मैत्रीचा लढा करोनाशी
टाळेबंदीच्या परिस्थितीमुळे अनेक जणांचा रोजगार बुडतोय, आणि ज्यांचे हातावर पोट आहे अशा अनेक जणांना उपाशी दिवस काढावे लागत आहेत.
मैत्रीचे सांगोल्याचे मित्र शाम पवार अशा अनेक कुटूंबांच्या संपर्कात आहेत.
आवाहन क्र. १
राजस्थान, डोह येथील रहिवासी असून एकूण 57 लोकांचा कबिला आहे यामध्‍ये 13 कुटुंबीय, ज्यामधे पंधरा मुली आणि 17 मुले आहेत, डोंबारी काम व औषध विक्री हा त्यांचा व्यवसाय आहे. जत शहराच्या बाहेर चार किलोमीटरवर पाल टाकले आहे. अजून यांना कसलीही मदत मिळाली नाही.
आवाहन क्र. २
शासणाकडून एवढ्या सुट्टया मिळाल्यात. कधी नव्हे ते आम्हाला घरी बसायला मिळालं.आता कळलं की बसणं आणि चालत रहाणं, काम करत रहाणं यात किती फरक आहे .मला सुट्टी मिळत नाही असे मी मनातल्या मनात कितीदा तरी म्हणत होते . मला सुटट्या मिळाल्या , घरातल्या सगळ्यांना च सुटट्या मिळाल्या. शाळेतली मुलं दिसत नाहीत, हातांना काम नाही, परीक्षा नाही, मुलांचा गोंगाट नाही, रागवायला मुलं नाहीत, शाबासकी द्यायला कुणीही नाही. हे सर्व नाही नाही किती नकारात्मक आह. हा एकटेपणा, एकांत किती करंटा आहे. मुलं आहेत म्हणून शाळा आहे, शाळा आहे म्हणून नोकरी आहे, नोकरी आहे म्हणून शिकवणं आहे, शिकवणं आहे म्हणून मला व्यक्त होता येत.
Aayushya he yuddha ahe ladhta aale pahije
Manat aapar dukkha astanna suddha hasta aale pahije
Ladhun ladhun thaklas tri tula uthta aale pahije
Aayushya he yuddha ahe ladhta aale pahije
Jase aanand yatto tasach dukkhahi
Pn tyachyatun hi tula kahi tri shikta ale pahije
Aayushya he yuddha ahe tula ladhta aale pahije
Premat radlas tri tula hasta aale pahije
Aayushya he yuddha ahe ladhta aale pahije
Thaklas tri tula palta ale pahije
त्या दिवशी मला फेसबुक वरच्या कोणत्यातरी एका पेज वरची पोस्ट वाचण्यापेक्षा कंमेंट वाचण्यात जास्त इंटरेस्ट वाटत होता. पोस्ट आठवत नाही कोणती होती ते पण त्याच्यात कंमेंट होत्या त्या पोस्ट ला अनुसरून अजिबात न्हवत्या. कंमेंट वाचायला खूप मज्जा येत होती म्हणून मी दुसऱ्या दिवशी पण त्याच पेज वर गेली पुन्हा तसच पोस्ट ला अनुसरून कंमेंट न्हवत्याच.
आज सकाळी लिहिलेले,एका फटक्यात डिलीट झाल्यामुळे परत आता लिहिते.
खरंतर कसं लिहू याबाबत दुविधा आहे.सुरुवात करते.
मीना,माझी नवीन कामवाली तिच्या नवर्‍याच्या प्रेमप्रकरणामुळे त्रस्त आहे.हे प्रकरण सुमारे ६-७ वर्षे जुने आहे.रोज त्यांचे फोन चालू असतात.व्हिडिओ कॉल करताना २ वेळा मीनाने पाहिले.तिने सासर-माहेर दोन्हीकडे सांगितले.आई म्हणाली धीर धर.गावच्या महिलामंडळात (तिचा शब्द) मीनाने तक्रार केली असता,तिला सल्ला मिळाला की पुरावे आण.नवर्‍याचा मोबाईल पासवर्ड तिला माहित नाही.त्यामुळे प्रेयसीबरोबरच्या व्हॉट्स अप संभाषणाचा स्र्कीनशॉट ती घेऊ शकत नाही.
माझ्या आजोळी मोत्या नावाचा कुत्रा होता. भटक्या लोकांकडून पिल्लू आणलेला. अतिशय इमानी कुत्रा. घरातल्यांसाठी अगदी मायाळू प्राणी तर बाहेरच्या लोकांसाठी तेवढाच डेन्जर. तो विशिष्ठ पद्धतीने भुंकू लागला तर घराकडे कोणी नवीन आले समजावे. एकदा तर त्याने चोरही पकडून दिले होते. आजोबांसोबत शेतावर वगेरे जायचा. धान्य टीपणार्या चिमण्या उडवायचा. आजोबा त्याला मुलासारखे जपत. त्याच्याशी गप्पा करत. कोणी आजारी पडले तर तो शेजारी बसून राही. आजोबांच्या शेवटच्या दिवसात त्यानेही खाणेपिणे सोडले होते. (तेव्हा तो दहा वर्षांचा होता) आजोबा निवर्तले, नंतर चारच दिवसात तो ही वारला.
सामाजिक उपक्रमाचे हे आपले दहावे वर्ष. हा उपक्रम तसा मायबोलीकरांना नवा नाही. मायबोलीकरांच्या साथीने गेली ९ वर्षे स्वयंसेवक हा उपक्रम यशस्वीपणे पार पाडत आले आहेत.समाजासाठी कार्य करणार्‍या संस्थांना सामाजिक उपक्रमाद्वारे मदत मिळवून देण्यास आपण प्राधान्य देतो. या उपक्रमात दरवर्षी ज्यांना सरकारकडून फारशी मदत मिळत नाही (वा मिळतच नाही) किंवा संस्था मुख्यत्वे फक्त देणगीदारांवर चालते अशा गरजू संस्थांना प्रामुख्याने वस्तुरुपात मदत करण्यावर आपला भर असतो.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
