आज माझ्या या धाग्यावर,
http://www.maayboli.com/node/52037?page=9
बेफिकीर यांचा हा प्रतिसाद वाचण्यात आला,
<<<
आज चुकून कुछ कुछ होता है चित्रपटातील एक सुरुवातीचा प्रसंग बघितला गेला. त्यात प्राचार्य अनुपम खेर स्वतःही अपरिपक्वपणे वागत होता आणि विद्यार्थी शाहरुख त्याच्या खांद्यावर हात ठेवून वगैरे त्याला पट्टी पढवत होता. ह्या दृष्यात शाहरुखचा दोष काहीच नाही. हा कथा, पटकथा आणि दिग्दर्शनाचा विषय आहे. पण एकुणात ते दृष्य पटले नाही. एखाद्या (सुपरस्टार म्हणवणार्या) अभिनेत्याने येथे हरकत घ्यायला हवी होती असे वाटले.
>>>
आणि, हा धागा सुचला.
सुरुवात मीच करतो,
अग्ली म्हणजे विकृत, ओंगाळवाणा. हा चित्रपट मानवी वृत्तीच्या अत्यंत खालच्या थराचे वास्तव दाखवुन देतो. माणुस स्वार्थासाठी कोणत्याही थरावर जायला तयार होतो. इतका की आपल्याच पोटाच्या गोळ्याला देखील कचर्यात फेकुन द्यायला तयार होतो. मनाच्या तनाच्या सुखाकरीता कशाचाही बळी घेण्याची लालसा जागृत होते. बस मी माझे माझ्याकरीता. अजुन काहीच नाही. प्रत्येक मनुष्याच्या मनाच्या एका काळ्या कोपर्यात लालसा स्वार्थ नावाचा दैत्य लपुन बसलेला असतो. संधी मिळताच आपल्यावर तो हावी होउन मनुष्याकडुन नको ते कृत्य करुन घेतो. आणि त्यात जर पैसा असेल तर मग बघायलाच नको. तो दैत्य आपल्या छाताड्यावर नंगानाच करतो.
देवेन वर्मा यांच्या निधनाने अभिनयाच्या वेलीवरचे एक टपोरे द्राक्ष (अंगूर) गळून पडले.
कधीही स्टारडमचे वलय नसलेल्या आणि अतिशय निवडून अभिजात विनोदी भुमिका केलेल्या देवेन यांना सलाम.
लोकमत मधे त्यांच्यावर आलेल्या लेखातला खालील परिच्छेद वाचला आणि या कलाकाराबद्दल आधीच मनात असलेला आदर आणखीनच दुणावला.
उशीराच लिहितोय 'हैदर'वर ... पण चांगल्या चित्रपटाबद्दल सगळ्यांना सांगायला काळवेळ काही असू नये , नाही का ?
(वि. सू. : Spoiler वाटू शकेल असा मजकूर यात आहे हे लक्षात ठेवून वाचावे. मागाहून तक्रार चालणार नाही )
बडे बडे देशो मे ऐसी छोटी छोटी बाते होती रेहती है सेनोरीटा..
राहुल!.. नाम तो सुना ही होगा?
विजय दिनानाथ चौहान, पुरा नाम!.., हाईंग्
डॉन को पकडना मुश्कील हि नही,.. नामुमकीन है!..
तुझी माझी यारी .. त् भोकात गेली दुनियादारी !
येऊ द्या .....
आठवतील तसे
थ्री इडीयटस मधे वीरु सहस्रबुद्धे एके ठिकाणी म्हणतो, की चंद्रावर गेलेल्या पहील्या माणसाचं नाव सर्व जगाला माहीतीय, पण त्याच्या मागोमाग गेलेल्या दुसर्या माणसाचं नाव मात्र कोणालाच माहीत नाही. तसाच काहीसा प्रकार 'हत्या: द मर्डर' या चित्रपटाबाबत घडलेला आहे. निर्मीतीस ११ वर्षे लागलेला 'मुघल-ए-आझम' सगळ्यांना माहीत आहे, पण १९९२ ते २००३ अशी तब्बल ११ वर्षे अविरत कष्ट करुन बनलेली उत्तुंग कलाकृती म्हणजेच 'हत्या: द मर्डर' मात्र फारशा लोकांना माहीत नाही. या भव्य चित्रपटाची ओळख व्हावी म्हणून हा रिव्हूप्रपंच!
लहानपणी शाळेत असताना संस्कृतमधे, 'स्त्रियश्चरित्रं, पुरुषस्य भाग्यम् | देवो न जानाति, कुतो मनुष्यः||' असे एक सुभाषित आम्हाला शिकवले गेले होते. त्याचा अर्थ अगदी सहज समजेल असा आहे. पण तेव्हा त्या वयात त्यावर फारसा विचार केला नव्हता. ५० मार्कापैकी सुभाषितं आणि त्यांची भाषांतरं फारतर ४-५ मार्कांपुरती असतील. तेवढाच उपयोग. पण हे सुभाषित कायम आठवायचं. अगदी कधीही. पुढे पुढे मोठं होत असताना मला नेहमी आजूबाजूला काय चाललंय, कोण कसं वागतंय, कसं बोलतंय अशा गोष्टी निरीक्षण करायची सवयच लागली. त्यावरून एक गोष्ट पटली...
कुठलं गाणं ऐकताय आत्ता? हिंदी, मराठी, इतर कुठल्या भाषेतली? कुठलं गाणं घोळतय मनात आणि वाजतय तुमच्या प्लेलिस्ट वर?
चित्रपटातले एखादे दृश्य बघताना अनेकदा 'असे का?' प्रश्न पडतात. कधी कधी त्यामागे काहीच लॉजिक नसते (असे वाटते) तर कधी कधी त्यामागे रंजक किस्से घडलेले असतात. "एखाद्या गोष्टीचे त्या दृश्यात प्रयोजन काय?" अशासारख्या प्रश्नांसाठी हा बाफ.