नातीगोती

(मी मार्गींचा ‘आत्या नावाची जिव्हाळ्याची स्पेस’ हा धागा अगदीच correlate करू शकतो. खर तर त्यावर प्रतिसाद लिहायला गेलो पण तो जरा लांबला. त्यामुळे स्वतंत्र लेखच झाला).

✪ प्रखरता नव्हे शीतलता
✪ पूर्वाश्रमीची वासंती वेलणकर अर्थात् सौ. सुमित्रा भांडारी
✪ परभणी ते देवगड व्हाया बस्तर
✪ "छांदसी आणि सुमित्रा"
✪ पतझड़ है कुछ, है ना?
✪ मृत्युसाठी आपण काय करू शकतो?
✪ मै अहम हूँ यही वहम था

रिकाम्या मनानं मी त्या शहरात उतरले. परतीचे रस्ते बंद. मागं आपलं कुणी नाही. पुढंही कुणी नाही.
निर्णय घेतले त्या त्या वेळी. चुकले. दोष द्यायला कुणी नाही. आयुष्यातली काही वर्षे एके ठिकाणी एका आशेवर खर्ची घातली. मग मन उडालं. सगळंच हास्यास्पद वाटायला लागलं. सोडलं. उद्यापासून येत नाही बोलले ऑफिसला. काही कुणाचा निरोप नाही, गुडबाय नाही आणि कसलाही तमाशा नाही. पुस्तकं सगळी एका मित्राकडं ठेवून दिली.

मित्र चांगला. कुठे चाललीयस विचारलं नाही.

आज मी कामानिमित्त बॅंकेत गेलो होतो. काम संपवून बाहेर आलो तेव्हा रस्त्रात एका बाईने मला आडवले. म्हणाली, “अहो, मला जरा नाश्त्यासाठी पैसे द्याल का? सकाळ पासून चहा सुद्धा प्यालेली नाही हो. तेव्हा प्लीज.”
बघितले तर बाई गरीब अजिबात वाटत नव्हती. बऱ्यापैकी साडी नेसली होती. विशेष म्हणजे डोळ्यावर काळा चष्मा होता!. वय असेल चाळीस पंचेचाळीस. एकदा वाटलं करावी मदत. हिला हॉटेल मध्ये नेऊन सरळ जेवण खायला घातले तर?

१. एक प्रेमपत्र

२. दुसरं प्रेमपत्र: सूर निरागस हो. . .

३. लव यू ज़िन्दगी: अदूचा तिसरा वाढदिवस!!!!

४. मुलीच्या चौथ्या वाढदिवसानिमित्त लिहिलेलं पत्र: गोष्ट आणि फगड्या

सकाळी फिरायला जातो ते महात्मा सोसायटीजवळ असलेल्या डीपी रोडपर्यंत. तिथे रस्त्यावर दामलेकाकांची एक मोफत व ओपन लायब्ररी आहे. लोक पुस्तके नेतात व आणतात. अनेकांनी पुस्तके भेटही दिली आहेत. काही जण उपक्रमासाठी स्वयंसेवक म्हणूनही मदत करतात. दामले काका जगन्मित्र व नर्मदा परिक्रमा केलेले. त्यामुळे ग्रंथालायचे नाव ही नर्मदे हर! मी थोडावेळ गप्पा मारायचो. माझे यंदा कर्तव्य आहे हे पुस्तक ही ग्रंथालयाला भेट दिले.मग गप्पांमधून त्यांना व तेथील स्वयंसेवकांना, माझ्या व्यत्किमत्वाचा परिचय होत गेला. शिरिष नावाचे एक गृहस्थ माझे बोलणे लक्षपूर्वक ऐकायचे.पण त्यांच्या बोलण्यात मला अस्वस्थता जाणवायची.

खरं तर अर्पितान काहीही प्रश्न न विचारताही, नेहमी सिराज , तिला स्वतःच्या डेटबद्दल इथ्यंभूत माहीती द्यायची. आई व मुलीत जर सांमजस्यपूर्ण नाते असेल तर असे होणे साहजिकच नाही का! आईने अगदी मैत्रिणच असले पाहिजे असे नसते कारण आई एकच मिळते. परंतु जरी आईने , मुलीचे मन लावुन ऐकून घेतले तर मुलगी तिच्यापाशी कित्येक गुपिते उघडी करते हे अर्पिताला इतक्या वर्षांच्या आईपणानंतर, माहीत होतेच की.
सिराज काही बोलत नाही हे पाहून, अर्पिताने कॉफीचा कप सिराजपुढे ढकलत स्वतः घोडं दामटवलं. "सिरु कशी झाली मग कालची डेट? कुठे भेटलात? किती वेळ गप्पा झाल्या?"
"खास नाही झाली. वेळेचा अपव्यय नुसता.."

अप्पा काका, सुधाक्का आणि बेबी आत्या तिघा भावंडात ४-४ वर्षाचे अंतर पैकी बेबी आत्या शेंडेफळ. सगळ्यात लहान व सर्वांची लाडकी. लहानपणी मी म्हणे बेबीआत्यासारखी दिसायचे. तिचा फोटो आहे आमच्याकडे. तेल लावून चोपचोपून बसवलेले केस व २ वेण्या, काळ्या रिबीनी लावलेल्या. लहानपणी वाटे माझे केस इतके चप्प कुठे आहेत. मी थोडीच आत्यासारखी दिसते? पण पुढे मात्र आपण तिच्यासारखे दिसतो याचे अप्रुप वाटू लागले. आत्याबद्दल प्रचंड जिव्हाळा वाटू लागला.

{{ लाईट्स..! कॅमेरा..! साउंड..! "रोलिंग..!"
सीन नंबर १, शॉट-५, टेक-२
"ॲक्शन" }}

नवरा : आगं ते जरा बोगद्याकडच्या मळ्यातली
हीर जरा बांदून घ्यायचीय.. त्येज्यासाटी सोसायटी
काडावी लागंल..! सही कर की जरा हितं..!

बायको : ओ जावा तिकडं. कितींदा सोसायट्या काडायच्या? कोन फेडत बसनार ते पुना ??
मी नाय करत सही..!

नवरा : अगं एवढ्या बारीला कर..! पुना नाय मागत.

एकेकाळी ती तशी होती.. एकेकाळी मी तसा होतो..
एकेकाळी काळ तसा होता..
आणि तेव्हा ती एकदा अचानक म्हणाली होती की,
इथे मी तुझ्याबरोबर फिरते हे माझ्या घरी कळलंय..!

तेव्हा मी आतली धाकधूक आतल्या आत जिरवत,
उसन्या खेळकर आवाजात म्हणालो होतो की,
कळ्ळं तर कळ्ळं..! त्यात काय??

ती : पप्पांनी तुला भेटायला बोलावलंय.

मी : ओह्..! म्हणजे कशाला? त्यांचा काय संबंध?
आपलं चाल्लंय की चांगलं..!

ती : त्यांचा काय संबंध म्हणजे? अरे त्यांचाच तर सगळा
संबंध आहे ना..! मी काय आभाळातनं पडलेय
की काय..!