समाज

तुका म्हणे जाय नरकलोका!

तीव्रते बरोबर शिक्षेची 'हमी'ही वाढवायला हवी!

नृशंसतेचा कडेलोट!

बेडवर पडल्यानंतर तिच्या नाजूक कपाळावर हलकेच ओठ टेकवून मी तिचा पापा घेतला आणि झोपेच्या स्वाधीन झालो !

मोबाईलच्या स्क्रिनवर नेहेमीप्रमाणे सराईतपणे स्क्रोलींग करणारी माझ्या हाताची बोटं आज थरथरत होती, काहीशी जडही पडली होती. निरागसपणे माझ्याकडे एकटक बघणारे ते हरिणीसारखे सुंदर डोळे मला काहीतरी प्रश्न विचारत होते.. तिच्या त्या भेदक नजरेनं माझ्या काळजाचं पाणी पाणी झालं.. तिच्याशी नजरानजर होऊ नये यासाठी मी प्रयत्न करत होतो पण तेही मला जमत नव्हतं. विषण्ण आणि अगतिक झालेला मी.. शेवटी मोबाईल बंद करून समोर बघितलं.

गचपानात दडलेल्या फुटक्या बुरुजाखाली
पोटार्थी गाईड सांगतोय :
"ही तेजतर्रार नावाची तोफ वापरून
अमुक सैन्याने तमुक सैन्याच्या
अमुक इतक्या सैनिकांना
एका क्षणात घातले
कंठस्नान"

वर्तमानाच्या विवंचना विसरून
डोळे विस्फारलेल्या गर्दीला
दिसू लागतंय
गाईडने न गायलेल्या पवाड्यातल्या
दंतकथेचं
सोनेरी
पान :

डॉ राणी व डॉ अभय बंग ह्यांना उद्देशून

तुम्हाला भारत सरकार तर्फे पद्मश्री मिळाली ह्याचा नागपूर मेडिकल च्या आम्हा सर्व मित्रांना खूपच आनंद झाला. आम्हा सर्वांना तुमचा दोघांचा अतिशय अभिमान वाटतो.

2016  साली या दिवसात आमची दहावीची परीक्षा सुरू होती. आयसीटीचा पेपर संपला होता. शेवटचा फक्त एकच पेपर राहीला होता. आणि मग परीक्षा संपून आम्ही उनाडक्या करायला मोकळे होणार होतो. पण सगळच आपल्या मनासारख होईल तर नशीब हा फॅक्टर आपल्या आयुष्यात नसला असता. त्या दिवशीही आम्ही पेपर सुटल्यावर चर्चा करत शाळेबाहेर पडलो. माझ्या बेस्ट फ्रेंड आदित्यचा मित्र माझ्याच शाळेत होता.तो इंग्लिश मिडीयमला होता आणि मी सेमी इंग्लीशला. त्यामुळे सहसा आमची भेट होत नसे. पण आता परीक्षा सुरू असल्यामुळे झालेल्या पेपरवर चर्चा करत बर्याचदा आम्ही भेटत होतो.त्या दिवशीही असेच पंधरा वीस मिनीटं गप्पा मारत उभे होतो.

येड
गण्याला त्याच्या गावचा लई अभिमान. गावाबद्दल कुणी काय येड वाकड बोलल की गण्याची सटकायची. लहान हुत तवापासन त्याला गावचं नाव घ्यायला लई आवडायचं. त्याच कारण म्हंजी दोन अक्षरी नाव अन उच्चार करायला बी लई सोपं. त्याला कुणी इचारल काय गण्या कुठल्या गावचा? गण्या लगीच म्हणायच, येड्याचा. समधी माणस त्याच्या उत्तरानं हसायची पण गण्याला त्याची काय बी फिकीर न्हवती.

कधी आपण मोठे होतो आणि कधी हे असे मनातले विचार ओठांवर न येता मनातल्या मनात मरून जातात हे कळत नाही, होय ना ? आणि कित्येक वेळा हे असे विचार किती काळे असतात याला काहीच मर्यादा नसते रे ! कधी असतात ते हावरे. म्हणजे सख्खे सोबत वाढलेले भाऊ संपत्तीसाठी दुसऱ्याच्या खुनाचा विचार करतात, तर काही बहिणीला घरातून घालवून देण्याचा, आई वडिलांना घरी न ठेवून घेण्याचा.

स्त्री

जगास वाटते, स्री असावी सुंदरी
मोहक तरूणी, अप्सरा स्वर्गाची
मंजुळ मितभाषी, गोड स्वभावाची
तिच्या स्पर्षाने तृप्ती व्याकुळ मनाची !

जगास वाटते, स्री असावी शालिनी
माता-कन्या-भगिनी, मायेची संजीवनी
नम्र आज्ञाधारी, सेवाभावी पत्नी
तिच्या संयमाने शांती बेघर मनाची !

जगास खचित वाटते, स्री असावी पराक्रमी !
कुशाग्र बुद्धीची तेजस्वी सौदामिनी
उदात्त विचारांची सुसंस्कृती निर्माती
तिच्या ज्ञान, नेतृत्वाने प्रगती जगाची !