाही. अलीकडे श्रमपरिहार म्हणून पुण्याच्या स्टेशनवर जाणे बरेच दिवस झाले नव्हते. परगावी जाण्याच्या निमित्ताने जाणे झाले, पण फेरफटक्यासाठी म्हणून झालेले नव्हते. म्हणूनच जरा मोकळा वेळ मिळाल्यावर पुण्याच्या जंक्शनवर जाण्याचा निर्णय घेतला. तो निर्णय घेण्यामागे कारणही तसेच होते. निजामुद्दीन-पुणे दरम्यान नवी वातानुकुलित एक्सप्रेस त्या दिवशी सुरू होणार होती.

दोघांचं प्लानिंग आधीच झालेलं होतं. मेक, मॉडेल, रंग, सीट कव्हर्स, गणपती कुठे लावायचा ते अगदी थेट त्यावेळी पेन ड्राईव्ह मध्ये कुठली गाणी टाकायची आहेत इथपर्यंत. म्हणता म्हणता डाऊनपेमेंट जमलं, इ.एम.आय. अड्जस्ट झाला, दोघांनीही ड्रायव्हिंग क्लास लावला. तो जरा पटकनच शिकला. सवय ना रोजच्या बाईक च्या प्रवासाची. तीही शिकत होतीच जमेल तसं पण तिला चिंता नव्हती. नाहीच जमलं आपल्याला तर तो आहेच की ! ऐटीत ग्लासेस लावून, शिफॉन ची साडी नेसून कारमधे बसायचं. गेली काही वर्ष सक्त ताकीद होती ना, बाईकने जायचं असेल तर साडी नेसायची नाही. तिची चिडचिड व्हायची मग, पण आता कळी खुलली होती.

हल्ली कुणाकडे जाणे-येणे तसे कमीच झाले. तसेच फार महत्त्वाचे कारण असेल, कुणाकडे काही कार्य, वाढदिवस असेल तरच प्रत्यक्ष भेटी होतात. नाहीतर सगळे कसे फोनवरच बोलून होते. शिवाय इ-मेल, फेस बुक, व्हात्स उप आहेतच.
पण या वेळेस बरेच दिवसांनी पुण्याला जाण्याचा योग आला... तोही एकटीने. कशाला हवी ट्रेन? उगाच जाता येता बोरीवली दादर लोकलचा प्रवास ! आपण आपले बसने जावे. एसटी मिळाली तरी चालेल.
बोरीवली - पुणे प्रवास छान झाला. पुण्यातले कार्य देखील उत्तम पार पडले. दोन दिवस कसे मजेत गेले आणि परतीचा दिवस उजाडला.

सकाळी जरा लवकरच कोल्हापूरच्या स्टेशनवर पोहचलो होतो. रेल्वे फाटकाच्या बाजूने मुद्दामच स्थानकावर गेलो, म्हणजे कोयनेचा कार्य अश्व (इंजिन/लोको) दिसेल, असा विचार केला होता. मी पोहचायच्या दोन मिनिट आधी १७४११ महालक्ष्मी दोन नंबरवर आली होती. या गाडीने रेल्वेचा बडा अधिकारी कोल्हापुरात आला होता. त्यामुळे त्याच्यासाठीचा खास डबा महालक्ष्मीला सगळ्यात मागे जोडलेला होता. अधिकारी अजून डब्यातून उतरला नसला असावा. कारण त्या डब्याच्या दरवाज्याच्या आजूबाजूला अन्य अधिकारी आणि रेल्वे पोलिसांचा गोतावळा होता.