चित्रपट

आपण सर्व जन दादासाहेब फाळके यांना भारतिय चित्रपट सृष्टीचे जनक मानतो. पण विकि पीडिया वाचताना लक्षात आले कि पहिला चित्रपट दादासाहेब तोरणे यांनी दादासाहेब फाळकेंच्या आधि १ वर्ष भक्त पुंडलिक चित्रपट बनवला होता. पण दादासाहेब तोरणे यांचा नामोल्लेख कुठेही कधीहि आला नाहि. दादासाहेब फाळके यांनी चित्रपट सृष्टी साठि केलेल कार्य हे नक्किच दादासाहेब तोरणे यांच्या पेक्शा भरीव आहे पण पहिला चित्रपट बनवन्याचा यशस्वी प्रयत्न तर दादासाहेब तोरणे यांनी केला होता हे विसरता येनार नाहि. मग दादासाहेब तोरणे कायमच पडद्या आड कसे राहिले.

कवी सुधीर मोघे यांच्या प्रथम स्मृतीदिना निमित्त १६ मार्चला होणाऱ्या कार्यक्रमाची जाहिरात पाहिली आणि त्यांच्या इतकीच प्रकर्षाने आठवण आली त्यांचे सुहृद आणि ‘एक झोका...’ या अतिसुंदर गीताला तितकेच मधुर संगीत देणारे संगीतकार आनंद मोडक यांची. खूप दिवस मनात असलेल्या आनंद मोडक यांच्या आठवणी सांगाव्याश्या वाटत आहेत म्हणून हा शब्दप्रपंच !!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

प्रेम हा एक असा विषय आहे, जो चॉकलेट सारखा आहे. कितीही वेळा खाल्लं तरी आपल पोटहि भरत नाही आणि त्या चॉकलेटचा गोडवाहि कमी होत नाही. मितवा हा हि एक असाच चित्रपट. प्रेमात भिजलेला. शिवम सारंग एक मोठ्ठा बिझनेसमन. पण अय्याश, बिघडलेला. जगातल्या सगळ्या मुली आपल्याला पाहिल्यावर आपल्यावर फिदा होतील, असा त्याच्या ओव्हर कॉन्फीडन्स. पण एक मुलगी त्याच्याकडे चक्क दुर्लक्ष करते, आणि तिथे तोच तिच्या प्रेमात पडतो. प्रेम, लग्न, कमीटमेंट यावर त्याचा विश्वासचं नाही. पण प्रेम त्याला कस बदलत, त्याच जीवन कसं बदलत हेच त्यालासुद्धा कळत नाही. आणि त्यावरच हा चित्रपट आहे.

सुरुवातीला एक चेंडू घरंगळत येतो आणि एका कश्यातरी बांधलेल्या पट्टीवरून धडपडत जाऊन दुसर्‍या चेंडूवर आपटतो..की तो दुसरा चेंडू वरुन खाली टूणकन उडी मारतो आणि एक चाक गरागरा फिरायला लागते. मग त्यामुळे पुढे बरेचसे चेंडू पळापळ करून चाके फिरवतात आणि शेवटी अचानक एक म्हातारा दोरांसकट एका बोटीच्या नाळेवर हवेत उचलला जातो. आपली रोझ आणि जॅक जसे टायटॅनिकवर उडण्याची अ‍ॅक्शन करतात ना तसं, फक्त हा जरा जास्त हवेत दाखवलाय. हा सीन पुढे पिक्चरमधे किमान चारवेळा येतो आणि उत्तरोत्तर तो तितकाच अनकन्विन्सिंग होत जातो....सीनही आणि साहजिकच सिनेमाही! आपल्या मिकी माऊसचे सायन्सचे प्रयोग यापेक्षा कितीतरी जास्त पटणेबल वाटतात.

Alejandro González Iñárritu ची ओळख २०१० मध्ये झाली तेव्हा त्याचे triology of death चे तिन्ही चित्रपट प्रदर्शित झाल्याला पण ३ वर्षे उलटून गेलेली आणि 'Biutiful' अजून प्रदर्शनाच्या वाटेवर होता. म्हणजे त्याचे प्रदर्शित झालेले तिन्ही आणि लगेचच प्रदर्शित झालेला 'Biutiful' बघितल्याला ५ वर्षे झाली. आणि खरं सांगायचं तर आता ते चित्रपट नीटसे आठवतही नाहीत. नक्की काय संवाद होते, नक्की काय मांडणी होती, पार्श्वसंगीत कितपट प्रभावशाली होतं, कोणत्या प्रसंगानंतर कोणता प्रसंग होता, खरंच नीटसं आठवत नाही. काही गोष्टी अंधुक आठवतात.. चित्रपटातील व्यक्तिरेखा, त्यांचे हावभाव, स्थळं, एकूणच कथा, चित्रपटाची संकल्पना..

.

AIB हा एक लाईव्ह स्टेज शो आहे, त्याचा फुल्लफॉर्म काय आहे हे तुम्ही गूगाळू शकता. तसेच यूट्यूब वर विडीओ देखील बघू शकता. किंवा कदाचित आपल्यातील काही जणांच्या व्हॉटसपवर एव्हाना त्यातील क्लिप्स फिरूही लागल्या असतील.

They say movie is the most beautiful lie. Then why everyone including the director try so hard to make it realistic? Make it believable? Make it true? People are anyways paying to watch their lies. Then why not to give them the lie in such a way that they will know its a lie? They will know its not real.. Its surreal.. And there are not more surrealistic, more astoundingly amusing films than those of Luis Bunuel's..

तर, प्रसंग नेहमीचाच.. कारण ‘पात्रं’ तीच!

जवळचे चित्रपटगृह... ब-यापैकी चांगला चित्रपट... मी..

आणि आजूबाजूला निवांत बोलणारी लोकं!

लक्षात घ्या, सामान्य प्रेक्षक म्हणून (इथे काही मित्र ‘अतिसामान्य!’ असे 'धुमधडाका'तल्या अशोक सराफ सारखे ओरडतील! सच्चे मित्र हे असेच असतात) मला चित्रपट (व पॉपकॉर्न, सामोसे इत्यादी) चा आस्वाद घ्यायला आवडते/आवडले असते. मी काय तिथे पोलीसगिरी करायला जात नाही की संस्कृतीरक्षणही. पण दोन चार वेळा दुर्लक्ष केल्यावरही दोन रांगापर्यंत ऐकू जाईल एव्हढ्या मोठ्या आवाजात कुणी बोलत असेल तर कवटी सरकतेच.

नुकत्याच पार पडलेल्या पुणे आंतरराष्ट्रीय चित्रपट महोत्सवात बघितलेल्या सिनेम्यांबद्दल माहिती, परीक्षणे, प्रतिसाद, मते इ. बद्दल कृपया इथं लिहा.

आज माझ्या या धाग्यावर,
http://www.maayboli.com/node/52037?page=9

बेफिकीर यांचा हा प्रतिसाद वाचण्यात आला,
<<<
आज चुकून कुछ कुछ होता है चित्रपटातील एक सुरुवातीचा प्रसंग बघितला गेला. त्यात प्राचार्य अनुपम खेर स्वतःही अपरिपक्वपणे वागत होता आणि विद्यार्थी शाहरुख त्याच्या खांद्यावर हात ठेवून वगैरे त्याला पट्टी पढवत होता. ह्या दृष्यात शाहरुखचा दोष काहीच नाही. हा कथा, पटकथा आणि दिग्दर्शनाचा विषय आहे. पण एकुणात ते दृष्य पटले नाही. एखाद्या (सुपरस्टार म्हणवणार्‍या) अभिनेत्याने येथे हरकत घ्यायला हवी होती असे वाटले.
>>>

आणि, हा धागा सुचला.

सुरुवात मीच करतो,