गद्यलेखन

मेलनी

प्रत्येकाच्या आयुष्यात एक मेलनी असावी, जवळची मैत्रीण म्हणून, जिवाभावाची सखी म्हणून. स्वत: पडद्यामागे राहून सतत पाठराखण करणारी मेलनी. गरज पडेल तेव्हा जगाची पर्वा नं करता खंबीर आधार बनून पुढे येणारी मेलनी. कायम निरपेक्ष वृत्तीनं वागणारी मेलनी. मैत्री वर गाढ श्रद्धा आणि विश्वास असणारी मेलनी. मैत्रीकरिता प्रसंगी जगाशी टक्कर देणारी मेलनी.

एक श्रध्दांजली भोकरवाडीच्या बापाला…

मित्रहो एव्हाना तुमच्या लक्षात आले असेल की मी साहित्यरत्न द.मा. मिरसदारांना श्रध्दांजली अर्पितोय….

दिनांक ३ ऑक्टोबर. वेळ मध्यरात्र. झोप येत नाही म्हणून तळमळत होतो. हाताला मोबाईल लागला. लोकसत्ता उघडला. बातमी वाचली आणि दमांनी त्यांच्या कथांतून अखंड मराठी मनाला आंदण दिलेल्या आनंदाची लयलूट आठवली.

मंडळी आपलं जगणं म्हणजे
सुख पाहता जवापाडे
दु:ख पर्वता एवढे
अथवा सुखदुःखाच्या दोन टोकात नियतीने केलेली ओढाताण वगैरे वगैरे.

मी इंजिनियरिंगच्या तिसऱ्या वर्षाला असताना तीने पहिल्या वर्षाला प्रवेश घेतला होता. होस्टेलवर राहत असल्यामुळे येता जाता दिसायची. कपाळावर छोटासा काळा गंध. केस नेहमी बांधलेले. डाव्या बाजूने केसांची एक बट सतत गालाशी लगट करत असायची. मग ती तिच्या नाजूक करंगळीने हलकेच ती बट कानामागे सरकवायची.ती हे करत असताना ही वेळ पुढे सरकूच नये असं वाटायचं. माझ्यासह कॉलेजमधल्या कित्येक पोरांच्या काळजाचा ठोका तिने चुकवला होता. काहीही करून हिच्याशी जवळीक कशी साधता येईल याचे मार्ग शोधायला मी सुरुवात केली. तसं हे काम म्हणजे माझ्यासाठी शिवधनुष्य पेलण्यासारखं होतं.

गांधीजी की जय--( वीक एंड लिखाण )

आम्ही कोण म्हणूनी काय पुसता..

लोकांमध्ये ना, आम्हाला नावं ठेवायची हल्ली फॅशनच आली आहे. जो उठतो तो आमच्या नावाने ओरडतो. जरा उघड्या डोळ्यांनी आसपास बघा म्हणावं.

वास्तवाची ठेच

आज ठरवलंच आहे, मन मोकळं करायचंच. कागदावरच. समोरासमोर तुझ्याजवळ नाही. कारण तुलाही माहित आहे, आता तसं होणं अवघड आहे, तुलाही अन मलाही.
आपण एकेकाळच्या घट्ट मैत्रिणी. पण आता दोन ध्रुवावर दोघे आपण .... च्या अवस्थेत आहोत. मी तुझ्या कविता जेवढ्या समजून घेतल्या, तेवढं तुला समजून घेणं नाही जमलं मला. किंबहुना मला वाटायचं, तू व्यक्त होतेयस ना कवितेतून, मग आता भावना अन व्यवहार याची गल्लत नको करुस. ठरवून आयुष्य अवघड नको करुन घेऊस. जरा उघड्या नजरेनं जगाकडे बघ. पण तूच लिहिल्याप्रमाणे,

ट्रेक
“आबा ए आबा उठ बाबा फाट झाली. आत्ता तांबडं फुटल एवढ्यात. लवकर जायाला हवं सरपाण आण्हाया तरच उन्हाच्या आत परत येऊ डोंगरातनं.”

आबाचे कान दर रविवारी पहाटे ही हाक कधी येते या प्रतिक्षेत असायचे. तो आधीच अर्धवट जागा असायचा. त्याला डोंगराचा लळा लागला होता.

रविवार म्हणजे शाळेला सुट्टी. आज तरी थोडं आरामात उठावं असंही त्याला कधीच वाटायचं नाही. शाळा असेल त्या दिवशी उशिरा ६ वाजता तो उठायचा.

मी मायबोलीवर साधारण एक तप आयडी शिवाय आणि एक तप आयडी सह आहे. मायबोलीशी माझी ओळख माझ्या मेव्हण्याने करून दिली. मला मराठी वाचायला आवडतं असं कळल्यावर त्याने मला सांगितलं "अगं माझ्या मित्राने त्याच्या बायकोसाठी एक साईट सुरू केली आहे. मराठीतून गप्पा मारण्यासाठी. तू पण जा तिकडे, बाबांनाही ने".
मला भारीच कौतुक वाटलं त्याच्या मित्राचं. हल्लीच्या काळात कोण करतो इतकं स्वतःच्या बायकोसाठी!

गणेशोत्सवाच्या निमित्ताने सगळे लिहिते झाले बघून मलाही छोटूंसं काहीतरी लिहिण्याची सुरसुरी आली. हे बकेट लिस्ट प्रकरण आपल्या मूड प्रमाणे एक्स्ट्रा स्मॉल ते एक्स्ट्रा लार्ज काहीही करता येईल म्हणून बकेटीत उडी घेतली आहे.

लहानपणी मी फारच अभ्यासू वगैरे समजली जायचे तेव्हा एक सुप्त इच्छा होती, एखाद्या विषयात नापास व्हायचं. ते स्वप्न इंजीनियरिंग ला पहिल्याच वर्षी, पहिल्या सेमिस्टरलाच अप्लाइड मेकॅनिक्स विषयात नापास होऊन पूर्ण झाले. बकेट लिस्ट आयटम वन चेक्ड.