आज मी कामानिमित्त बॅंकेत गेलो होतो. काम संपवून बाहेर आलो तेव्हा रस्त्रात एका बाईने मला आडवले. म्हणाली, “अहो, मला जरा नाश्त्यासाठी पैसे द्याल का? सकाळ पासून चहा सुद्धा प्यालेली नाही हो. तेव्हा प्लीज.”
बघितले तर बाई गरीब अजिबात वाटत नव्हती. बऱ्यापैकी साडी नेसली होती. विशेष म्हणजे डोळ्यावर काळा चष्मा होता!. वय असेल चाळीस पंचेचाळीस. एकदा वाटलं करावी मदत. हिला हॉटेल मध्ये नेऊन सरळ जेवण खायला घातले तर?
सकाळी फिरायला जातो ते महात्मा सोसायटीजवळ असलेल्या डीपी रोडपर्यंत. तिथे रस्त्यावर दामलेकाकांची एक मोफत व ओपन लायब्ररी आहे. लोक पुस्तके नेतात व आणतात. अनेकांनी पुस्तके भेटही दिली आहेत. काही जण उपक्रमासाठी स्वयंसेवक म्हणूनही मदत करतात. दामले काका जगन्मित्र व नर्मदा परिक्रमा केलेले. त्यामुळे ग्रंथालायचे नाव ही नर्मदे हर! मी थोडावेळ गप्पा मारायचो. माझे यंदा कर्तव्य आहे हे पुस्तक ही ग्रंथालयाला भेट दिले.मग गप्पांमधून त्यांना व तेथील स्वयंसेवकांना, माझ्या व्यत्किमत्वाचा परिचय होत गेला. शिरिष नावाचे एक गृहस्थ माझे बोलणे लक्षपूर्वक ऐकायचे.पण त्यांच्या बोलण्यात मला अस्वस्थता जाणवायची.
खरं तर अर्पितान काहीही प्रश्न न विचारताही, नेहमी सिराज , तिला स्वतःच्या डेटबद्दल इथ्यंभूत माहीती द्यायची. आई व मुलीत जर सांमजस्यपूर्ण नाते असेल तर असे होणे साहजिकच नाही का! आईने अगदी मैत्रिणच असले पाहिजे असे नसते कारण आई एकच मिळते. परंतु जरी आईने , मुलीचे मन लावुन ऐकून घेतले तर मुलगी तिच्यापाशी कित्येक गुपिते उघडी करते हे अर्पिताला इतक्या वर्षांच्या आईपणानंतर, माहीत होतेच की.
सिराज काही बोलत नाही हे पाहून, अर्पिताने कॉफीचा कप सिराजपुढे ढकलत स्वतः घोडं दामटवलं. "सिरु कशी झाली मग कालची डेट? कुठे भेटलात? किती वेळ गप्पा झाल्या?"
"खास नाही झाली. वेळेचा अपव्यय नुसता.."
अप्पा काका, सुधाक्का आणि बेबी आत्या तिघा भावंडात ४-४ वर्षाचे अंतर पैकी बेबी आत्या शेंडेफळ. सगळ्यात लहान व सर्वांची लाडकी. लहानपणी मी म्हणे बेबीआत्यासारखी दिसायचे. तिचा फोटो आहे आमच्याकडे. तेल लावून चोपचोपून बसवलेले केस व २ वेण्या, काळ्या रिबीनी लावलेल्या. लहानपणी वाटे माझे केस इतके चप्प कुठे आहेत. मी थोडीच आत्यासारखी दिसते? पण पुढे मात्र आपण तिच्यासारखे दिसतो याचे अप्रुप वाटू लागले. आत्याबद्दल प्रचंड जिव्हाळा वाटू लागला.
{{ लाईट्स..! कॅमेरा..! साउंड..! "रोलिंग..!"
सीन नंबर १, शॉट-५, टेक-२
"ॲक्शन" }}
नवरा : आगं ते जरा बोगद्याकडच्या मळ्यातली
हीर जरा बांदून घ्यायचीय.. त्येज्यासाटी सोसायटी
काडावी लागंल..! सही कर की जरा हितं..!
बायको : ओ जावा तिकडं. कितींदा सोसायट्या काडायच्या? कोन फेडत बसनार ते पुना ??
मी नाय करत सही..!
नवरा : अगं एवढ्या बारीला कर..! पुना नाय मागत.
एकेकाळी ती तशी होती.. एकेकाळी मी तसा होतो..
एकेकाळी काळ तसा होता..
आणि तेव्हा ती एकदा अचानक म्हणाली होती की,
इथे मी तुझ्याबरोबर फिरते हे माझ्या घरी कळलंय..!
तेव्हा मी आतली धाकधूक आतल्या आत जिरवत,
उसन्या खेळकर आवाजात म्हणालो होतो की,
कळ्ळं तर कळ्ळं..! त्यात काय??
ती : पप्पांनी तुला भेटायला बोलावलंय.
मी : ओह्..! म्हणजे कशाला? त्यांचा काय संबंध?
आपलं चाल्लंय की चांगलं..!
ती : त्यांचा काय संबंध म्हणजे? अरे त्यांचाच तर सगळा
संबंध आहे ना..! मी काय आभाळातनं पडलेय
की काय..!
{ॲन इमॅजिनरी व्हॉट्सअप चॅट लीक्ड 
}
अंधारात त्याच्या व्हॉट्सअप स्क्रीनवर नवीन मेसेजचं एक ग्रीन वर्तुळ चमकलं..!
"'तूच आहेस का रे तिथे खाली?"'
तिचा मेसेज पाहून थोडा वेळ तो तसाच शांत बसून राहिला.. मग रिप्लाय दिला, होय.!
"'अरे देवा..! कधीपासून बसलायस तिथे? मी आत्ता पाहिलं वर येताना..! तू जा बरं तिथून आधी..'''
आजची तिसरी रात्र..! तू उत्तर दिलं नाहीयेस अजून..
माझ्या मोठ्या बहिणीच्या मुलीचं लग्न आहे.आम्ही दोघी बोलत नाही,मन नाराजी आहे.तिच्यामुळे मला एकुलत्या एक भावाच्या लग्नाला जाता आलं नाही आणि माहेरी ही जाता येत नाही. तीची मुलगी , मुलगाही माझ्याशी बोलत नाही.
आईला वाटतं की मी लग्नाला यावं , काय करु काही कळतं नाही.
"माले निघतेस का ग? खेळी जमलेत बघ, आईपाषाणी बायच्या मंदिरामाग गाण्याचा आवाज येतोय."
"व्हय, मस्तपैकी तय्यार होऊन निघाली बघ मी. येते. " लाल-पिवळ चकाकीचं परकर-पोलकं, हातात हिरव्या बांगड्या आणि पायात घुंगरांचे पैंजण घालून मालन हौसाक्काच्या समोर उभी राहिली. कपाळावरची चंद्रकोर नीटनेटकी करत हौसाने तिची दृष्ट काढली. केसातला गजरा नीटनेटका करत मालन पळत मंदिराकडे जाऊ लागली.
