शुभं भवतु
काही दिवसांपूर्वी सोशल मीडियावर एक फोटो आणि त्याच्याशी संलग्न माहिती वाचण्यात आली. अर्जेंटिना मधे एक कृष्णभक्त प्रत्येक वेळी प्रवास करताना स्वतः बरोबरच श्रीकृष्णाचं देखील तिकीट काढतो. त्या फोटोत दाखवल्याप्रमाणे विमानात आपल्या शेजारच्या सीटवर त्याने श्रीकृष्णाची मूर्ती ठेवली आहे; इतकंच नव्हे तर त्याने श्रीकृष्णाच्या डोक्याखाली उशी आणि त्याच्या अंगावर (म्हणजे मूर्तीवर) ब्लँकेट घालून श्रीकृष्णाचा प्रवास सुखकर होईल याचीही काळजी घेतलेली दिसते.
सुधा राणीसोबत खूप खुश होती. तिच्या जिवनातील एकटेपणाची पोकळी राणीने भरुन काढली होती. राणीला प्रेमाने कुरवाळत सुधा आपल्या भुतकाळाचा मागोवा घेत होती. काय मिळालं होतं तिला या भुतकाळातुन दु:ख, विरह, ऐकटेपणा. पण तिला त्यांची परवा नव्हती. ती आहे त्या परिस्थीतीत खुश होती. आजही तिला तो दिवस जसाच्या तसा आठवत होता. ती आज पहिल्यांदा त्याला भेटली होती. भेट कसली धडकलीच होती म्हणा त्याला. ती सायकल घेऊन कॉलेजला निघाली होती. पण वाटेत कुत्रा मागे लागला व तिने जोरात सायकल पळवली. ती इतकी घाबरली होती की समोरुन येणाऱ्या विनोदच्या अंगावर जाऊन ती धडकली. दोघेही सावरले. सुधा खुप लाजल्यासारखी झाली.
अमृता धावत घरी आली. खूप चिडलेली दिसत होती. पाय आदळआपट करत ती तिच्या खोलीत गेली. नेमकं काय झालं हे पाहण्यासाठी मी तिच्या खोलीत गेले . तर अमृता पायामध्ये डोकं खुपसून बसलेली होती.
अमृता ,अगं काय झाल? खेळायला गेली होतीस ना?
अमृता, “ आता मी जाणार नाही खेळायला .”
“का गं, काय झालं?”
“अगं, श्रेया व तिच्या त्या दोन अगाऊ मैत्रिणी आहेत ना .”
“अगं, पण तुझ्या पण मैत्रिणी आहेत ना. असं बोलायचं का ?”
“ हो आहेत ना, पण त्या मला चिडवतात चपट्या नाकाची, चपट्या नाकाची असं सारखे म्हणत असतात.”
असं होय ... (हा..हा .).
पंकज अर्थात पक्या आजच तुरुंगातून सुटून आला. रात्री खुप मार मार मारल होतं पोलीसांनी त्याला. कारणही तसच होत. पाकीट मारल होतं त्यानी एका साहेबाच. आणि हे काही नवीन नव्हतं.आठवड्यातून दोनदा पोलीस स्टेशनची वारी असायचीच. पोलीस स्टेशन बाहेर त्याचे मित्र वाट पाहत होतेच. पक्याची स्वारी निघाली वस्तीत. टवाळ पोरं घर नाही. घर असुन घरात कोणी नाही आणि असलं तरी कोण ऐकणार आहे घरातल्याच. जन्मापासुन मारामाऱ्या भांडण पाहत आलेली ही पोरं. आता तर शरीरा बरोबर मनही निबर झाली होती त्यांची. आता कशाच काही वाटत नाही त्यांना. पक्या हा वस्तीतलाच. वडील दारुनी गेले.
निलेशचा फोन वाजला त्यांनी फोन उचलला व एकदम म्हणाला “ अरे बापरे, कधी झालं?, कशी आहे ती ? ती तिकडे सुखरूप पोहचली का ?
मला एकदम भिती वाटली. कोणाचा फोन असेल, कोणाला काय झालं असेल. असे अनेक प्रश्न मनात आले. फोन ठेवताच मी निलेशला घाबरुन विचारले “ काय झालं ?”
तर निलेश म्हणाला, “ आपल्या गावातील ती शंकुतला आहे ना, तिला वेड्याच्या दवाखान्यात नेले आहे. ”
मी म्हणाले , “ शंकुतला, तीच का लोकांना त्रास द्यायची, दगड मारायची .”
तसा निलेश म्हणाला, “अगं नाही, नाही , ती खुप चांगली मुलगी होती. नंतर ती वेडी झाली पण स्व:तहुन कधी तिने कोणाला दगड मारला नाही की त्रास दिला नाही.”
(अंधारातच टीव्हीवरच्या बातम्या ऐकू येतात.
“Ladies and Gentlemen, today we are exposing the Urban Naxals behind the so-called student protests. These anti-national elements will have you believe that they are fighting for students’ rights. But actually these tukde-tukde gang members are funded by the Chinese, are in cahoots with Pakistan and their sole aim is to destroy the sovereignty and integrity of our beloved India.”
बातम्या सुरु असतानाच प्रकाश. आर्णा सोफ्यावर बसून टीव्ही बघत आहे. आई कामात. वडील आतून येतात.)
वडील:- बंद कर तो टीव्ही.
(तीन महिन्यानंतर. आई ओवाळायचं ताट घेऊन समोरच्या खोलीत येते. टेबलावर ठेवते. आर्णा सोफ्यावर अभ्यासाचं पुस्तक वाचत बसली आहे.)
आई:- अगं तू तयारीला पण नाही लागलीस? नवीन कपडे घाल. अश्या कपड्यांनी करणार का ह्यांचं स्वागत?
आर्णा:- मी काही कपडे वगैरे बदलणार नाही. कधी येणार आहेत ते? माझा क्लास पण आहे आता.
आई:- अगं येतीलच इतक्यात. आता शेकडो कार्यकर्ते, माणसं असतील अवतीभवती. हार तुरे, स्वागत-सत्कार म्हणजे होणारच उशीर.
(उठा-उठा हो सकळीकं - भुपाळी भोंग्यावर लागली आहे. सुखवस्तू मध्यमवर्गीय घरातील समोरची खोली. आईची सकाळची धावपळ. वडील आळस देत समोरच्या खोलीत येतात. हळूहळू आवाज कमी होत जात बंद होतो.)
वडील:- (मोठ्या आवाजात) चहा.
आई:- अहो उठलात? इतक्या लवकर?
वडील:- अगं, राजू, बाळ्या वगैरे कार्यकर्ते येणार आहेत चंदन नगरचे. त्यांच्यासोबत तात्या साहेबांकडे जायचंय. त्यांचा पाण्याचा प्रश्न अजून सुटला नाही.
आई:- पण त्यात तुम्ही काय करणार?
(तीच सकाळ. भोंग्यावर गणपतीची गाणी सुरू आहेत. आई स्वयंपाकघरात काम करत असावी. अथर्व समोरच्या खोलीत सोफ्यावर बसून मोबाईल मध्ये गुंतला आहे. आर्णा समोरच्या खोलीत येते.)
आर्णा:- गुड मॉर्निंग दादा.
(अथर्व आपल्याच तंद्रीत. ऐकू आलेलं नाही. आर्णा अथर्वचा मोबाईल हिसकावून घेते.)
आर्णा:- गुड मॉर्निंग म्हटलं अरे मी.
अथर्व:- (चिडून) ही काय गुड मॉर्निंग म्हणायची पद्धत झाली? आणि इतक्या उशिरा होतेय तुमची मॉर्निंग सुरू?
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
