काव्यलेखन

जरा लागताच डोळा
झाला काळोख बोलका
ओघळला नकळत
थेंब अश्रूचा पोरका

ओल्या वेदनेचे त्याच्या
मूळ हाताशी लागेना
काय झाकले मुठीत
खरे खोटे आकळेना

दुःख तुझे दुःख माझे
वाटे विभ्रमांचे धुके
रेंगाळती देहातून
आठवांचे श्वास मुके

खुळ्या व्यथांचे गाठोडे
आता उशाशी घेऊन
स्वप्न पाहतो उद्याचे
झाले गेले विसरून

द्वैत

दर वर्षी नव्याने बनवते मी माझी ‘ बकेट लिस्ट ‘

काठोकाठ भरून जाते इच्छा आकांक्षानी माझी ती बकेट

अगदी तळाशी असतात – सरल्या वर्षाच्या अपूर्ण इच्छा

अर्ध्यातच उन्मळून पडलेले स्वप्नांचे धुमारे

असतात कितीतरी संकल्प – स्वतःच स्वतःसाठी ठरवलेले

बघता बघता अर्धी बकेट भरून जाते त्या निरर्थक ओझ्याने

उरलेल्या जागेत मात्र मी बरंच काही टाकत राहते

जसं लक्षात येईल तसं; जिथे जागा दिसेल तिथे

खूप काही कोंबत राहते

काय नसतं त्या अवजड, बोजड झालेल्या बकेट मधे…

बाबांशी गप्पा मारायला राखून ठेवलेला एक दिवस

Stopping by woods on a snowy evening

Whose woods these are I think I know.
His house is in the village, though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound’s the sweep
Of easy wind and downy flake.

नेहमीच अंदाजाच्या पार राहणारा
काळोखाचा तळ
आणि लख्ख प्रकाशातली
केवळ इंद्रियगोचर अशी मिती
या दोन आदिम सत्यांचा बोध
घडवून आणेल,
नवीन निर्मिती ? की,
नवी उध्वस्तता ??

द्वैत

एक कविता गहाळ झाली
डायरीच्या पानांतून, की....
पावसाच्या धारांतून
नितळनिळ्या पाण्यातून
कंचहिरव्या रानातून
स्वप्नबावऱ्या डोळ्यांतून
ओल्याकंपित अधरांतून
कातरहळव्या प्राणांतून
एक कविता गहाळ झाली
डायरीच्या पानांतून, की....

द्वैत

दारु-दारु ऐसा, लागलासे ध्यास
शेवटचा श्वास, दारुसंगे

दारु-दारु ऐसे, करोनी चिंतन
ठिबक सिंचन, बसविले

फुका म्हणे नाही, पीत म्या फुकट
देतो ज्ञानामृत, लोकांआधी

बरे झाले देवा, धाडलीत दारू
संगतीला पारु, पाठवावी

काय सांगू देवा, दारुचे उपकार
स्वर्गाचेच द्वार, उघडिले

कोणी देखिली गा, स्वर्गाची वसती
दृष्टी आड सृष्टी, खरी खोटी

जाणून घ्या बापा, दारुची महती
स्वर्गच खालती, आणियेला

कृपाळू देवाने, निर्मियली व्हिस्की
अवनीवरी दु:खी, आता कोण

दयाळू देवाने, निर्मियली रम
मोक्षमार्ग सुगम, सर्वांसाठी

एक वेडा मध्यरात्री चांदण्यांशी बोलतो
नश्वराच्या तागडीने शाश्वताला तोलतो

दीर्घिकांच्या अंतरंगी वन्हि जो कल्लोळतो
आणुनी त्या भूवरी तो मृगजळाने शिंपतो

स्थूलसूक्ष्मातील सीमा जेथ होते धूसर
त्या तिथे थबकून थोडा, द्वैत तिथले मिटवितो

चेतनेची स्पंदणारी नाळ जिथुनी उगवते
त्या जडाच्या जटिल प्रांती प्राणफुंकर घालतो

शोधिले मी त्यास जळिस्थळी, काष्ठी आणि पत्थरी
शोध माझा दर्पणी प्रतिबिंब बघुनी संपतो

रमायच होत जिथे
रस्ते सगळे बंद तिथे
गावास त्या पुन्हा फिरून जाणे नाही.

वळनावर वळले किती
चालताना थांबले किती
वाटेवर त्या मागे वळून पाहणे नाही

यावेत ज्यांनी शहारे
त्याच उदासीची कारणे
स्मृतींत त्या आता पुन्हा हरवणे नाही

ज्यांनी स्वप्नचित्र रंगवले
ते कुंचलेच हिरावले
भग्न त्या स्वप्नात आता पुन्हा रंगणे नाही

अनुभवायचा जो गंध
चोरुन गेला मकरंद
क्षणीकावर अशा व्यर्थ जीव ओवाळणे नाही.

साधी कुडाची झोपडी, वर कौलारु छप्पर
दारी भोपळ्याचा वेल, वर चढे सरसर;
हसे हिरवे कौतुक, कशी ठरेना नजर
गोठा भरला गुरांनी, अशी मायेची पाखर
माझ्या आईचा वावर, जशा स्निग्ध सांजवाती
बाप, भाऊ, बहिणी सारे, कष्ट करती दिन-राती.

मणक्यांची माळ दुखे अजुनि कंबरेत
शेक घेऊनी वरती बाम लावलेत

कोळूनी तू पी युट्युब, थंबनेल त्यांचे
डोळ्यांदेखत पळे दुखणे पामराचे
मणक्यांस फरक पडतो शून्य मिनिटांत

त्यासाठी तापवुनी नारळाचं तेल
मोहरीलाच तडकावूनी, पाठीवरी चोळ
रिमझिमते औषध हे जलद चादरीत

हातांसह बोटांनी पाठ चेपताना
बरगड्यांची मुक्त हाडे मिळुनि मोजताना
आवंढ्यापरी येतसे फुफ्फुस सरकुनी गळ्यात

तू गेलिस चोळुनी ते मूव (Moov) रागे रागे
घरघरणे पंख्याचे फक्त उरे मागे
होते ही चिडचिड का कधी तुझ्या घरात?