समाज

माझ्या भावची समस्य आहे. आई वडील आणि आम्ही दोघ भाउबहिन असेच चार आहोत. आमचे घर खाउनपिऊन ठीक आहे.
आम्हि पहिल्यांदा ज्या ठिकानी राहत होतो ती लो मिडल क्लास वस्ती होती. तिथेच शाळेत गेलो. माझ्या भावात आनि माझ्यात एक वर्शाचं अंतर आहे.
दिसण्यात तो आईवर आनि मी बाबावर गेली आहे. मी पुरुशी दिसते तर भाऊ बायकी चेह-याचा आहे. लहानपनी फार प्रॉब्लेम नाही झाला. मला तरी अजून नाही. पन दहाविनंतर त्याचे मित्र त्याला चिडवायचे. त्या वेळि त्याला त्रास नाहि झाला. पन नंतर आजुबाजुच्या वस्तितले मुल पन त्रास देऊ लागले. भाऊ अगदि नॉर्मल आहे. पन सारखेच चिडवन्याने तो अस्वस्थ रहायचा.

गेल्या काही वर्षांत महाराष्ट्रातील बहुतेक शहरांत वाहतुकीचा बोजवारा उडालेला आहे. बेशिस्त वाहनचालकांनी ‘वाहतूक कशी नसावी’ याचा आदर्श सर्वांसमोर ठेवला आहे. त्यातून मला वाहतुकीसंबंधी काही शब्दांचा अर्थ नव्याने उमगला आहे. अशा शब्दांच्या व्याख्या तुमच्यासमोर ठेवतो. आपणही त्यात भर घालावी अशी विनंती !

१. सिग्नलचा चौक: वाहनचालकांनी वाहतुकीचे प्राथमिक नियम चढाओढीत मोडण्याचे ठिकाण.

२. पदपथ : मुळात पादचाऱ्यांसाठी असलेली परंतु, विक्रेत्यांनी कायमस्वरूपी बळकावलेली बिनभाड्याची जागा.

नि'वृत्ती'- काही निरीक्षणे!

....तसे आम्ही सूर्यवंशी आणि असही आम्ही काय अगदी रेग्युलर, 'एकही दिवस चुकवायचा नाही' अश्या प्रकारातील फिरायला जाणाऱ्यापैकी नाही. लागोपाठ ४ दिवस फिरायला गेले कि आठवडाभर सुटी घ्यायची अश्यातली.

सकाळी फिरायला जातानाचे निरीक्षणांवर आजवर अनेक जणांनी लिहिलं असेल.
माझीही काही निरीक्षणे!

माझा नोकरीच्या स्थळी जाण्या येण्याचा रोजचा प्रवास कंपनीने करार तत्वावर ठेवलेल्या खाजगी बस मधून होतो.
त्या अनुशंगाने या बस चालवणार्या चालकांशी रोज बातचित होते, माझा स्टॉप शेवटचा असल्याने...

झुंडशाहीचे बळी..!

साधारणपणे सात तारखेनंतर दुकानातली गर्दी भयंकर असायची. कारण प्रेसचे पगार व्हायचे. एखाद्या आठवड्याने गर्दी जरा कमी व्हायची. मग आई एका संध्याकाळी हाक मारायची आणि यादी करायला बसवायची. मी आमच्या दोन खोल्यांच्या घरात स्वयंपाक खोलीमध्ये पाटावर बसून वाट बघायचो. आईकडे तिने काढून ठेवलेला पाठकोरा कागद असायचा. मी खाली धरायला वही घेऊन पेन्सिलिने यादी करायला सुरुवात करायचो.

लग्नाचा क्लास मंगला मराठे

भारतातल्या रस्त्यांवर गाडी चालवणे हे जर काही वर्षांनी साहसी कृत्यांमध्ये समाविष्ट झालं तर मला तरी आश्च़र्य वाटणार नाही. स्मार्ट झालेल्या शहरांमध्ये गाड्या चालवणारी माणसं स्मार्ट व्हायला अजून अवकाश आहे हे ध्यानात ठेवलं तर सगळं प्रकरण सोपं वाटेल असं काहीसं मत होतं माझं. गाडी चालवायला शिकायचंच असं ठरवून मी नजिकच्या ड्रायव्हिंग स्कूलमध्ये दाखल झाले. वीस दिवसात मी चारचाकी गाडी चालवू शकेन या विचाराने मी अगदी उत्साहात होते. पहिल्या दिवशी मी ठरलेल्या वेळी ठरलेल्या जागी पोहोचले. ड्रायव्हिंग स्कूलचं नाव शक्यतितक्या जागांवर छापलेली स्विफ्ट गाडी तिथे उभी होती.

योगेश फोनवर हुंदके देत देत बोलत होता. तितक्यात बेल वाजली.
कोणीतरी आलंय, पुन्हा फोन करतो" असं सांगून त्यानं फोन कट केला. आवंढा गिळला आणि दार उघडलं.
"अरे सुरेखा? ये .. ये ... आज कशी वाट चुकली?" चेहऱ्यावर हास्य आणत त्यानं स्वागत केलं.
"सुयशंच लग्न आहे पुढच्या महिन्यात. त्याची पत्रिका द्यायला आले."
"बैस. पत्रिका द्यायला एकटीच? भावजी कुठायत? थांब हा बाबांना बोलावतो" योगेश घाईघाईत आत गेला.
"कोण आलंय" असं म्हणत वाट चाचपडत येणाऱ्या बाबांना योगेशनं आधार दिला. बाबांना खुर्चीत बसवून तो पुन्हा आत निघून गेला.