समाज

’सूत्रावकाश’ म्हणजे ’आभासी वास्तवाचे अवकाश’.

उद्या,
५ वी जागतीक ’सूत्रावकाश’ परिषद दिल्लीत सुरू होत आहे.
India to Host 5th Global Conference on Cyber Space (GCCS- 2017)

मुखवटे त्यांचे दिखाऊ, प्रिय तुला प्राणाहुनी
मात्र ते अपुलाच चेहेरा बघू न धजती दर्पणी !

मृगजळाचे चषक भरुनी पाजले त्यांनी तुला
स्वार्थ अन भोगात केवळ, पाय त्यांचा गुंतला

प्रेषितांचे पाय कसले? मातीची ती ढेकळे !
पूज्य ते बनले तुझ्या त्या आंधळ्या भक्ती मुळे !

अजुनी नाही वेळ गेली, सोड त्यांची संगत
सोड ते हतवीर्य जगणे, सोड उष्टी पंगत

आतला आवाज सांगे, ऐक त्याचे सांगणे,
“कवडीमोले विकू नको तू लाखमोलाचे जिणे”
"तूच धर्ता तूच कर्ता, दास्य श्वानाचे जिणे"

ग्राहक म्हणून आपल्याला असलेल्या हक्कांविषयी आपण जागरूक होत आहोत. बाजारातून खरेदी करावयाच्या प्रत्येक वस्तूचे पॅकिंग, ब्रॅंड, उत्पादनाची व एक्स्पायरीची तारीख हे सारे आपण सजगपणे तपासून घेत असतो. विशेषत:, खाद्यपदार्थांच्या बाबतीत ही काळजी घेणे आवश्यकही असते. खाद्यपदार्थांच्या वेष्टनावर या बाबींची नोंद असणे बंधनकारकही असते. त्यासंदर्भात अन्न आणि औषध प्रशासन कधीकधी बऱ्यापैकी जागरूकही दिसते.

जेवण झाल्यावर त्याने त्या कळकट्ट, घाणेरड्या लॉजच्या, भयंकर वास मारणार्‍या खोलीतल्या पलंगावर ताणून दिली.

जेवणाचे पैसे घ्यायला आलेला नोकर अंमळ रेंगाळला...

त्याने विचारले, "काय पाहिजे अजून...टीप?"

"मला काही नको साहेब... तुम्हाला काही लागेल काय आणखी...?"

"नाही. जेवण झाले. आता झोपतो. बास."

"झोपण्यासाठीच... सोबत पाहिजे का? तुमच्या आवडीची मिळेल, एकापेक्षा एक."

तो काय बोलतो हे लक्षात येताच त्याच्या अंगावरून सर्र्कन काटा आला... त्याने त्यास हाकलून लावले.

रात्रभर तो तळमळत कुशीवर कुशी बदलत होता. एका फोनची वाट बघत.

सकाळी तो फोन वाजला...

.

.

एखाद्या सिग्नल वा पेट्रोल पंपावर थांबल्यावर एखादा हिजडा येताना दिसला की, आपण पळ काढण्याचा प्रयत्न करतो.माञ तो आपल्याकडे येतो ते फक्त भिक मागण्यासाठी.हिजड्यांना समाजाने मुख्य प्रवाहात कधीचं राहु दिलं नाही.त्यामुळे भिक मागुण आपल्या पोटाची खळगी भरण्याशीवाय त्यांच्याकडे दुसरा पर्याय नसतो.
हिजड्यांना बघुन काहींना आनंद होतो तर काहींना राग येतो.माञ याचं समाजातील काही लोक या हिजड्यांचं लैंगीक शोषण करतात...त्यांना अश्लिल भाषा आणी वाईट नजरांनी त्यांच जगणं मुश्कील करुन टाकतात.

.

.

अर्धजिवंत कलेवर सामोरि
बघण्यात मश्गुल तमाशा आहे
बधीर आहे कलियुगात माणूस
त्याचा जिवंतपणाही बधीर आहे

अस्पृहतेच्या या जाणिवा
उरात धडकी भरवणाऱ्या
सर्व काही बधीर आहे येथे
मृत्यूचा घनघोर हा अपमान आहे.

मेंदू विवेकशून्य बधीर झालेला
नात्याचा गुंता ही येथे बधीर आहे
मृत्युही बधीर कुटुंब जिव्हाळयाचा
रेशिमकीड़ा कोषात गुरफटला मात्र आहे

लग्नाच्या आधी एक दोनदा संदीपकडे त्याच्या एका मित्राचा डबा राहिला होता आणि त्याच्या बायकोने वारंवार त्याची आठवण करून दिली होती. तेव्हा वाटलं, इतके डबे असतात लोकांकडे, एका डब्याने लगेच काय होणारेय? पुढे लग्नानंतरही आईने काही स्टीलच्या वाट्या वगैरे दिले होते आणि त्यावर आवर्जून माझं नाव टाकलं होतं, तर काही ठिकाणी फक्त नवऱ्याचंच. त्या नावात किती शुद्धलेखनाच्या चुका होत्या ते सांगायला नकोच. पण मी आईला म्हटलं होतं, अगं नाव कशाला टाकायला पाहिजे भांड्यांवर? मी तर त्यावर चारोळी पण केली होती:

नाव वाचून घाबरू नका :), हा धागा डीमोनीटायझेशन विषयी आहे, पण डीमोनिटायझेशन बद्दल नाही.
निश्चलीकरणाचे फायदे, तोटे याची खच्चून चर्चा येत्या काही दिवसात मिडिया मध्ये होईलच.
खुद्द मायबोलीवर बऱ्याच धाग्यांवर निश्चलीकरणाच्या विविध पैलूंची विस्तृत चर्चा झाली आहे
पण इकडे आपण आपला स्वत: चा काय अनुभव होता हे लिहूया.
- आपल्याला बातमी कशी कळली
- आपली पहिली प्रतिक्रिया.
- लोकांच्या प्रतिक्रिया.
- या दिवसात लक्षात राहण्यासारखा एखादा चांगला/ वाईट/ फजितीचा प्रसंग.
- तुमचे या पूर्ण प्रोसेस वरचे भाष्य

हे पुढे जे काही लिहीले आहे ते Freedom of speech/expression या एकाच मुद्द्याबद्दल आहे: या घटनांच्या तपशीलातील गोष्टींना समर्थन्/विरोध जे काही आहे ते दुय्यम.

बंगलोर च्या Indian Institute of Science मधे तेथीलच माजी विद्यार्थ्यांनी ज्योतिषविषयक कार्यशाळा आयोजित केली होती. त्याला वैज्ञानिक लोकांकडून प्रचंड विरोध झाल्याने ती रद्द केल्याची बातमी आज वाचली.