हळदीकुंकू
शब्दांकन: तुषार खांबल
३१ डिसेंबरला सरत्या वर्षाला निरोप देऊन आपण सर्व सज्ज होतो ते नवीन वर्षाच्या स्वागतासाठी. जानेवारी महिना जसे नवे वर्ष घेऊन येतो तसेच अनेक संकल्प घेऊन येतो. यातील काही संकल्प पूर्ण होतात तर काही अर्ध्यातच संपुष्टात येतात. यातील एक महत्वाचा संकल्प जे बरेच जण दरवर्षी ठरवतात तो म्हणजे सर्वांशी चांगलं वागण्याचा आणि गोड बोलण्याचा. कदाचित याचमुळे या महिन्यात येणाऱ्या मकर संक्रांतीला "तिळगुळ घ्या आणि गोड गोड बोला" हे वाक्य जन्मास आलं असावं. असो...... आज मी ज्या विषयावर बोलणार आहे तो म्हणजे समस्त महिलावर्गाचा आनंदाचा विषय म्हणजे हळदी-कुंकू.
इतरत्र पूर्वप्रकाशित
डुबकियां सिंधू में गोताखोर लगाता है
जा जा कर खाली हाथ लौटकर आता है
मिलते नहीं सहज ही मोती गहरे पानी में
बढ़ता दुगना उत्साह इसी हैरानी में
मुट्ठी उसकी खाली हर बार नहीं होती
कोशिश करने वालों की हार नहीं होती
सगळी कामं आटोपून नेहा निवांत सोफ्यावर बसली. मनात विचार येत होते की आता आपले इथले मोजकेच दिवस राहिले. तब्बल सहा वर्ष राहिलो आपण इथे. स्वतःच्या स्वभावाच्या आणि प्रकृतीच्या अगदी विरुद्ध अशा गृहिणीच्या भूमिकेत. पण तस छानच निभावलं नाही आपण.
नाही म्हणलं तरी पहिलं वर्ष जरा जडच गेलं. काय करायचं घरी बसून. घरातली कामं करून करून करणार तरी किती? स्वभाव तर असायला हवा ना तसा. आजूबाजूच्या जवळजवळ सर्वच बायका गृहिणी. काय करत असतील या दिवसभर नेहाला प्रश्न् च पडे.
*चिमणी*
इथं इध बस ग चिऊ
दाणा खा पाणी पी
अन् बाळाच्या डोक्यावरून
भुर्रsssकन उडून जा.
अरे भाय, 1960 के टाइम का मुंबई तो एकदम झकास होतं! दिवसभर गल्लीत क्रिकेट, सायकल पे रेस और संध्याकाळी चौपाटीवर जाऊन भेळ खाणं – वो सीन आज भी मेरे डोळ्यासमोर आहे. तेव्हा आम्ही डबल डेकर बसमधून फिरायचो, आणि बसमधून वरच्या सीटवर बसून खिडकीतून दिसणाऱ्या मुंबईच्या लाईट्स बघायचं एक वेगळंच सुख होतं.
“There are more things in heaven and earth, Horatio, than are dreamt of in your philosophy”
“मला फक्त “आत” आणि “आहे” असे दोन मराठी शब्द कळलं.”
“अरे असा कसा रे नाठाळ तू? रेडीओ म्हणाला कि, ” हे आकाशवाणीचे मुंबई अ केंद्र आहे. मनोज कुमार आपल्याला बातम्या देत आहेत.””
“हार्डीकर, तू महान आहेस! मी काही तुझ्या इतका हुशार नाही हे मी खुले दिलसे मानता हू.”
“अरे तो उलट्या मराठीत बोलत होता. क्रिस्टल बहुतेक उलटा लागला आहे. म्हणजे क्रिस्टलच्या निगेटिव टर्मिनलला बॅटरीचे पॉझिटीव कनेक्ट झाले असणार. आत्ता त्याला ठीक करतो.”
“तुम्ही अगदी चंद्रावर गेलात तरी काडीमात्र बदलणार नाही.”
शब्द अगदी तुटक तुटक थांबून थांबून येत होते.
फोन बंद झाला.
सगळ्यांना आता परतीचे वेध लागले. विशेषतः राबर्टोला. शर्लीचे थोडे काम अजून उरले होते.
अखेर परतीचा प्रवास सुरु झाला. जेव्हा यान पृथ्वी भोवती फिरत असते तेव्हा त्याचा वेग 28,350 किलोमीटर पर अवर असतो. हा वेग हळू हळू म्हणजे 325 किलोमीटर पर अवर प्रमाणे कमी कमी केला जातो.
वरील रेस्क्यू क्रूने त्याना वेळ दिला.
अचानक बसलेला धक्का ओसरल्यावर रोहितनं स्वतःला सावरलं. तोंड जरा पुढे नेऊन तो हलक्या आवाजात म्हणाला.
" अगं रूपाली तू ? एवढ्या रात्री, इथं ?"
"अरे दरवाजा तर उघड. थंडी वाजतेय." तीही खालच्या आवाजात म्हणाली.
तो चटकन मागे वळाला. मधल्या खोलीत येऊन त्याने दरवाजा उघडला. रूपाली दरवाजात उभी होती. हसऱ्या चेहऱ्याने.
"काय गं रूपाली ?"
"ये की बाहेर ?" हाताने इशारा करत ती म्हणाली.
"बाहेर ? आणि आता ?"
"चल रे..."
"अगं चल् काय, रात्र किती झाली आहे ! घरचे सगळे झोपलेत. आता कुठे बाहेर ?"
"माझ्यासोबत चल.."
"पण कुठे ?"
"चल तर खरा."
पृथ्वीची विविध रूपे. त्याला कल्पना होती कि आपण थोड्याच कालावधीनंतर परत येणार आहोत. आता हे वादळ! राबर्टोने आयुष्यात काय कमी वादळे बघितली होती? पण आजच्या वादाळाची सर त्याना येणार नव्हती. तो अनिमिष नेत्रांनी त्या वादळाकडे बघत राहिला. प्लॅनेट पृथ्वी! पृथ्वीवरचे आवाज, निसर्गाची विविध रूपे, रौद्र, सौम्य आणि मनभावन! ते डोंगर, त्या नद्या...
“राबर्टो, कम ऑन थिंक ऑफ टास्क्स अहेड.”
“सेंटीमेंटल होण्यासाठी आयुष्य पडले आहे.”
कोणीतरी त्याला रुळावर आणण्याचा प्रयत्न करत होते.
एका क्षणात राबर्टो “शुद्धी”वर आला.
