समाज

समाजात सगळ्यांनी सैनिकी शिक्षण घेतले पाहिजे व सैन्यसेवा सक्तीची केली पाहिजे असे कित्येक लोकांना वाटते. अशाने जागरूकता येईल, शिस्त वाढेल व त्याच बरोबर तरुणांच्या व्यक्तिमत्त्वाचा विकास होण्याची शक्यता आहेच. पण लोकांना जरी वाटले तरी ते शक्य होणारे नाही कारण सरकारी तिजोरीत सगळ्यांना पगार देण्याइतके पैसेच नाहीत.

रात्रीचे अडीच वाजले आहेत.
लेखक डोळे मिटतो.
झोपण्याचा प्रयत्न करतो.
पण आत सगळा तोच घोंगा चालू होतो.
डोकं फुटायला हवं होतं एव्हाना.
थकून डोळे उघडतो.
तर अंधारात गरगरणारा पंखा दिसतो.

मैत्री उपक्रम माहिती आणि आवाहन - २०२२

खूपच उशीर झालाय हा धागा सुरु करायला. पण इंग्रजीत म्हणतात तसे 'बेटर लेट दॅन नेव्हर'
“मैत्री” च्या कामाला ह्या वर्षी २५ वर्ष होत आहेत.

जुन्या जाणत्या सभासदांना माहीत असेल पण नवीन सभासदांकरता म्हणून परत एकदा लिहितोय

'मैत्री' ही पुण्यातील स्वयंसेवी संस्था मेळघाटातील अगदी दूरच्या गावांमधे आरोग्य , शिक्षण व शेती याकरता काम करते. स्वयंसेवेच्या माध्यमातून गेली अनेक वर्षे सरकारी मदत न घेता 'मैत्री'चे काम सुरू आहे.

ही तेव्हाची गोष्ट आहे जेव्हा;
देवळांतली घंटा ह्याला उडी मारून मारून
वाजवावी लागायची, कारण हात पोहचायचा नाही.
आणि 'घंटा वाजवल्याशिवाय देवबाप्पाला कळत
नाही की आपण त्याच्या दर्शनाला आलोय', ह्या
थापेवर त्याचा तेव्हा विश्वास बसला होता.
शिवाय लहानपणी ह्याला विठोबाच्या पायी ठेवलं
होतं, तेव्हा एक तुळशीचं पान अचूक ह्याच्या
डोक्यावर पडलं, असंही ह्याच्या आज्जीने
सांगितलेलं.
नंतर थोडा मोठा झाल्यावर कळलं की,
त्या भागात त्या पिढीत जन्मलेल्या बऱ्याच पोरांच्या
डोक्यावर विठोबाकडून तुळशीचं पान पडलं होतं.

तुम्ही मला चहा पाजलात.. त्यामुळे कुतूहल
दाखवण्याचा तुम्हाला हक्क मिळालाय.
अर्थात, तुमच्या नजरेतलं हे कुतुहल माझ्याही
ओळखीचं होतं कधीकाळी.
माणसं असलं भिकारछाप आयुष्य कसं काय जगू
शकतात, हे आरामशीर कुतूहल..!
पण माझ्या असण्यामुळंच तुमच्याही असण्याला
थोडाफार अर्थ आलाय, हे तुम्हाला माहिती आहे ना?
पण ते स्वतःशीच कबूल करताना तुम्हाला अस्वस्थ का
वाटतंय‌ ?
कारण तो विचार तुम्ही लगबगीने झटकून टाकताय हे
मला स्पष्ट दिसतंय..!
"माझ्यावर अशी वेळ आली तर मी ताबडतोब आयुष्य
भिरकावून देईन", असंही तुम्हाला वाटतंय का?

मी मनाचे दार उघडून, आत नकळत पाहिले
वाचले ते सांगताना, भान नाही राहिले

डोह जरी हा खोल भारी, दडून आत्मे त्यात होते
भासती जरी ओळखीचे, दूर त्यांना ठेवले

काळरात्री गूढ छाया, जवळ येऊ लागल्या
गोठलेले प्राण त्यांचे, तेज पाहून थबकले

दाटता ढग संशयाचे, थांग नाही राहिला
काय खोटे ठरवताना, भय कुणाचे वाटले

एक अश्रू कोरडा मग, ओघळे गालावरी का
दार मिटून घेत असता, खिन्न हसणे ऐकले

पाहिले जे चित्र मनीचे, पाहणे आता नकोसे
नेत्र असूनी आज मी का, अंधकारा जवळ केले

उष.काल होता होता काळरात्र झाली चला पेटवू या पुन्हा आयुष्याच्या मशाली ।
सांगणाऱ्यांचे ठिक आहे हो पण ज्यांच्या आयुष्याच्या मशाली पेटतात आणि जीवन खाक होते त्यांच काय ?नेते तर सत्ता मिळवून आपले व आपल्या सात पिढ्यांचे भले करतात पण ज्यांनी या सत्ता पिपासु नेत्यांसाठी आयुष्य पणाला लावले त्यांना काय मिळते नेत्याचीत्राई मासाहेब ,बहिण ताईसाहेब नेत्याचा बाप दादासाहेब आणि कार्यकर्त्याचा बाप म्हातारा ।

नमस्कार. आजपर्यंत अनेक वेळेस मुलांना आकाशातल्या गमती दाखवल्या होत्या. वेगवेगळे तारे, ग्रह आणि चंद्रावरचे खड्डे बघताना मुलांच्या चेह-यावर येणारा आनंद आणि त्यांना होणारं समाधान नेहमीच अतिशय ऊर्जा देऊन जातं. 'ऑ! अरे बापरे!' 'ओह माय गॉड' अशी एक एक दृश्य बघतानाची मुलांची (आणि वयाने जास्त असलेल्या मुलांचीही) प्रतिक्रिया खूप काही सांगून जाते. त्यासारखाच पण थोडा वेगळा असा सुखद अनुभव आज घेता आला. निमित्त होतं परभणीतल्या निरामय योग प्रसार व संशोधन केंद्रामधल्या मुलांच्या सुट्टीतील शिबिरामध्ये घेतलेल्या ज्ञान रंजन अर्थात् fun and learn सत्राचं.

"आता प्रत्येकाने आपल्या डाव्या हाताने बटूच्या पायावरून एक एक पळी अर्घ्य सोडावे. उजव्या हातात ते जमा करून तीर्थ समजून प्राशन करावे"

एक एक जण आला,
कोणी ओलं बोट ओठांना लावलं,
कोणी केवळ हात तोंडाजवळ नेला,
कोणी ओला हात केसांवरून फिरवला.
अगदी शेवटी ती आली आणि तिनं अर्घ्य दिलं. बटूच्या पायावरून ओघळणारा शेवटचा थेंब जमा झाल्यानंतर, उजव्या हातात जमा झालेलं तीर्थ तिनं मनोभावे प्राशन केलं..

ती परतताना बटूचा हात आशीर्वाद देण्यासाठी वर आलेला मी बघितला.

- भूषण

कधीकधी आपल्याला एखादा छोटासा प्रश्न असतो पण त्यासाठी नवा धागाच काढायची गरज नसते. तर अशा प्रश्नांसाठी हा धागा वापरता येईल.
वेबमास्तर, असा धागा पाहिल्याचे आठवत नाही. असल्यास हा काढून तरी चालेल. तसेच असा धागा असलेला चालेल का? चालत नसल्यास, खिचडी होण्याची शक्यता वाटल्यास देखील काढून टाकला तरी चालेल.

(काल एक प्रश्न होता पण काय होता ते आता विसरले आहे)