नमस्कार, मर्मबंधातील एखादे नाते हा विषय वाचला आणि माझ्या डोळ्यासमोर उभा राहिला तो म्हणजे विनू ;माझा पहिल्या कंपनीतला मित्र.
आमची ओळख कशी झाली हा एक किस्साच आहे. कंपनीत अंतर्गत मेल एप्लिकेशन होतं. तिथे सेटिंग्स मध्ये आम्ही आमचा एक मेसेज लिहायचो. समजा अ व्यक्तीने ब व्यक्तीला मेल केला तर त्याला ब व्यक्तीने सेट केलेला मेसेज दिसायचा.
एकदा मी एक स्टेटस रिपोर्ट पाठवला होता. रेसिपियंटसमध्ये विनू होता. त्यावेळी मला त्याचा “only crying babies get milk” असा काहीसा मेसेज वाचायला मिळाला.
भीड ही भिकेची बहिण आहे. तरीसुध्दा आर्थिक व्यवहारात सुध्दा आपण काहीवेळा भिडस्त राहून फसवणूक करून घेतो.
त्यातून शिकून पुढच्यावेळी जास्त दक्ष रहातो. अशा दक्षपणाचे, पक्केपणाचे किस्से येऊद्यात.
भारतातील सर्व दिव्यांग अनाथ अनुसूचित जाती जमाती व आर्थिक दृष्ट्या दुर्बल विद्यार्थ्यांसाठी मोफत निवासी प्रशिक्षण आणि उच्च शिक्षणाच्या माध्यमातून उत्तम आयुष्य घडवण्यासाठी ही एक सुवर्णसंधी.
दीपस्तंभ फाउंडेशन ही सेवाभावी संस्था 2009 पासून जळगाव व पुणे येथे कार्यरत आहे ही संस्था विशेषतः दिव्यांग , अनाथ आई-वडील दोघे नाहीत) आणि वंचित युवकांच्या दर्जेदार शिक्षणासाठी लोकसहभागातून खालील मोफत प्रशिक्षण आणि शिक्षण उपलब्ध करते
✪ नागपूरमध्ये विशेष मुलांसोबत भेट
✪ विशेष मुलांसोबत चालू असलेल्या कामाची ओळख
✪ स्वमग्न मुले की स्वमग्न आपल्या सगळ्यांचा समाज?
✪ ये शाम मस्तानी!
✪ मळभ हटताना
✪ आकांक्षापुढति जिथे गगन ठेंगणे
✪ गरज फक्त सोबत देण्याची
माझ्या नात्यात एक ग्रुहस्थ - वय वर्षे ८०+ आणि त्यांचा मुलगा - वय ५० - असे दोघेच रहातात. वडिल रिटायर्ड होमिओपथी डॉ...., मुलगा - हा थोडा डोक्याने कमी (iq कमी आणि फार पूर्वी डिप्रेशनचा त्रास झाल्याने १२ वी नंतर सोडून दिलेले शिक्षण). तो घरातली कामं, बाजारहाट वगैरे करतो पण बाकी काही बाहेर काम धंदा करत नाही, कधीच केला नाही. वडील आहेत तोपर्यंत ठीके. पण त्यांच्यामागे त्या मुलाला (पुरूषाला) एकटे रहाणे, सर्व व्यवहार करणे, घर manage करणे - कठीण जाणारे. एकंदरीत पाचपोच, जगात वावरायला लागणारा सेन्स याची त्याच्या कमी आहे.
‘काही दिवसांपूर्वी गावी कोकणात जाणं झालं, आधी माझ्या सासरच्या गावी, मग मामाच्या गावी जाण्याचा योग आला.
" आई! माझे केस बांध ना ग." तिने अस्ताव्यस्त पसरलेले आपले केस बेजुला करून, आपल्या डोळ्यावरचा चष्मा नीट करत विजूकडे पहिले.
"हो."
सदा चा डब्बा भरून विजू त्याचा नाश्त्याची तयारी करू लागली.
"आई, भावे काकांना सांग ना, 'मला गार्डन मध्ये घेऊन जायला.' "
कपाटातली लाल बाहुली, थोडी तुटकी-मुटकी खेळणी आणि आपल्या मेकपचा छोटा किट घेऊन, ती आता भातुकली खेळायला बसली होती.
विजू वरती न पाहताच "हो " म्हणाली .
"सदा ! तू नाश्ता करून घे, आठवणीने डबा देखील बॅग मध्ये भर रे. मी तिला भरवून घेते. "
मध्यंतरी सा या मानसोपचार या क्षेत्रात काम करणार्‍या संस्थेच्या मिटिंगला हितचिंतक या नात्याने गेलो होतो. डॉ अनिल वर्तकांशी फोन व ईमेलवर भेटलो होतो पण प्रत्यक्ष भेट झाली नव्हती. मिटिंग मधे stigma towards mental illness हा विषय होता. आंतरजालावर वर मानसिक आरोग्य या विषयावर असलेल्या चर्चांची माहिती मी तिथे दिली. खर्‍या नावाने तिथे वावरत नसल्याने लोक तिथे मोकळे होतात. अनेकांना व्यक्त व्हायचे असते पण लोक काय म्हणतील? या भीतीपोटी ते व्यक्त होत नाहीत व मनात गोष्टी तशाच राहतात. वर्षानुवर्षे त्या तशाच राहतात. आपण मनातल्या त्रासदायक गोष्टी जर मोकळेपणा बोललो तर समोरची व्यक्ती आपल्याला कमकुवत समजेल का?
(डिसक्लेमर: मी यातली तज्ञ नाही. केवळ मैत्रिणींच्या आग्रहावरून हे केले आहे. परंतु अनेकांना याचा उपयोग झाला आहे. बऱ्याच आधी हा ऑडिओ केला होता. करोनाच्या काळात हा उपयोगी पडू शकेल म्हणून इथे टाकते आहे.)
