जेनी... माझ्या ऑस्ट्रेलियातल्या जुन्या घरची शेजारीण... ऐंशी वर्षांची एक अनुभवसंपन्न आज्जी. खरंतर ही मूळची ब्रिटीश पण अनेक वर्षांपूर्वी येऊन ऑस्ट्रेलियात स्थाईक झाली. अनेक देश फिरून न जाणो किती लोकांना भेटली असेल ती. आजवर उपजीविकेसाठी अनेक व्यवसाय केले होते तिने. काही चढले काही बुडले. शॉपिंगची भयंकर हौस, तसंच खाण्याची आणि खिलवण्याचीही. स्वयंपाककला हा अतिशय जिव्हाळ्याचा विषय. ही बयाही पाकशास्त्रात पारंगत. तिचं घर म्हणजे रेसिपी बुक्सचा खजिनाच. मी शाकाहारी आहे असं कळल्यावर मला बोलावून बोलावून इतर खाद्य संस्कृतीतल्या शाकाहारी पाककृती दाखावायची. मीही उसनं अवसान आणून त्या रेसिपीजचं कौतुक करायचे.
सन्ध्याकाळची वेळ होती. सुर्य नुकताच अस्ताला गेला होता, अजुन पश्चिमेचा नारन्गी रन्ग निळ्या काळ्या आकशात थोडी जागा धरून होता. मन्द वारा वहात होता पक्षी आपल्या घराकडे जायला लागले होते. टेकडीवर झाडाखाली दगडावर दादा बसला होता. आम्ही सगळे त्याच्या शेजारी गोल करून बसलो होतो. या वेळी दादा आम्हाला देशो देशी च्या गोष्टी सान्गत असे. मग त्यावर आमची चर्चा रन्गत असे. गोष्टी कधी पुराणातल्या असत, कधी इतिहासातल्या असत तर कधी चालू घडामोडीतील असत. कुणाची निन्दा नालस्ती, कुचाळक्या यासाठी मात्र कधी वेळ मिळाला नाही.
देवळाली च्या त्या एक वर्षाच्या कालावधीत मी खूप काही शिकले, नव्या मैत्रिणी मिळाल्या...त्याच बरोबर आमच्या वैवाहिक जीवनात देखील नव्या पर्वाची सुरुवात झाली. मार्च १९९४ मधे आमची मोठी मुलगी ‘ऐश्वर्या’ जन्माला आली.
देवळाली ला आमच्याबरोबर कोणीही मोठी आणि अनुभवी स्त्री नव्हती आणि माझ्या माहेरीही तीच परिस्थिती असल्यामुळे मी डिलिव्हरी साठी माझ्या सासरी-सिकंदराबाद ला जायचं ठरवलं
स्तनपान कर्म नोहे जाणिजे उदरभरण....
एक काळ असा होता की आई वडिलांना तंत्रज्ञान निपुण (टेक्नोसॅव्ही) करणे हा एक व्यवस्थित वेळ ठेऊन करण्याचा उपक्रम असायचा. त्यातही, "आम्हाला नको बाई तसलं स्काईप बीप. आपण सरळ साध्या फोनवर बोलू", असले शरणागतिचे उद्गार निघायचे. फेसबुकवरील उलटे प्रोफाइल फोटो (ते रोटेट नक्की फोनमध्ये करायचे का फेसबुकमध्ये?), एखाद्याचा फोटो आवडल्यावर तो लाईक करून सोडून न देता स्वतःच्याही प्रोफाईलवर शेअर करणे, सेल्फीचा जमाना आल्यावर परवेज मुशर्रफ ते गांधींजी असे कुणीही वाटावे, अशा व्यापक श्रेणीत बसणारे सेल्फी फेसबुकवर टाकणे; या आणि अशा कित्येक लीला गेल्या पंधरा वर्षांमध्ये पाहिल्या आहेत.
पो. स्टेशनचा माझा अनुभव पहिलाच असल्याने मी थोडा नर्व्हस होतो. गेलो तेव्हा इन्स्पे. कानविंदे मोहंती साहेबांशी बोलत होते. मला मोहंती साहेबांचं आश्चर्य वाटलं एवढा मोठा धक्का बसूनही ते थंडपणे घेत होते. फक्त उठताना मात्र ते धमकीवजा म्हणाले, " ऑफिसर ध्यानमे रखना अगर मेरी बेटी नही मिली या उसके साथ कुछ हुवा तो तुम तुम्हारे कुर्सीकी फिकर करना चालू करो, समझे " हे बोलणं अर्थातच कानविंदेंना आवडलं नाही. " सर हम पूरी कोशिश करेंगे, आप फिकर नही करना " मग मोहंती म्हणाले, " फिकर मुझे नही आपको करनी है. " असं म्हणून मोहंती गेले. कानविंदेंची चर्या उतरली. त्यावर त्यांनी राग माझ्यावर काढायला सुरुवात केली.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
