परीकथांमध्ये वा पुराणकथांमध्ये आपण अनेकदा स्त्रीराज्याच्या सुरस कथा वाचलेल्या असतात. स्त्रियांनीच स्त्रियांसाठी चालवलेल्या अशा राज्याचं आपल्याला कुतूहल असतं. पण, ही फक्त कल्पनाच आहे का? जगात असं स्त्रीराज्य अस्तित्वात आहे का? तर त्याचं उत्तर आहे हो… आहे असं एक ‘लेडीज ओन्ली’ गाव, जेथे पुरुषांना प्रवेश निषिद्ध आहे.
--
मी लहान होते तेव्हाची गोष्ट. पाचसहा वर्षांची असेन. आम्ही एका ओळखीच्या काकूकडे गेलो होतो. आई सांगत होती, "आमची दिदी किनई खूप शहाणी आहे. कुठेही गेलो तरी आईजवळ एकाच जागी गप्प मांडी घालून बसते. कसला गडबडगोंधळ नाही." मी वर पाहिले, आई माझ्याकडे एकटक पाहत होती. मी कसंनुसं हसले आणि मांडी सावरून बसले. बाहेर हाॅलमध्ये दादू काकूच्या मुलांसोबत नुसता धुडगूस घालत होता. त्यांची खेळणी कशीही फेकत होता. मी त्याला बोलणार होते नीट खेळायला, पण आई रागावली असती, म्हणून गप्प बसले. आई हसत म्हणाली, "फारच द्वाड झालाय! मला तर बाई आवरतच नाही." आता काकू कसंनुसं हसल्या.
पश्चिमेकडे शकुनी, गांधारीच्या कंदाहार पासून ते पूर्वेकडे चित्रांगदेच्या माणिपूरच्या पल्याड असलेल्या ब्रह्मदेशापर्यंत आणि उत्तरेत तिबेट, हिमालया पासून ते दक्षिण टोक असलेल्या कन्याकुमारी पर्यंत पसरलेल्या तत्कालीन खंडप्राय भारत देशावर बाहेरून आलेल्या मूठभर ब्रिटिशांनी एतदद्देशीय लोकांच्या मदतीने तब्बल दीडशे वर्षे राज्य केले.
नमस्कार.
मी एका ३ वर्षाच्या मुलीची आई असून सध्या मुंबई येथे स्थित आहे.
मुलीचा जन्म झाल्यापासून तिचा जन्मदाखला सोडल्यास तिचे स्वतःचे असे काही कागदपत्र बनवण्याची वेळ आली नाही.
आता तिला शाळेत घालण्याच्या दृष्टीने तिचे कागदपत्र बनवावे लागतील. त्यासाठी आधार कार्ड बनवण्यास जाणार आहोत.
जन्मदाखल्यावर नाव म्हणून फक्त <मुलीचे नाव> लिहिले आहे. आणि आईचे नाव म्हणून माझे संपूर्ण नाव आणि वडीलांचे नाव म्हणून माझ्या नवर्‍याचे संपूर्ण नाव लिहिलेले आहे.
( ऑनलाईन चॅट, डेट , प्रेम आणि यातुन निर्माण होणारे प्रॉब्लेम्स यावर आधारीत, पण अगदी हलक्या-फुलक्या शब्दात मांडलेली ही एक छोटेखानी प्रेम कथा आहे. वाचकांना वाचनास सोयीस्कर जावे आणि सरमीसळ होऊ नये यासाठी कथा एकदाच सरसकट न टाकता , ४ भागांमध्ये विभागली आहे. चौथा भाग अंतिम असेल.
तुमच्या सुचनांचे नेहमीप्रमाने स्वागत आहे. )
*****
काल मीत्र घरी आला नेहमीप्रमाणे तोंड फुगलेले थोडा टेंशन मधेच होता .मी काय समजायचे ते समजली आई आणि बायकोच्या भांडणात बिचाऱ्याच सॅण्डविच झालं असावं.मी त्याला काहीच विचारल नाही कारण मला माहित आहे की थोड्या वेळात हा मनातलं भडाभडा ऐकायला लागेल आणि जास्तच हळवा झाला तर माझ्या खांद्यावर डोके टेकवून रडायलाच लागेल,तसं मेलेल्या माणसाला कुणीही खांदा देतय हो,पण जीवंत माणसाला रडण्यासाठी आपला खांदा देण्यासारखं पुण्य नाही असं म्हणतात आणि दुर्दैवाने पुण्य करण्याचं हे काम सटवाईन माझ्या भाळी लीहील असावं.,कारण मी जोडलेला प्रत्येक माणूस जेंव्हा दुखावला जातो तेंव्हा त्याला माझा खांदा त्याला द्यावाच लागतो..आताही
काल मीत्र घरी आला नेहमीप्रमाणे तोंड फुगलेले थोडा टेंशन मधेच होता .मी काय समजायचे ते समजली आई आणि बायकोच्या भांडणात बिचाऱ्याच सॅण्डविच झालं असावं.मी त्याला काहीच विचारल नाही कारण मला माहित आहे की थोड्या वेळात हा मनातलं भडाभडा ऐकायला लागेल आणि जास्तच हळवा झाला तर माझ्या खांद्यावर डोके टेकवून रडायलाच लागेल,तसं मेलेल्या माणसाला कुणीही खांदा देतय हो,पण जीवंत माणसाला रडण्यासाठी आपला खांदा देण्यासारखं पुण्य नाही असं म्हणतात आणि दुर्दैवाने पुण्य करण्याचं हे काम सटवाईन माझ्या भाळी लीहील असावं.,कारण मी जोडलेला प्रत्येक माणूस जेंव्हा दुखावला जातो तेंव्हा त्याला माझा खांदा त्याला द्यावाच लागतो..आताही
"जब लडका लडकी राजी तो क्या करेगा काजी"
हे वाक्य तर तुम्ही ऐकलं असेलच, पण जेव्हा ही गोष्ट "आंतरजातीय विवाह" यावर येते तेव्हा मध्ये येतो तो सर्वात मोठा शत्रू म्हणजे "समाज".
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
