समाज

एकीकडे आपण प्रगती करतोय पुढारतोय पण दुसरीकडे माणसांमधे जनावरपण वाढतंय. हे असे विषय आहेत की यावर उघडपणे बोलायला माणसं कचरतात. वर्तमानपत्रात बातमी म्हणून मोजक्या शब्दात माहीती दिली की झालं . नंतर पेज ३ वर चर्चा करायला आपण मोकळे.
आपली मुलं आता वयात येत आहेत काही तारूण्यसुलभ भावना त्यांच्या मनात जागृत होत असतील. आपणही तरूण वयात सगळ्या गोष्टी केल्येत . याच अनैसर्गिक असं काही नाही . पण बदलली आहे ती सामाजिक परिस्थिती .

गांधीवाद आणि सावरकरवाद ही भारतातल्या समाजात अनेक दशके चालत आलेली विभागणी आहे. याच्यावर अनेक इतिहासकार, विचारवंत, राजकिय आणि सामाजिक विश्लेषक यांनी अनेक प्रकारे अभ्यास करून आपली मते मांडली आहेत. अस असले तरीही, या दोन मधला फरक आणि समाजामध्ये गांधीवादी विचारांचा प्रभाव असलेला गट आणि सावरकरवादी विचारांचा प्रभाव असलेला गट असे विभाग आणि त्यामध्ये असलेला वैचारिक किंवा तात्विक विरोध हा कायम राहिला आहे आणि माझ्यामते तो तसा यापुढे ही राहणार आहे.

सामाजिक उपक्रमाचे हे आपले नववे वर्ष. हा उपक्रम तसा मायबोलीकरांना नवा नाही. मायबोलीकरांच्या साथीने गेली ८ वर्षे स्वयंसेवक हा उपक्रम यशस्वीपणे पार पाडत आले आहेत.समाजासाठी कार्य करणार्‍या संस्थांना सामाजिक उपक्रमाद्वारे मदत मिळवून देण्यास आपण प्राधान्य देतो. या उपक्रमात दरवर्षी ज्यांना सरकारकडून फारशी मदत मिळत नाही (वा मिळतच नाही) किंवा संस्था मुख्यत्वे फक्त देणगीदारांवर चालते अशा गरजू संस्थांना प्रामुख्याने वस्तुरुपात मदत करण्यावर आपला भर असतो.

महिला 'दिन' की 'दीन' ?

बॅड पॅच अर्थात वाईट काळ

मला बरेच दिवस ह्या विषयावर लिहू असं वाटत होत . “ व्यक्तित्व “ ह्या वर आपले काही “ माईंड सेट “ असतात, उदाहरण स्वरूप जर एखादी व्यक्ती धार्मिक प्रवचन करत असेल तर ताबडतोप डोळ्या समोर एक संत येतो, राजकारणी व्यक्ती म्हटलं तर खादी वस्त्रधारी, व्यापारी/ उंच पदावर असेल तर सूट घातलेला. तसच एखादी महिला जर जीन्स- शोर्ट इत्यादी वस्त्रधारी असेल तर “ मॉड “ असं समजलं जातं. तसच एखादी बाई–मनुष्य केसात तेल लाऊन वेणी घातलेतली असेल तर “ मागसलेली’ समजली जाते.

तुमचा आवडता वार कोणता? असा प्रश्न जर मला कोणी विचारला तर डोळे झाकून कोणताही विचार न करता मी रविवार असेेेच उत्तर देईन. मला सहसा कोणी प्रश्न विचारण्याच्यानगडीत पडत नाही. मी देखील विचार करून नेहमीच उत्तर देतो असेही नाही. माझी बरीच उत्तरे मोघम असतात. त्यातील हे एक उत्तर.

लोकमान्य टिळकांची सुप्रसिद्ध गोष्ट आपण ऐकली असेलच. "मी शेंगा खाल्या नाहीत, मी टरफले उचलणार नाही" हे ज्या बाणेदारपणे त्यांनी निक्षून (बाणेदारपणे हे नेहमी निक्षूनच असते किंवा जे निक्षून असते ते बाणेदारच असते) सांगितले तो बाणेदारपणा आजकाल कमी होत चालला आहे असे निरीक्षणात आले आहे. पूर्वी मराठी हिंदी सिनेमात तो बाणेदारपणा अगदी ठासून भरलेला असे उदा. विश्वासराव सरपोतदार कसे आठवणीने सत्तर रुपये परत मागतात किंवा जब तक बैठने के लिए ना कहा जाए चुपचाप खडे रहो ये पुलिस स्टेशन है तुम्हारे बाप का घर नही - आठवलं तरी वाटतं की नंतर प्राण एकटा असतानाही खुर्चीवर बसत नसेल.