गद्यलेखन

जडव्यागळ
असा शब्द कोशात नाहीये, सर. तुम्हाला जगड्‌व्याळ असे म्हणायचे आहे का?
नाही. पण असाच एक शब्द आहे. म्हणजे किचकट, गुंतागुंतीचे, समजण्यास अवघड.
त्यासाठी जडजंबाळ शब्द आहे
थँक्यू. आवडली का?
काय आवडली का?
कविता रे.
सर, मला शब्दांच्या पलीकडले काही समजत नाही.
अस म्हणजे मनात काही हलल्यासारखे वाटत नाही?
कुठलीही गोष्ट हलण्यासाठी फोर्सची गरज लागते. तसा काही फोर्स इथे दिसत नाहीये. वस्तूच्या जडत्वावर मात...
स्टॉप इट.
येस सर.
आजची बातमी वाचलीस? मला रडू आले.
शक्य आहे. काही लोक संवेदनाशील असतात.

'घु  घु  घु आवाज सारखा का येत आहे....किती लाऊड आवाज...इतके काळे काळे धूसर दिसतय...ओठाला इतकी कोरड का पडलीये...कसला कुबट वास मारून राहिला आहे यार...ओह्ह शिट्!'

समोर रोल केलेला जॉइन्ट..अर्धवट जळालेली थोटके..रिकामी बाटली. इतक्या दिवसानी पुन्हा त्याच जुन्या चक्रात. खाडकन उठून उभा राहिला तो.

'सकाळी कौशल आनंद प्रॉडक्शनच्या स्क्रीन टेस्ट साठी गेलेलो.
तोंडावर असिस्टंटने म्हंटले बॉडी अच्छा बनाया है, but we are looking for actors!'

पुन्हा ते आठवून त्याच्या डोक्यात सणण झाले. गच्च मूठ आवळून खोलीतल्या बॉक्सिंग बॅग वर एक जोरात पंच मारला त्याने.

आज मी खूप आनंदात आहे. का सांगू ?
आज ती भेटायला आली तेच आवडणा-या हिरव्या ड्रेस मधे.
आणि कहर म्हणजे..स्वतः केलेला शिरा घेऊन आली.
शि-याचा एक घास तयार केला आणि चक्क मला भरवायला पुढे केला.
माझ्यासाठी ते इतके अचानक होते की सर्वदूर आतल्या पेशी पेशींमधे काटा उभा रहीला...
त्याच निमित्ताने... तिच्या मऊ बोटांचा ओठांना झालेला स्पर्श
कसे सांगू ... शब्दच नाहीयेत बघ

अरे वेड्या, आपणच नव्हतो भेटलो का? मलाच काय सांगतोयस?

टिजिआयेफच्या फणकाऱ्यातच ती बारमध्ये येऊन बसली. तिच्यासारख्या रूपगर्वितेशी कोणीतरी बोलायला येणारच की! स्वतःशीच खूश होत तिने बारकडे मान वळवली. तिला पित बसलेला तो दिसला. ती थबकली. त्याला हाक मारावी का? पण इगो! "झक मारत येईल की!" पण ही कोण नालायक? त्या दोघांना इतक्या जवळ आलेलं पाहून तिला सुचेनासंच झालं. मन ताळ्यावर येतंय तोवर ती हरामखोर त्याला घेऊन चक्क बाथरूममध्ये..! भरभर ही त्यांच्यामागे गेली आणि स्टॉलमधला वखवखलेला प्रणय फटीतून बघायला लागली. अचानक त्याचे काळेभोर डोळे तिच्यावर स्थिरावले. ते डोळे आता तिचे कधीच नाहीत? कधीच??

माझ्या पाच शशकांना मिळून जितके प्रतिसाद नाहीत त्याहीपेक्षा जास्त प्रतिसाद त्या महामायेच्या एकमेव शशकला? प्रतिभेची पारखच नाही कुण्णाला उरलेली.

काय नाहीये माझ्या पाच शशकांत?

माझी "काम" शशक वाचून खजुराहोची मैथुनशिल्पं पेन्शनीत जातील. "क्रोध" वाचून शिवशंभू तृतीयनेत्र गॉगलवतील. "लोभ" वाचून कवडीचुंबकही लंगर उघडेल, "मोह" वाचून भस्मासूर मोहिनीअट्टम विसरेल. "मद" वाचून ट्रम्पतात्याही सर्वोदयी होतील. पण माझी गाडी मत्सराशी अडलीय कारण मला मेलीला मत्सर म्हायतीच नाय ना.

आता "मत्सर" शशक लिहिण्यासाठी इतर शशक "लिहिण्या"पूर्वी लावला तसा कौल डीपसीकला लावला

विज्ञानाचा विकास अनेक दिशांनी होऊ शकतो, त्यातली कोणती दिशा घ्यायची हे वैज्ञानिक नेहमीच अचूक ठरवू शकतील असे नव्हे. किंवा त्यांनी एक दिशा अंगिकारली तर आपल्याला त्याचा हवा तसा लाभ मिळेलच याचे काही निश्चित नसते. विकासाची दिशा ठरवणारे द्रष्टे हे नेहमीच वैज्ञानिक नसतात आणि साहित्यिक म्हणून आपण विकासाची दिशा मांडून ठेऊ शकतो.
.

एका सासूबाईची करुण कहाणी.

सलूनमध्ये घाम पुसत हा पेपरात डोकं खुपसून बसलेला. इतक्यात एक प्रौढशी व्यक्ती काही न बोलता खुर्चीत येऊन बसली. हात विजारीच्या खिशात. "केस कापायचे? फार गरम आहे नाही?" संवाद वाढवायला काही बोलुनही समोरुन पूर्ण शांतता. हा यंत्रवत तेल पाणी नसलेलं जंगल कापू लागला. असह्य उग्र दर्प! जरावेळ गेला आणि खिशातून बाहेर आलेला हात बघुन याला शिसारीच आली. कोरडी राख पडेल अशी सुजलेली नखं.
"मॅनिक्युअर नाही होणार, समोरच्या गल्लीत होईल काम", ह्याने कसंबसं तोंडं उघडत निर्विकारपणे सांगितलं.

Mrs. च्या निमित्ताने.., एका ‘मी’ ची कहाणी....

जगात भारी भारतीय नारी च्याच् धर्तीवर जगात भारी भारतीय सारी (साडी) असे म्हणावेसे वाटते. सकाळी घाईघाईने कपाट उघडावे आणि अंगावर साड्यांचा पाऊस पडावा, असे कायम च् घडत असते. घरातील सगळ्यांच्या कपाटात हक्काने एक एक खण आपल्या साड्यांसाठी आधीच आरक्षित करून ठेवल्या मुळे नवीन साड्या ठेवण्यासाठी छान सोय झालीय असे कितीही वाटत असले तरिही नवीन खरेदी झाल्यावर या साड्या कुठे बर ठेवाव्यात हा कायमच अनुत्तरित राहणारा प्रश्न.
अलीकडेच माझ्या साडी संग्रहात नव्यानेच् दोन