आरंभ संस्था औरंगाबाद या NGO साठी माझी आतेबहिण प्रज्ञा देशपांडे अनेक वर्षांपासून काम करते. तिने मला हे फॉरवर्ड पाठवले होते. ही ऑथेन्टिक पोस्ट आहे. मला याबाबत फारशी माहिती नाही पण तिच्या तोंडून कधीमधी याबद्दल कळले आहे. कधीकधी या मुलांनी बनवलेली प्रॉडक्ट्स घेतलेली आहेत. मराठवाडा हा मागासलेला भाग आहे, तिथे ऑटिझम विषयी समाजात फारशी जाणीव नाही. अशा मुलांसाठी व प्रौढांसाठी येणाऱ्या आव्हानांची कल्पनाही सहज येणं कठीण आहे. मराठवाड्यात अशा शाळा किंवा संस्थाही नसाव्यात. त्यांना आर्थिक मदतीची गरज आहे. ही पुढील माहिती तिने जशी पाठवली तशीच इथे देत आहे.
*हार्दिक विनंती*
डोक्यावर तळपता सूर्य, पायाखाली गार मऊशार वाळू, डोळ्यांसमोर अथांग पसरलेली निळाई, लांबवर अस्पष्ट दिसणारी क्षितिजरेखा, एका बाजूला दूरवर कुठे त्या थंडगार लाटांवर आरूढ होण्याचा चंग बांधलेले नवशिके सर्फर, तर दुसऱ्या बाजूला किनाऱ्यावर हळुवार पसरत जाणाऱ्या फेसाळ लाटामध्ये आई बाबांबरोबर पाय ओले करत फिरणारे बाळ-गोपाळ, समुद्रकाठच्या रस्त्याने हा सारा नजर टिपत, ताजी हवा अनुभवत मजेत जाणारे सायकल स्वार… हे सर्व दृश्य होता होईल तेव्हढं मनात साठवून ठेवत, गार हवेच्या झुळुका खात असताना मला क्षणभर वाटून गेलं की गेल्या जन्मी नक्कीच काही चांगलं केल असाव का, म्हणून इतक्या विलॊभनीय ठिकाणी मनात आलं की अर्ध्या ता
गोष्ट एका परिवर्तनाची.
अनाथ मुलगा ते अधिकारी आणि चांगला नागरिक.
मला आई-वडील, घर-शेती अस काहीही नाही, मी लहान असतांनाच आई-वडील स्वर्गवासी झाले, त्यानंतर माझ्या आजी आजोबांनी माझा संभाळ केला. शालेय शिक्षणानंतर लवकर नोकरी मिळवण्याच्या दृष्टीने मी विद्युत अभियांत्रिकी मध्ये पदवी पूर्ण केली. स्पर्धा परीक्षांची तयारी केली आणि आता यावर्षी एमएसईबी मध्ये सहाय्यक इंजिनियर या पदावर माझी निवड झाली आहे.
दीपस्तंभ मनोबल प्रकल्पातील विदयार्थ्यांची दिवाळी झाली गोड
दीपस्तंभ मनोबल प्रकल्पातील दिव्यांग, अनाथ, वंचित घटकांतील विदयार्थ्यांसोबत दरवर्षी मनोबल येथे दिवाळी साजरी करण्यात येते.जे डोळ्याने प्रकाश बघू शकत नाही अश्या अंध विद्यार्थ्यांमधील ज्ञानरूपी प्रकाशाचे पूजन करण्यासाठी ‘प्रकाशपुजन’ या कार्यक्रमाचे आयोजन दरवर्षी करण्यात येते.या वर्षीही ‘प्रकाशपुजन’ हा कार्यक्रम मान्यवरांच्या उपस्थितीत मनोबल प्रकल्पाच्या नवीन बांधकामाच्या ठिकाणी संपन्न झाला.
✪ नागपूरमध्ये विशेष मुलांसोबत भेट
✪ विशेष मुलांसोबत चालू असलेल्या कामाची ओळख
✪ स्वमग्न मुले की स्वमग्न आपल्या सगळ्यांचा समाज?
✪ ये शाम मस्तानी!
✪ मळभ हटताना
✪ आकांक्षापुढति जिथे गगन ठेंगणे
✪ गरज फक्त सोबत देण्याची
माझ्या नात्यात एक ग्रुहस्थ - वय वर्षे ८०+ आणि त्यांचा मुलगा - वय ५० - असे दोघेच रहातात. वडिल रिटायर्ड होमिओपथी डॉ...., मुलगा - हा थोडा डोक्याने कमी (iq कमी आणि फार पूर्वी डिप्रेशनचा त्रास झाल्याने १२ वी नंतर सोडून दिलेले शिक्षण). तो घरातली कामं, बाजारहाट वगैरे करतो पण बाकी काही बाहेर काम धंदा करत नाही, कधीच केला नाही. वडील आहेत तोपर्यंत ठीके. पण त्यांच्यामागे त्या मुलाला (पुरूषाला) एकटे रहाणे, सर्व व्यवहार करणे, घर manage करणे - कठीण जाणारे. एकंदरीत पाचपोच, जगात वावरायला लागणारा सेन्स याची त्याच्या कमी आहे.
एक दिवस माझ्या बहिणीने मला पुण्यात चालणाऱ्या ‘मैत्र’ नावाच्या ग्रुपबद्दल सांगितले. हा ग्रूप बायकांकरता वेगवेगळ्या क्षेत्रातील तज्ञ मंडळींची लेक्चर्स आयोजित करतो. माझे डोळे आश्चर्याने मोठे झाले. किती नामी कल्पना आहे! माझा चेहरा पाहून माझी बहिणीने त्या ग्रुपबद्दल आणि तो ग्रुप चालवणाऱ्या तिच्या मैत्रिणीबद्दल, मेधा पूरकरबद्दल, सांगितले. माझी उत्सुकता वाढतच गेली. ही कल्पना तिला सुचली कशी, तिला हा असा ग्रुप का सुरु करावासा वाटला असेल हे जाणून घेण्याकरता मी मेधाला भेटायचे ठरवले.
