काव्यलेखन

.भ्रष्टाचाराला  आळा घालू

रुजले जाते बालपणातच
बाळकडू भ्रष्टचाराचे
मोठ जनची करुन घेण्यास काम 
दावी अमीष प्रलोभनाचे.

भ्रष्ट वर्तन असे ...भ्रष्टाचार 
दिसतोय तो सर्व ची थरात
भ्रष्ट असती सारे लहान महान
सर्व  तंत्रची,...सडलेले मुळात.

वशिलेवाले जाती पुढे
रहाती होतकरू मागे
देउन पैसा मिळवती जागा
बुद्धिमानाचे न जुळती धागे.

भ्रष्टाचार करणा-याची
विवेक बुध्दी होते नष्ट
भ्रष्टाचार  हाची शिष्टाचार
मानू लागलेय जग हेच स्पष्ट .

एकजात साऱ्यांची, जात एक आहे
उघडून बघ झाकलेला, बात एक आहे

येऊनी भेटशील किंवा न भेटशील आता
तसाही वेळ फार नाही, रात एक आहे

असतील साप वेगळे हे, दंश वेगळाले
शेवटी टाकलेली तयांनीं, कात एक आहे

किती धावशील आता, थोडा आराम कर
पुन्हा पकडायची उद्याला, सात एक आहे

मिळतो तेव्हाच धर तू, ही एकलीच संधी
निस्वार्थ प्रेम देणारा, हात एक आहे

धुंडाळतो कुणाला, जगतांतरी कशाला
बाहेर का? तुझ्याही आत एक आहे

©निखिल मोडक

पुन्हा तोच ध्यास, परमसुख आस
वेड पंढरीचे लागे पावला, पावलास
बरसला मेघ कृपाळू, दयाळू सावळा
मिटे भूक, तहान जाता पंढरीस

गाव, गाव झाले जागे, पीसे मनमानसी
लागिरले मन, भारलेले तन विठूरायाने
घेऊनीया नेसूचे, धावे जो तो पंढरीसी
सांडीला संसार गळाले देहभान वेडाने

घेरला आसमंत, दिंड्या, पताकांचा भार
तरारले माळ, दुमदुमले रान नामघोषी
नाचती पाने, नाचताती फुले वाटेवर
वेड्या तनमनात युगा युगांची बेहोशी

प्रेम परीमळ, टीळा चंदनाचा
हवेत हुडदंग रंग सावळ्याचा
भारावल्या वाटा, बदलती दिशा
ध्यास लागे त्यांसी पंढरीचा

कवीने वेचावे
वेचले वाचावे
वाचले साचावे
वेचले, वाचले
वाचले, साचले
साचले, सुचले
आतल्या आचेच्या
प्रखर धगीत
शब्दांच्या साच्यात
प्रज्ञेच्या मुशीत
अल्लाद ओतून
पाचही प्राणांची
पाखर घालून
उत्फुल्ल, उत्कट
प्रतिभा शिंपून
वाटून टाकावे

पुन्हा एकदा
कागद कोरा ~
सृजन चक्राचा
नवीन फेरा

हल्ली कविता तरारून येत नाही
ती आता फक्त उगवत असते..

आता नसते प्रतिभेची सुपीक जमीन
नसतात कल्पनांची बियाणं
नसते अनुभवांची फवारणी
असतं फक्त जमा झालेलं
पाच पंचवीस हजार शब्दांचं
गांडूळखत...

बंगले मोजकेच थाटले कसे
नाव झोपडीचेच काटले कसे

ठेवली जपून रोजनिशी आहे
पान नेमके तेच फाटले कसे

ते भलते सज्जन वागले होते
पाहिले तुला आणि बाटले कसे

सारे म्हणतात कठोर मी आहे
पाणी डोळ्यात मग दाटले कसे

मी जीव ओतून मांडली बाजू
त्यांचेच तुला खरे वाटले कसे

ग्रीष्मातही विहीर तुडुंब होती
श्रावणात झरे ते आटले कसे

कसं आवरु मनाला
चिंब चिंब भिजायला
चिंब उभार तिचा
असा रानात रुजला

तिचं कातीव रुप
पानोपानी निथळलं
जाईजुईच्या गंधात
रान सारं धुंधावलं

© दत्तात्रय साळुंके

निळी रेशमी फीत नक्षीली
आसमंताची झाकते लाली
पुन्हा हवेत लहरत जाते
कोकिळेची शीळ गोडुली

त्या देशाचा सुगंधित वारा
परिमळतो किरमिजी बनातून
कोवळाईचा बहर पाहतो
उमलणार्‍या वेलींची स्वप्ने

तरूणाईच्या ऋतूचा सोहळा
क्षितिजाच्या सीमेवरती
आम्रवृक्षाच्या छायेमधे
पौर्णिमेच्या भरतीसंगे
दर्यासारखा फुलून येतो !

(मल्लिकार्जुन मन्सूर - https://youtu.be/HNYAQAecqqI?si=G9GBVXO392f-blVB)

माया वाटते आवाजात.
आवाज फक्त ओळखीचा
बाकी सारे बेमतलब-निरर्थक.
आवाज गरजतो
बरसतो
आवाज पाझरवतो
आवाज वितळवतो

— बर्फाच्छादित डोंगर.
आवाज बोलू करतो
डांबून ठेवलेले शब्द.
आवाज मुरत जातो
अस्तित्वाच्या खाच्याखुच्यांतून.

आवाज करणार कदाचित
मलमपट्टी
आवाज करू शकतो मायावी जादू.
आवाज करणार परीस-सोने
आवाज करणार सूर्य उभा.

(ऑगस्ट २०२३)

माझ्या वाटून ठेवलेल्या दिवसाच्या उत्साहातून
माझी कालची बुद्धासाठीची तळमळ —
ताज्या बसवलेल्या शावर्म्यातून गळणारी मसाल्याची
एकसारखी टपटप
सूर्योदयाचे सौन्दर्य पकडण्याचा पुन्हा फसलेला प्रयत्न
इथिओपियातील युद्धाने तडीपार झालेल्या टॅक्सी वाल्याची एक उदास कहाणी
उध्वस्त चायच्या टपरीत परतून येणारी अब्दुल्लाची एक आठवण
त्या शांत, निळ्या ग्लोव्हज वाल्या परीची सबवे व्यापून टाकणारी करुणयाचना
आणि प्रतिष्ठितांची गांडमात्र चाटणाऱ्यांची फौज अविरत घडवणारी
ही युनिव्हर्सिटी
चकचकीत गगनचुंबी काचेच्या इमारती ज्या