काव्यलेखन

स्वप्न माझं स्वप्नच राहिलं !
उठलो जसा पहाटे, तसं मी त्याला तुटतांना पाहिलं...
स्वप्न माझं स्वप्नच राहिलं !
घरच्या पुढे मी त्याला विखरतांना पाहिलं...
स्वप्न माझं स्वप्नच राहिलं !
समाजापुढे मी त्याला रडतांना पहिलं...
स्वप्न माझं स्वप्नच राहिलं !
जाती धर्माने मी त्याला तुडवतांना...
स्वप्न माझं स्वप्नच राहिलं !
धोलकीच्या तालावर मी त्याला डोलतांना पाहिलं...
स्वप्न माझं स्वप्नच राहिलं !
मी स्वतः त्याला जळतांना पाहिलं...
स्वप्न माझं स्वप्नच राहिलं !

डोळे असे तिचे चिंब, जसे पाण्यामध्ये प्रतिबिंब
ओठांवर तिच्या असा साज होता, जसा पक्षांचा चिवचिवाट होता
कपाळाच्या आढ्यावर ती वेगळीच वाटायची,
रागात असल्यवर मला ingore करायची
ओठावर तिच्या एक वान होता,
तिला नजर न लागण्याचा तो साज होता
हसलेली मला ती खूप आवडायची,
कधी कधी तिची मला भीती पण वाटायची
ती रूसायची, चिडायची, रडायची,
मनवायला तिला मजा पण यायची
स्वतःपेक्षा जास्त प्रेम माझ्यावर करायची,
रागाच्या भरात काही पण बोलायची
प्रेम ती माझ्यावर खूप खूप करायची,
माझ्या प्रत्येक गोष्टीत सोबत असायची

मला तर खातरी होती व्यसन सुटले, पुरे सुटले
जरासे लक्ष नाही राहिले तर पाय भरकटले!

चढांवर अन् उतारांवर मजेने धावले नाते
कशाला लागले ते जीवघेणे वळण शेवटले

किती आतून बाहेरून कळलो एकमेकांना
किती आतून बाहेरून सारे चित्र पालटले

कशा पडतात गाठी आणि का होतात निरगाठी
असा साधाच पडला प्रश्न अन् काळीज पिळवटले

बरे इतकेच झाले, स्पष्ट सारे बोलले गेले
तरी एकेकदा वाटून जाते, का तसे म्हटले?!

मनात कधी कधी भिरभिरतात
नकोशा आठवणींच्या पाकोळ्या
दाटतो निराशेचा अंधार, त्याला
औदासीन्याच्या झिरमिळ्या

पसरते असुयेची धूळ अन
साठतात दुःखाची जळमटे
अपमानाची भावना, तिला
रागाची आणि द्वेषाची पुटे

अशा वेळी प्रयत्नपूर्वक
मनाची कवाडे तू उघड
घेरून येणाऱ्या अंधाराला
सर्व शक्तिनिशी भीड.

त्या कवाडातून येऊ देत
झळाळणारा सूर्यप्रकाश
फाकेलं बघ लक्ख प्रभा
घेऊन आशा आणि उल्हास

त्या कवाडातून येईल मग
सळसळणारा रानवारा
राग, असूया, अन द्वेषाला
नसेल मग कधीच थारा

हेगलच्या नावाने बोंब हाय;
कान्ट तुला मार्क्स कधी कळणार न्हाय.

कामू-सार्त्र ची भांडी धुते,
ती बी धारावीची रमाबाय.

आरथिक-मंदीचा ह्या कारण काय?
खालती डोकं वरती पाय.

क्रांतीची बती म्होरना येती,
पायाने जरी ती गोगलगाय.

शहीद घोगरे तुझ्या पिंडीला,
कोरटाचा न्याय शेवटी शिवलाच न्हाय.

[ऑगस्ट २०२४]

(मूळ इंग्रजी कवितेचा अनुवाद)

साय तिच्या त्वचेतून पाझरत राहिली.
किळस तिच्या चेहऱ्यावर वावरत राहिला.
अंधकार – ज्याने तिचे आयुष्य झपाटले होते –
तिच्या पापण्यांखाली घट्ट तो बंदिस्त राहिला.

पैसा बेरहम, तिच्या ओठांवर हसण्याची बळजबरी —
तिच्या शरीरावर माझी मालकी, दीड तासभरासाठी;
तिच्या कत्तलेची माझी जबाबदारी, दीड तासभरासाठी;
दोन बोटांनी मानेखाली अलगद खुपसले आणि,
दूध घळघळा वाहून गेले, दीड तासभरासाठी.

मला ब्लॅक-होलं मधला सूर्य दिसू लागला होता त्या वेळेची गोष्ट …

बेंबीच्या देठातून अल्लाहला दिलेल्या यातनेचा अस्मान चढलेला स्वर, कोकीळ उतरवणार होता.
शतकानु शतकांच्या वाटेचे रक्ताने बरबटले पाय स्वच्छ धुऊन निघाले होते;
भविष्यांच्या मेंदूतील जाळी-जळमटे अदृश्य होणार होती.
वर्षानुवर्षांचे नागडे प्राण पांघरलेली भूकेली जठरे पंचपक्वानांचा स्वाद हुंगत होती.

भाईचार्यांच्या वायद्यांचा दबदबा होता;
अजरामर चुंबनाची प्रदर्शने देऊन अबसोल्यूट माणुसकीची प्रात्यक्षिके आयोजित केलेल्या शो ची,
सारी तिकिटे विकली गेलेली होती.

माझ्या हृदयाला पालवी फ़ुटायचीच होती,
पावसासारखे तिचे येणे फक्त निमित्त झाले कदाचित.

आता ही वर खाली आडवी तिडवी पसरलेली हिरवळ;
हृदयाच्या चारही भिंतींवर शेवाळे माखलेली हिरवळ;
धो धो बरसण्यारा ढगालाही गिळू पाहणारी उंचगिरी हिरवळ;
तिला आवरण्याचे सामर्थ्य माझ्यात उत्पन्न होऊ शकेल का?

तिची न माझी वाट ही कधीच न जुळणारी;
जुळूनही कदाचित मिसळू न शकणारी;
हे ठीक आहे, असेच चांगले आहे.
तोपर्यंत दोन-चार दिवस तरी फुलांची शेती करावी म्हणतो;
नंतर तिच्या आठवणीचा श्रावण-झेंडाही मिरवता येईल कदाचित.

[सप्टेंबर २०२२]

तिच्या नजरेनं काय जादू केली काही
एक तिचा ध्यास बाकी भान रात नाही
झुरतोया रात दिस तिच्या प्रेमा पायी
माझ्या या प्रेमाची तिला जान नाही
वेढ्यावानी फिरतोय देह हा रिकामा
तिच्या ओढणीला जीव बांधला , नांद लागला
तिचा नांद लागला

हरवली भूक तहान बघता चहरा तिचा
या तिच्याच चहऱ्याचा नांद लागला
जातोय मनाचा तोल सावरू आता कसा
या मनाला हा तिचाच नांद लागला

स्मरतेस तू मला
- हसरा चन्द्र

स्मरतेस तू मला
तेव्हाच मी जिंकतो.
स्मरण्यावाचून तुझ्या
जिंकूनही मी हारतो.

या स्मरण्याची जादू
अशीच राहो सदा
ही जीवनरेखा दैवी
अशीच राहो सदा

मनाशी मनाने असे
आपण बोलतो किती
कोकीळांचे बोल हे
आळविती स्वर वासंती

ही रंगत इतकी न्यारी
संगत मनाची ही खरी
शब्द कंठी मौन ओठी
गोष्ट आपुली बहु मोठी

चांदण्या दूत होऊनी
अपुले हास्य फुलविती
थोडीशी भिजते पापणी
क्षणात चित्त हे द्रवविती