विनोद

---
रामराम मंडळी!
कसे आहात? आम्ही बाकी मज्जेत!
गणेशोत्सवाची तयारी तर जोरदार चालू दिसतेय सगळीकडे. मायबोलीवरही गणेशोत्सवाचा उत्साह काही कमी नाही! कित्तीतरी स्पर्धा आणि उपक्रम आयोजित झालेत. मग, तुम्ही घेताय की नाही भाग स्पर्धांत आणि उपक्रमांमध्ये?

होतकरू अभिनेता झाल्यावर मी आपोआपच होतकरू अभिनेत्यांच्या व्हॉट्सअ‍ॅप ग्रुपमध्ये दाखल झालो. यात फक्त अभिनेते अन् अभिनेत्रीच नव्हे, तर दिग्दर्शक, शूटिंगचं सामान भाड्यानी देणारे, साउंड रेकॉर्डिस्ट, अभिनयाचे आणि तत्सम इतर क्लासेस चालवणारे वगैरे सगळेच सामावलेले असतात. त्या विषयाशी संलग्न सर्व प्रकारच्या बातम्या इथे समजतात.

लागणारा वेळ:
एखादे दशक.

लागणारे जिन्नस:

१. १ नावापुरती चिमूटभर लोकशाही.

२. १ सरकारच्या हातात सर्व नाड्या असलेली अमाप ताकद असलेली 'कल्याणकारी' अर्थव्यवस्था. डबघाईला आलेली असल्यास उत्तम. पण तशी नसली, तरी चालू शकते. ती योग्य तशी 'वाटून' घेता येते. मात्र ह्या परिस्थितीत पदार्थ शिजायला थोडा जास्त वेळ लागण्याची तयारी ठेवावी.

पारुबायची खाज –

पारुबायला एक झ्यांगडी सवय होती!

खाजकुयलीची पावडर स्वतः अंगाला लावायची, आणि 'क्काय खाजवतंय, क्काय खाजवतंय' अशा बोंबा ठोकत, अंगावरचे कपडे काढत, गावभर सुसाट धावायचे!

पारुबाय बोल्ड! तिला मानणारे चिक्कार घोळके होते.

मग काही घोळके, 'बाई इथ्थं खाजवतंय का, तिथ्थं खाजवतंय का?'असं विचारून विचारून तिला विविधांगी खाजवायचे!पारुबायला इतकं बरं वाटायचं! काय विचारू नका.

पण नंतरनंतर घोळक्यांच्या लक्षात यायला लागलं,मायला, हिला खाजवता खाजवता आपल्या हाताबोटांची आग व्हाय लागलीय.मग हळूहळू घोळक्यांनी खाजवायचे थांबवले.तशी पारुबाय जास्त आक्रस्ताळेपणा करू लागली!

काही लोकांना थापा मारायची बालपणापासून सवयच असते. त्यातील काहींची मोठे झाल्यावर ही सवय मोडते तर काहीजण आयुष्यभर फेकुगीरी करत राहतात. समोरचा थापा मारतो हे आपल्याला कळत असतं, परंतू आपण बऱ्याचदा त्या व्यक्तीचे वय, पद किंवा परिस्थीती बघून दुर्लक्ष करतो.अडाण्यापासून ते उच्च शिक्षितापर्यंत अशा थापा मारणारे सर्रास आढळतात. गंमत म्हणून मी प्रत्यक्ष ऐकलेले काही फेकू किस्से देतो.
किस्सा: १

नमस्कार मंडळी, कसे आहेत सगळे?
नेहमीप्रमाणेच आज ही.... एक खास किस्सा, जास्त वेळ वाया न घालवता आज सरळ सुरुवात करतो.

नमस्कार मंडळी, कसे आहात सगळे?
प्रत्येकाला आपल्या शाळेच्या बऱ्याच आठवणी असतात. आणि त्या आठवणी खरंच खुप अनमोल असतात. प्रत्येकाच्या काही भन्नाट आठवणी असतील यांत शंकाच नाही. खरंतर शाळेचे दिवसच खुप वेगळे असतात. जगातली कुठलीच किंमत देऊन ते परत नाही मिळवता येणार. कधीच नाही.
आज आॅफिसच्या लंच टाईम मध्ये असाच एक शाळेतला किस्सा आठवला, खुप हसलो. तुमच्याशी शेअर करण्याचा मोह नाही आवरला. म्हणुन....

नमस्कार मायबोलीकर, कसे आहेत सगळे?
मागील भागात मी स्टेशन वरचा किस्सा सांगितला होता, या भागात मी काही गमतीदार निरीक्षणं मांडणार आहे. मला खात्री आहे, तुम्ही जेव्हा कधी रस्त्याने प्रवास कराल तेव्हा अशी निरीक्षणं करून स्ट्रेस फ्री व्हाल, आणि हसाल.

मित्रहो ! रोजच्या या आपल्या धकाधकीच्या रूटीन मध्ये आपण खुप स्ट्रेस घेतो, परीणामी आपल्याला ते सर्व स्ट्रेस घालवण्यासाठी विविध मार्ग अवलंबावे लागतात, जसं की, मेडिटेशन, लाफिंग थेरपीज, मसाज, योगा.... वैगेरे वैगेरे, पण कधी हा विचार केलाय का ? की जर आपल्याला स्ट्रेस घेण्याची वेळच नाही आली तर? हो हे शक्य आहे... अर्थात मी इथे कोणत्याही प्रकारची अॅडव्हरटाईज करत नाहीये....स्ट्रेस घालवण्याचा सर्वांत सोप्पा आणि जालीम मार्ग म्हणजे, "हसणे." सर्वच नाही पण बरेचसे म्हणतात, " हसण्यासाठी वेळ काळ असतो," किंवा हसण्यासाठी कारण असावं लागतं..... वाॅटएव्हर. पण पर्सनली मला तर अजिबात तसं नाही वाटत.

देवेन वर्मा यांच्या निधनाने अभिनयाच्या वेलीवरचे एक टपोरे द्राक्ष (अंगूर) गळून पडले.

कधीही स्टारडमचे वलय नसलेल्या आणि अतिशय निवडून अभिजात विनोदी भुमिका केलेल्या देवेन यांना सलाम.

लोकमत मधे त्यांच्यावर आलेल्या लेखातला खालील परिच्छेद वाचला आणि या कलाकाराबद्दल आधीच मनात असलेला आदर आणखीनच दुणावला.