चक्र

सुंदर..
शांताबाईंची एक कविता कवितेविषयी
अभावित

कधीतरी अभावीतपणे
मनात चमकून जाते
ती कवितेची एकच ओळ
पुढचा प्रवास संदिग्ध, अनिश्चित
शेवट असतो नसतो
पावलाखाली उमटलेल्या रस्त्याला अवचित!

कधीतरी काळोखात
अचानक-लखलखते
एक प्रतिमेची ठिणगी
पुन्हा जाते विझून
चाचपडत शोधत असते मी
तिचा जिव्हाळा स्पर्श अजून!

शब्दांचे वादळ घोंघावत उठते
नादरूपांच्या जाणिवा सजग करून
सैरावैरा धावते, आणि मग-
तीव्र एकाग्र टवकारते मन
पुन्हा सारे शांत, स्तब्ध, नि:स्वन!

शांताबाईंची अजून एक सुंदर कविता
कवी

शेवटची ओळ लिहिली
आणि तो दूर झाला
आपल्या कवितेपासून
बराचसा थकलेला
पण सुटकेचे समाधानही अनुभवणारा
प्रसूतीनंतरच्या ओल्या बाळंतिणीसारखा
जरा प्रसन्न, जरा शांत
नाही खंत, नाही भ्रांत

आणि मी कविता नवजात
एकाकी, असहाय, पोरकी
आधाराचे बोट सुटलेल्या
अजाण पोरासारखी
भांबावलेली, भयभीत
अनुभवणारी एका विपरीत नात्याची
परिमिती विपरीत

ती आहे आता पडलेली
कागदाच्या उजाड माळावर
आपल्या अस्तित्वाचा अर्थ शोधत
तो मैलोगणती दूर, वेगळ्या विश्वात
संपूर्ण संतुष्ट, आत्मरत !

छान कविता..!

सुंदर कविता ...
द सा शांताबाईंच्या कविता ही छानच आहेत.

मस्त लय आहे. वाह!