गद्यलेखन

सुनंदालाअस्सा राग आला मैत्रिणीचा, “ ए, नेहमी नेहमी बंगाली बाबू काय म्हणते, सुब्रतो नाही का म्हणता येत!!”
“ओह...असे आहे तर!! आम्हाला काय बाई...एका प्रिय माणसाचे नाव सुब्रतो आहे तर! सॉरी...” असे म्हणत मैत्रिणीने चक्क सुनंदाचा पापा घेतला आणि म्हणाली, “बरे बाई....हा घ्या बंगाली बाबूचा रोशोगुल्ला!!

तल्खली ,उन्हाळा ,कधीही न सुधारण्याची प्रवॄत्ती ,बारावी, सीईटी ,मॉक टेस्ट ,सभोवतालचं तिचं अस्तित्त्व आणि गझल!
जीवनाचा एक ॠतू असाही होता यावर आता विश्वास बसत नाही, पण तो तसा होता खरा ..वर उल्लेखलेल्या घटकांपैकी फक्त शेवटच्या दोन घटकांनी माझ्या त्या कालखंडातल्या जगण्याच्या इच्छा सतेज ठेवल्या आणि करपलेल्या अस्तित्वाला उन्हाळाभर पाणी घातलं.

"निकाल कधीये बारावीचा सोनु ?"

काळेभोर केस पुसता पुसता भर उन्हाळ्यात मनावर कोणी असं प्रश्नाचं पाणी शिंपडलं की छान वाटतं..!!

"हो ना खरंय्.."-मी

"हो ना काय हो ना??रिझल्ट कधीये रिझल्ट ??"

श्री ज्ञानेश्वरीचा अभ्यास -भाग २

नमितो योगी थोर विरागी तत्वज्ञानी संत
तो सत्कविवर परात्पर गुरु ज्ञानदेव भगवंत

स्मरण तयाचे होता साचे चित्ती हर्ष न मावे
म्हणूनि वाटते पुनः पुन्हा ते पावन चरण नमावे

अशा अतिशय सार्थ शब्दात पांवसच्या स्वामी स्वरुपानंदांनी माऊलींचे सुरेख वर्णन केले आहे. माऊली हे योग्यांचे योगी, विरक्त, तत्वज्ञ, संतश्रेष्ठ, गुरुंचे गुरु, सत्कविवर इतकेच काय प्रत्यक्ष भगवंतच....

अशा या अतिशय पवित्र माऊलींचे स्मरण करायचे ते ज्ञानेश्वरी वाचून, ज्ञानेश्वरी अभ्यासून .....

एकेदिवशी दोघे बागेत बसले असताना तिला एक कल्पना सुचली.
“ए, तुला मी सांगते तसं एक चित्र काढता येईल का?”
“म्हणजे कसं? चित्राचा विषय तरी सांगशील...”
“तसा विषय अगदी सोपा आहे. आपल्या समोरची जेवढी बाग दिसतेय ना, तीच काढ. ती झाडे, त्यातून गळून पडणारी पाने, ती छोटी छोटी फुलझाडे, ती बागडणारी लहान मुले, जमिनीवरीलगवत, त्यावर बसलेली सर्व माणसे इत्यादी सर्वकाही चित्रात येऊ दे. काढशील का माझ्यासाठी एवढे?”
“बापरे, हा विषय तुला सोपा वाटतो? खूप अवघड आहे, तरी पण मी प्रयत्न करीन. पण एका अटीवर....माझी स्फुर्तीदेवता मी चित्र काढताना माझ्याजवळ हवी.”

सचिन रमेश तेंडुलकर. नुसत्या नावाने अंगावर अभिमानाचे रोमांच उठतात असा तो सचिन, सच्या, सच्यू,तेंडल्या,मास्टर ब्लास्टर, क्रिकेटचा देव, रन मशिन, बॉलर्सचा कर्दनकाळ, शतकांचा बादशाह, क्रिकेट बुक, आणि असे कितीतरी नावे व विशेषने असणारा हा महामाणव आमच्या महाराष्ट्रात जन्मावा हे आमच भाग्यच.

दुसऱ्यादिवशी ऑफिसमध्ये रामप्रसाद भेटला. “ अरे, काय कुठे असतोस तू?? ऑफिसमध्ये पण भेट नाही, घरी पण आला नाहीस! आज आपण बरोबरच बाहेर पडू. मस्तपैकी घरी चहा घेऊ आणि आपण तिघेही बाहेर जेवायला जाऊ. एखादा छानसा हिंदी सिनेमा पण बघू. नाहीतरी उद्या सुट्टीच आहे. उशिरा उठले तरी चालेल.” सिनेमा बरा होता. इंटरवल झाली.
सुब्रतो म्हणाला, “मी आपल्यासाठी आईस्क्रिम घेऊन येतो.”
बाहेर येऊन आईस्क्रिम पार्लरवर कोणत्या फ्लेवरचे आईस्क्रिम घ्यावे हे काही त्याला ठरवता येईना. तेवढ्यात एका मुलीचा आवाज त्याच्या कानी पडला, “अहो, तीन कोर्नेतो द्या.”

'' ऐ चल उठ! चल नीघ इथून!''

'' कुठून कुठून येतात साले!!''

भिका-याला पिटाळण्यात आले

पुतळा पाण्याने धुण्यात आला

'एकदम चकाचक'

पुण्यतिथी धडाक्यात साजरी झाली

दिवसभर तिथे मग जोरदार भाषणाच्या फैरी झडल्या

हारतु-यांच्या राशीं वर राशी पडल्या

रात्री आंधारात भिकारी दबकतच पुन्हा निवा-याला आला

इकडे तिकडे बघुन मग फुलांच्या मऊशार शेजेवर निवांत झोपून गेला

अगदी उशीरा पर्यंत

दुस-या दिवशी त्याला कुणीही हटकले नाही

पुतळ्या मागच्या आडोश्यातला त्याचा शेजारी

अन त्याच्या थाळीतल्या शिळ्यापाक्या तुकड्यांचा वाटेकरी

बेवारस काळ्या कुत्र्या शिवाय

तिथे अजून कुणीही भटकले नाही.

श्री ज्ञानेश्वरीचा अभ्यास - भाग १

संतश्रेष्ठ श्री ज्ञानेश्वर महाराज यांना सर्वसामान्य लोक "माऊली" या नावानेच हाक मारतात. तेराव्या शतकाच्या अगदी शेवटी ज्यांनी या महाराष्ट्रात जे अलौकिक असे जीवन जगून दाखवले त्यांच्या विषयी अजूनही सर्व भाविकांच्या मनात एक विलक्षण श्रद्धा आहे, आदर आहे.
याचे मुख्य कारण हे त्यांनी केलेले चमत्कार नसून संस्कृतातील भगवद्गीता मराठीत आणण्याचे जे थोर कार्य केले तेच होय. या ग्रंथालाच आपण ज्ञानेश्वरी किंवा भावार्थ दीपिका म्हणतो.

“ए आज्जी मी आलो !”
मोठ्याने आरोळी ठोकत मी माजघर ओलांडून देवघराकडे धाव घेई .आजी तिथे नक्की असणार हे माहित होते.हातातील वही व पोथी बाजूला ठेवून आजी प्रेमाने माझे स्वागत करीत असे .”सुनील किती वाळलास रे ” ,म्हणून गालावरून हात फिरवे आणि स्वत:च्या कानशिलावर बोट मोडत असे .मामाकडून आजोळहून घरी आल्यावर हा नेहमीच पहिला सीन असे .मग सुटीतील दोन महिण्याच्या गैरहजरीचा मोबदला सव्याज मिळत असे .

“माझे यार विशेष काही नाही. काही दिवस कोलकत्त्यामध्ये एका कंपनीत होतो. आता इकडे आलो. आई-वडिलांचे चाललेच होते...आपलं प्रांत का सोडतो? पण मी विचार केला, बघावे फिरून इकडे-तिकडे! अनायासे लागला जॉब आणि इकडे आलो. चित्रकलेबद्दल म्हणावे तर सध्या काहीच नाही. मन उगीचच भरकटत असते. कशातच लक्ष लागत नाही. करायला काहीच नाही म्हणून नोकरी करतोय. बर ते जाउदे....चालतो आता.”
“अरे, जेवून तरी जा.” रामप्रसाद.
“छे रे! आता मी नवीन रस्ते शोधात लॉज वर जाणार आहे. चालणे पण होईल आणि मन पण शांत होईल!!”
सुब्रतो गेल्यावर सुचित्रा रामप्रसादला म्हणाली, “ असा एकाएकी का उठून गेला हा?”