`गिल्ट!`
``प्रिय सुषमा,
आपल्या शेवटच्या भेटीमध्ये आपल्या पुनर्भेटीसाठी आपण जो नियम किंवा अट ठेवली होती ती माझ्याकडे पूर्ण झाली आहे. तुझा याबाबतचा मेल नाही त्याअर्थी तुझ्याकडे ती पूर्ण झालेली नाही हे उघडच आहे. अर्थात यात मनापासून आनंदच आहे आणि परिस्थिती तशीच राहावी ही प्रार्थनाही! तरी माझ्याकडची बातमी तुला कळावी म्हणून ही मेल तुला पाठवत आहे.
तुझाच सुभाष!``
मी मेल पूर्ण केला आणि सेंड केला.
घर का की घाट का?
ठरलेल्या वेळेपेक्षा पंधरा मिनिटं अधिक होऊन गेली होती. मनात ठाम विश्वास असूनही हृदयाची धडधड कमालीची वाढली होती. इतक्यात माझ्या मोबाईलचा मेसेज टोन वाजला. मेसेज उघडला. जी भीती मला वाटत होती ती खरी ठरलेली होती.
मेसेज तृप्तीचाच होता.
``प्रिय प्रशांत, मी खूप खूप विचार केला. माझा भरलेला संसार सोडून मी तुझ्याबरोबर येऊ शकत नाही. सचिन श्यामळू आहे, अगदी साधा आहे, पण त्याचं माझ्यावर खूप प्रेम आहे. प्लीज मला विसरून जा. मी उद्यापासून जिमला येणार नाही. इथून पुढे आपण कोणताच संपर्क ठेवायला नको. बाय!``
टीपः
पहिल्यांदा लिहायला सुरुवात केली, ती वयाच्या ९ व्या वर्षी, कवितेने. अतिशय टुकार होती, पण लिहीत गेले. घरातून प्रोत्साहन सुद्धा मिळत गेलं, गेली अनेक वर्षं माबोवर सुद्धा मुख्यत्वे कविताच टंकल्या आहेत. काही दिवसांपूर्वी पहिली कथा पोस्ट केली आणि तुम्हा सगळ्यांचे प्रतिसाद बघून असं वाटलं की गूगल डॉक्स मध्ये अर्धवट राहिलेल्या कथा पूर्ण कराव्यात. आज पोस्ट करतेय ती मी लिहिलेली पहिली कथा, खरं तर! पण काही कारणांनी अर्धवट राहिली होती. पहिला भाग आवडला तर नक्की कळवा, म्हणजे पुढचं लिहायला उत्साह येईल कदाचित!
वेळ काढून वाचणाऱ्यांचे खूप खूप आभार!
--
"ए आमची चिठ्ठी कुठंय?", हनीने मोठ्या उत्सुकतेने विचारलं. बनीने चिठ्ठीच्या भेंडोळ्याला हात घातलाच होता आणि तेवढ्यात अनु ओरडला- "ए नको. तुमचं काही नाहीये तिथं".
"तू आम्हाला नाही लिहिलीस चिठ्ठी? आम्ही डॅडूला सांगू तुझं नाव. कट्टी जा!", असं म्हणून बनीने निषेध जाहीर केला व ते भेंडोळं शोभाताईंकडे दिलं व नेहमीच्या शिरस्त्यानुसार त्या भोकाड पसरून घरी निघाल्या.
"अरे पण, चिठ्ठी लिहिली तर समजायला तुम्हाला वाचता तरी येतं का? हिंदी समजतं का?", इति अनु.
"हो हो. सगळं येतं आम्हाला. तुझ्या पेक्षा जास्तच. आधी अक्षर सुधार जा!", हनी ओरडून पळाली.
आज कामानिमित्त किती दिवसांनंतर या भागात आले. पुस्तकांचं जुनं दुकान दिसल्यावर आपोआप आत शिरले. तेही आता थोडं बदललं होतं. हवं ते पुस्तक स्वतः हात लावून घेता येणार होतं. मी "New Arrivals" च्या शेल्फसमोर जाऊन उभी राहिले. एक पुस्तक उघडलं. नकळत नाक पानांच्या अगदी जवळ नेऊन, त्याचा भरभरून वास घेतला, तू घ्यायचास तसाच. अचानक तूच जवळ आल्याचा भास झाला. मी इकडे तिकडे पाहिलं आणि पानं उलगडायला लागले.
चिठ्ठी भाग 10 - https://www.maayboli.com/node/73448
"म्हणजे?
देवबाप्पा, कुछ कुछ होता है आणि त्याखालपासून सुरू होऊन चिठ्ठीच्या शेवटच्या टोकाकडे निर्देश करणारा बाण?
याचा अर्थ काय शेठ?"
जयंतानं असं विचारताच सगळ्यांचेच डोळे अनुकडे लागले.
अनु मात्र त्यात काय मोठंसं असा भाव चेहर्यावर आणून सांगू लागला.
आमचे दास काका आणि दास भाभी
माझ्या वयाच्या दहा-पंधरा वर्षांपर्यंतचा काळ अदभूत होता. आमच्या कॉलनीतील कुठल्याही घराचा दरवाजा दिवसभर उघडाच असायचा. आमच्यापैकी कुणीही कुणाच्याही घरात (बेल वाजवणं, आत येऊ का? वगैरे विचारणं न करता) थेट स्वयंपाकघरापर्यंत शिरू शकत होतं. आम्ही मुलंच नाही, तर कॉलनीतील महिलावर्गही असाच थेट कोणत्याही घरात अगदी आतपर्यंत शिरू शकत होता.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
