तहान
चैत्र पौर्णिमेच्या नीरभ्र आकाशात चंद्र आज अनभिषक्त सम्राटाच्या थाटात झळकत होता.
रूपेरी प्रकाशात अर्ध्या कोस अंतरावर "त्याला" झोपडीवजा एक घर दिसत होतं.
त्या घराच्या खिडकीतून झिरपणारा पिवळा प्रकाश त्याचा शेवटचा आशेचा कीरण होता.
दाट झाडीतून वाट काढ़त, तो पाय ओढत होता. एरवी मैलभर अंतर झपाझप कापू शकणारा तो एक एक पाऊल उचलताना कण्हत होता.
त्याच्या पहाड़ी शरीरावर जागोजागी झालेल्या जख़मान्मधून ठिबकणारं रक्त त्याच्या वाटेचा सुगावा सोडत होतं. पण आज त्याला त्याची पर्वा नव्हती.
आजुबाजुला कुणीच दिसत नव्हतं. अगदी सावली सुद्धा..! ती सुद्धा पायाखाली घुटमळत होती. वर आभाळाकड पाहील की आपोआप डोळे छोटे व्हायचे मध्येच वाऱ्याचा एखादा गरम झोत यायचा त्याने जीवाची अजुनच लाही लाही व्हायची. एखादी वावटळ स्वतःच भोवती गिरक्या मारताना दिसायची पार खालून वर अभाळा पर्यन्त जायची. त्याचा सूसू आवाज अजुनच मनाला कावर बावर करायचा. पण बुडख्या डोंगर तसाच शांत उभा दिसायचा एखाद दुसर झाड़ त्याच्या अंगा खांद्यावर खेळायच पण वैशाख सुरु झाला की त्याची पण हाडच राहायची, मग कुणीतरी वाडीतल त्याची एखाद फांदी तोडून न्यायच सरपणाला.
उन्हाळ्यात झाडाना पाणी घालताना पडलेलं हे पाणी . ..
हे कबुतर असं पाय वाकवून पीत होतं, त्याला त्रासदायक वाटणार नाही अशा बेताने हा फोटो घेतला
आणि त्या वेळी मला धामणसकरांची ही कविता आठवली.
साधना
तृषार्ततेच्या काठावरील पाखराला
आपल्या असण्यामुळे पाणी पिण्यास संकोच वाटला तर,
आपला म्हटले त्यानेच परका मानल्यावर
आपण करतो तेच करायचे; त्याच्या वाटेतून
त्याच्या सोयीसाठी दूर व्हायचे....तरीही पक्षी
कुठल्या पाइपलाईनमधून थेंब थेंब ठिबकून जमलेल्या
निवळशंख पाण्याला शिवत नसेल तर
पाण्यात आपण आहोत असे जाणून
