गद्यलेखन

स्फुट - श्वास
=====

तुला एकट्यालाच का हवंय ते?

मलाही दे थोडे आकाश
जिथून
खाली उडताना दिसतील पक्षी,
न बरसणारे ढग
आणि
त्या ढगांमुळे,
न दिसणारी
स्वार्थी, हेकेखोर, त्रस्त,
अहं ने पछाडलेली
मानवजमात!!

जिथे
हवाही असेल विरळ...

इतकी,
की घ्यावाच लागू नये,
एकही श्वास!

-'बेफिकीर'!
(१८.१२.१८)

"डॉकटर, मला काही आठवत नाहीये."
"शांत पडून रहा."
"मी येथे कशी आले."
"शांत राहा."
"माझं डोकं खूप दुखतंय..."
डॉकटर न बोलता निघून गेले.
मी विचार करून थकलेय. मला काहीच का आठवत नाहीये?
आठवलं! त्या ट्रेनने बोगद्यात प्रवेश केला, आणि मी डोळे गच्चं मिटून घेतले... आणि?
नाही आठवत... आई ग!
मी तशीच पडून राहिले... तेवढ्यात मालतीबाई मध्ये आल्या.
किती सुंदर आहेत यांचे केस. हसतातही किती गोड... माझी आई असती तर अशीच दिसली असती...
पण मला आई नाहीये आठवत. मला बाबा आठवत नाहीये... कुणीच कस आठवत नाहीये.

"शोधलं की सापडतंच!"

काही महिन्यांपूर्वी जवळजवळ प्रत्येक मराठी घरात हे वाक्य सतत ऐकू यायचं. रोज रात्री टीव्ही वर अस्मिता प्रभाकर अग्निहोत्री निदान एकदा तरी ऐकवायची तिचा हा सिद्धांत! पण जेव्हा माझ्या मुलीनी ते ऐकलं तेव्हा ती पटकन बोलून गेली.." कोणीही नाही काही, फक्त आई नी शोधलं तर च सापडतं."

तिचं ते वाक्य ऐकून आम्ही सगाळेच खूप हसलो, मी पण मनातल्या मनात सुखावले....चक्क चक्क माझं कौतुक आणि तेही इतकं उत्स्फूर्त....पण नंतर विचार केला तेव्हा लक्षात आलं की तिच्याही नकळत तिनी या जगातलं एक अजरामर असं सत्य सांगितलं होतं.

मला आवडलेले मायबोलीवरचे धागे (गद्य )

सुंदर...एक सुंदर सहृदयी

त्याचे नाव सुंदर हरिहरन पण आमच्यासाठी तो फक्त सुंदर. नावातच त्याच्या स्वभावाचं सौंदर्य ठळकपणे व्यक्त व्हायचं. एखाद्या स्वच्छ सुंदर निर्झरा सारखं खळाळून हसायचा तो. माझ्या बाजूच्या केबिनमध्येच तो बसायचा. तो ऑफिसमध्ये आला आहे याची खबर मला त्याचे खळाळते सातमजली हास्य द्यायचे. कोणी काही विनोद केला तर ही मनमुराद दाद मिळायची. त्याचे खळाळते हास्य त्याच्या निर्मळ मनाचा आरसा होते. कधीही ओठात एक आणि पोटात एक अशी गोष्ट नसायची.

त्याला कधी काही पोटात ठेव सांगायचं म्हणजे बर्फाने वितळू नये अशी अपेक्षा ठेवणं.

‘तुला झोप येतेय. मला चालवू देत ना. कधीची सांगतेय'
‘अजिबात नाही. मी आरामात चालवू शकतो. तू चालवायला लागलीस तर सकाळ होईल पोचेपर्यंत'
‘काहीही काय? मी एव्हढी स्लो पण नाही चालवत हं'
‘Yeah right'
‘संदीप! ऐक ना. समोर ती चहाची टपरी दिसतेय तिथे निदान चहा तरी घेऊ यात'.
‘कुठली टपरी?’
‘ही काय समोर दिसतेय'
‘बरी आहेस ना? मला टपरी-बिपरी काही दिसत नाहीये'
‘अरे असं काय करतोयस? मला तर समोर.....संदीप! उगाच खेचू नकोस हं'

मे महिन्यात लेकाने म्हटलं,
"इस्राइलला जायचं का?"
"कशाला? मरायला?" मी भेदरून विचारलं. पुढची १० मिनिटं ऐकीव माहितीवर विधानं करायची नाहीत असं ऐकवण्यात आलं. मध्येच मी, मी तुझी आई आहे की तू माझा बाबा असं विचारून त्याला गोंधळवलं. पण गाडी पुन्हा मुद्द्यावर आणण्यात तो पटाईत. बसल्याबसल्या इस्राइलबद्दल इतकं ऐकलं की त्याला म्हटलं,

(टीपः हा लेख मायबोलीच्या २००८ च्या दिवाळी अंकात प्रकाशित झाला होता तो इथे परत टाकतोय. त्याला ३ कारणं आहेत. १) मायबोलीच्या काही दिवाळी अंकामधले लेख बघताच येत नाहीत सध्या! त्यात २००८ चा पण आहे. २) २००८ साली दिवाळी अंकातल्या लेखांवर प्रतिक्रिया देता येत नव्हत्या. त्यामुळे मला हा लेख लोकांना कसा वाटला ते कधीच समजलं नाही. ३) कॉपी-पेस्ट करणं हा प्रत्येक कोडग्याचा जन्मसिद्ध हक्क आहे. )

नमस्कार माबोकरांनो,
शालीभाऊनी लिहिलेली गनी ची कथा वाचली अन माझ्या ह्या पूर्वप्रकाशित कथेची आठवण झाली. आता हि व्यथा किन्नराची नाही पण बघणार्‍यांच्या नजरेबद्दल आहे इतकेच.
................
"किरण्या लका आवल की लौकर"

लालजर्द लिपस्टीक ओठावर फिरवायच्या आधी तोंडातली तंबाखू थुंकायला किरण्या उठला. ऊंच टाचेचा तोल सांभाळत चुडीदार सावरुन अन ओढणी ओढून परत गायछाप मळायला लागला.

"किरण्या, तुझी सुपारी नाय फोडायला चाललो भाड्या. येतोयास का न्हाय?" "आहाहा आली माझी डार्लिंग. आयायाया काय दिसतीया" म्हणत दिप्याने किरण्याला आवळला.

तसं म्हटलं तर एव्हाना ’गे’, ’लेसबियन’ हे शब्द अंगवळणी पडलेले शब्द झाले आहेत. समलिंगी विवाह तर कायद्याने मान्य झाला आहे. पण खरंच सर्वत्र आबादीआबाद आहे का? समलिंगत्वाचं वर्गीकरण सामान्य माणसांकडून दोन वर्गात केलं जातं. स्वाभाविक आणि विकृत. सर्वच देशात याबाबत मतभिन्नता आहे. पण आपल्याच घरात समलिंगी माणूस असेल तर? आणि तेही यौवनावस्थेत पदार्पण करीत असलेलं? जिथे व्यक्ती आणि मत स्वातंत्र्य आहे अशा अमेरिकेतही समाजाचा, मित्रमैत्रिणींचा, नातेवाईकांचा आणि मुख्यत्वे दबाब असतो तो चर्चमधील सहाध्यायींचा.