रंगीबेरंगी

मृण्मयीच्या रेलकथांवरून स्फूर्ती घेऊन माझ्या काही रेलकथा.

नेपथ्य - पुणे-मुंबई डेक्कन क्वीनचा लेडीज पासहोल्डर डबा. डे क्वी मधे लेडीज पासहोल्डर्सचा वेगळा डबा असतो. बाकी गाड्यांच्यातला लेडीज डबा हा जनरल + पासहोल्डर्स असा असतो.
पहिल्यांदाच काढलेला पु-मु पास. लग्नही नुकतंच झालेलं. सासर मुंबई. माहेर पुणे. आणि खूप सारी कामेही अजून पुण्यातच होती त्यामुळे बसपेक्षा पास काढणे स्वस्त पडेल म्हणून सेकंड क्लासचा पास काढला.

पाचवी-सहावीत असेन तेव्हाची ही आठवण आहे. आम्ही तेव्हा बीडला राहात होतो. माझी आजी कॉफी घ्यायची. ती शाळेत असताना गांधीजींनी प्रत्येकाला स्वतःच्या एका आवडत्या गोष्टीचा त्याग करायला सांगितला म्हणून तिनं तिला अतिशय प्रिय असलेला चहा सोडला होता. तेव्हापासून ती कॉफी घ्यायची. आजी चिकोरीमिश्रित कॉफी प्यायची. ही कॉफी तेव्हा पत्र्याच्या लहान गोलाकार डब्यातून मिळायची. तर एका दुपारी मी आजीला उत्साहानं म्हटलं की, मी आज तुला कॉफी करून देते. मी गॅसवर शिस्तीत दूध गरम केलं, त्यात साखर घातली आणि कॉफीच्या डब्यातून कॉफी घालून उकळलं. पण मला कळेना की कॉफीचा वास असा का येतो आहे?

श्रीमती विजयाबाई राजाध्यक्ष यांचा आज ८२वा वाढदिवस. त्यानिमित्त सायली राजाध्यक्ष यांनी लिहिलेला हा अतिशय हृद्य लेख मायबोलीवर पुनर्प्रकाशित करत आहोत.

विजयाबाईंना वाढदिवसानिमित्त मायबोली.कॉमचा मानाचा मुजरा!

परवा सहज गप्पा मारता मारता मी म्हटलं, ‘‘काय गंमत आहे पाहा! फर्ग्युसनच्या घरातून मी बाहेर पडले त्याला पंचवीस वर्षं होऊन गेली. मी कधी परत त्या घरात गेलेले नाही. जगभर कुठे कुठे माझी ‘घरं’ होती. तरीही अजून स्वप्नात ‘माझं घर’ म्हणून तेच येतं!’’ त्यावर चटकन बाबा म्हणाले, ‘‘हो, माझ्याही स्वप्नात तेच ‘माझं घर’ म्हणून दिसतं!’’

बोलता बोलता अगदी नकळत
ती त्याच्या जवळ जाते
त्याच्या शब्दात गुरफटते
थोड्याशा स्पर्शानी मोहरुन जाते
ओठावर ओठ टेकवते
गालावरुन बोट फिरवते
त्याच्या छातीत रुतुन बसते
कानाशी कुजबुजते.. केसांमधे लपवते
तिच्या डोळ्यातील चांदणी हसते
...प्रेमात पडल्यावर
ती किती सहज वाटते!!!

- बी

...ज्याने आपल्याला आयुष्यभर
स्वप्नं दिली,
रंग दिले,
गोड गाणी दिली,
नव्या वाटा दाखवल्या,
सुखदु:ख साजरे करायला शिकवले,
जीवन जगण्याची कला शिकवली!!!!!!!
.....त्याच्यासाठी... रडायचं कशाला?

त्याच्या आठवणींची मैफल सजवूया.
--बी
============================

टिप: ह्यावेळी आमच्या काव्यवाचनाच्या कार्यक्रमात 'कला' हा विषय आहे. तेंव्हा ही एक कविता बळजबरीने केली. ही रचना आहे. कविता अशी नाही.

माझ्याबरोबर आयुष्यभर सतत प्रवास करणारं, वेदना आणि आकर्षण निर्माण करणारं शरीर. माझं आणि माझ्यासोबत येणाऱ्या अनेकांचं. तीळ, लव, जन्मखुणा, हजारो लाखो रंध्रं, पोकळ्या. नितळ आणि केसाळ. उंच, सपाट, थुलथुलीत, बलदंड आणि पुष्ट. शरीरावरची वळणं, शरीरावरचे उंचसखल, मऊ आणि विस्तीर्ण प्रदेश. गुहा. त्यातून सातत्याने वाहणारे अनेकधर्मी स्राव. प्रत्येक शरीराचे आपापले गंध. अगदी स्वतःचे असे. एकाच शरीरातले त्वचेचे असंख्य पोत. कानाच्या पाळीच्या मऊ आरक्त त्वचेपासून टाचांवरचे खरबरीत पोत आणि नखं त्वचेला मिळतात तिथले गाडीसारखे फुगीर पोत. माझ्या शरीराची आणि माझी नीट ओळखही नाही.

आज सकाळी तुमचं डेथ सर्टिफिकेट आणण्यासाठी महानगरपालिकेच्या कार्यालयात गेलो होतो. हातातली कागदपत्रं छोट्या खिडकीतून आत सारल्यावर आतला कारकून मला म्हणाला, “कुठे जाळणार?” मी भांबावून जाऊन गप्पच राहिलो, तसा तो म्हणाला, ”बॉडी कुठे नेणारे जाळायला? वैकुंठातच ना?”

सुनामी येतो आणि
निष्पाप निरपराध लोकांना
आपल्या लाटेसह घेऊन जातो

भुकंप येतो आणि
निष्पाप निरपराध लोकांच्या आयुष्याची
उलथापालथ करतो

बॉम्बस्फोट होतो आणि
निष्पाप निरपराध लोकांना
आपल्या उर्जेने छिन्न-विछिन्न करतो

कुठेतरी दंगल उसळते
निष्पाप निरपराध लोकांनाचं
त्याची सर्वाधिक झळ पोहचते

नदीला पुर येतो
आणि काठावरच्या घरांचा
संसारही आपल्यासोबत वाहून नेतो!

.. निष्पाप असणे जणू पाप झाले आहे..

बी

सध्या तेंडूलकरांच्या "कमला" नाटकावर आधारीत, "कमला" याच नावाची मालिका चालू आहे.

मी ही मालिका पाहीली नाही. ती किती चांगली किंवा वाईट आहे हे मी सांगू शकत नाही.

सध्या सोशल मिडीयामधे ही मालिका किती भंकस आहे याबद्दल प्रतिक्रिया वाचतो आहे. प्रत्येक प्रेक्षकालाच आपले मत व्यक्त करायचे अभिव्यक्ती स्वातंत्र्य आहेच.