स्फूट

गेल्या आठवड्यात शण्मुखानंद हाॅलमध्ये एका कार्यक्रमास गेलो होतो. नृत्य, गायन, सत्कार असे विविध कार्यक्रम होते. त्यात सिंधूताई सपकाळांचा सत्कार होता. सिंधूताई अतिशय साधे पातळ नेसून कार्यक्रमास आल्या होत्या. ७२ वर्षांच्या सिंधूताईंना चालण्यास थोडे कष्ट पडतात. स्टेज चढून आल्यावर जवळच त्यांच्यासाठी खुर्ची मांडण्यात आली व ज्या संस्थेतर्फे कार्यक्रम होता त्या संस्थेचे चारही पदाधिकारी आदराने त्यांच्या खुर्चीमागे उभे राहिले. सिंधूताईंनी माइक हातात घेतला व त्या फक्त पुढची १०-१५ मिनिटे बोलल्या. पण एवढ्या वेळात त्यांनी सगळे सभागृह दणाणून सोडले.

चिंब पाऊस, कॉफीचा मग आणि तू
कितीतरी वेळ बरसणारा तो आणि तुझ्याबरोबर,
तुझ्याच मिठीतून वेड्यासारखी खिडकीतल्या त्याच्याकडे
बघणारी मी...

आताशा बरसणार्‍या त्याला बघुन, हरवून जाते मी
पण तुला आठवत...भिनते पहाटेची ती निळीभोर वेळ..
समोर दिसणारं चांदणभरलं आभाळ अन् चंद्राची कोर
वार्‍याच्या अलवार झोताबरोबर घट्ट घट्ट होत जाणारी तुझी मिठी
अन् निश्चिंत मनाने टाकलेले ते उसासे... सलतात कितीतरी!

रिमझिम बरसणार्‍या त्याला बघुन आठवतोस तू..
अन् रिमझिम सरीसारख्या भेटीतली अनामिक ओढ,
कितीतरी वेळ तुझ्याबरोबर घालवलेले निरव शांततेतले क्षण
शब्दांची गाज रूंजी घालते मनात अन् समोर दिसतोस तू!

कोणतं गाणं कोणत्या रूपात कधी, कुठे, कसं भेटेल काहीही सांगता येत नाही... त्यातही काही गाणी परत परत भेटत राहतात. कधी एक हलकीशी झलक दाखवून उत्सुकता चाळवून जातात, आणि मग सुरु होतो शोध. या शोधात तुमच्याही नकळत तुम्ही गुरफटत जाता, गाणं हुलकावणी देऊन निघूनही गेलेलं असतं. काळाच्या ओघात कधीतरी सक्रीय शोधही मागे पडतो. कधी मित्रांबरोबर विषय निघाला तर तुमच्या शोधाबद्दल, उत्सुकतेबद्दल त्यांच्याशी बोललं जातं. मग ते ही काही काळ त्या शोधयात्रेत सामील होतात. कधी उत्तर मिळतं, कधी मिळत नाही. मनात मागे नुसताच त्या गाण्याचा, प्रश्नाचा ठसा उरतो. हलकासा, न जाणवणारा, त्रास न देणारा पण तरीही पुसुन न टाकता येणारा.

मध्यरात्रीला दारावरच्या
टकटकीने झोपमोड झाली....

उंबर्‍याबाहेरच्या थेंबाने,
चौकशी केली...
आत येण्याची परवानगी विचारत,

"मी सूख आहे" म्हणाला...!

त्यासरशी,
गालावरच्या सुकलेल्या आसवांना,
मी हसताना पाहिलं!!

'आता साधारण थेंबही, हिला आशा दाखवतात'
असं उपरोधी हसणं....

मलाही अंगवळणीच पडलेल्या
हा गोष्टी सार्‍या..
हा थेंब मात्र रेटून उभा,
'येऊ ना?' विचारत...
मी ही नेटानं तो क्षण सावरला...'नको, तू बाहेरच अस' सांगितलं त्याला ठणकावून..

"अगं, पण तुझ्या लाडक्या पावसानं पाठवलंय मला.. आणि मी एकटा नाहीये,
अख्खी बरसात आहे सोबत... "

आयुष्यावर कसलस मळभ दाटून आलेलं
काळोख, शांतता आणि आर्द्रतेच सावट
नकोसं नकोसं करून सोडणारं
प्रकाशाचा तिटकारा यावा… वारा हि नको व्हावा …

नाती गोती मित्र वृंद सगळेच झूट वाटू लागले
शब्द सूर ताल वृत्त सगळेच सुके थिटे ...वीटलेले

एके दिवशी सगळं सोडून, बंध तोडून
झटकून टाकले जिने-बीने
एकट्यात जाऊन बंद खोलीत डांबून घेतले
बंद केले येणे - जाणे

आता निव्वळ मी होते अन अंधार दाटलेला
माझ्याच काळजाचे ठोके होते स्पष्ट अस्पष्टसे
मुठी वळलेल्या, डोळे गच्च बंद, अंग आखडून,
दोन्ही पाय पोटाशी घेऊन पडून राहिले मग शांत-क्लांत

कुठल्याश्या एका क्षणी तंद्री लागली अन
लाले-लाल चमकता पाणीदार ओलसर पडदा