स्वप्नांच्या जगात माझ्या एक फुलांची बाग होती
बागेतल्या त्या कट्ट्यावर फक्त तुझीच मला साथ होती
हातात घेवून तुझा हाथ तिथे कविता मी करत होतो
तुझ्याच प्रेमात ग सजणी वेड्यासारखा मी झुरत होतो
तू स्वप्नातही मला अचानकच सोडून जायचीस
वेड्या ह्या जीवाला माझ्या, एकाकी सोडायचीस
घाबरलेल मन माझ तुला शोधत फिरायचं
थकून भागून बिचार मग एकटच रडायचं
स्वप्नातही कधी तू माझी न झालीस
एकट्याला टाकून मला दूरदेशी गेलीस
दूरदेशीच्या राजकुमारात तू अस काय ग बघितलंस
तुझ्याच ह्या प्रतिबिंबाला अस का ग रडवलस???
आजही तुझ्या पाऊलखुणा त्या वाटेवर शाबूत आहेत
परतीची वाट कधीच नसते रडून मला सांगत आहेत
नेहमीप्रमाणे आज मित्राच्या घरी त्याच्या शॉर्ट फिल्मच्या स्टोरीबद्द्ल आंम्ही काही महत्त्वाच बोलत बसलो होतो. सहजच म्हणुन मी त्याच्या कप्युटरवरुन यु ट्युबवर काही नवीन व्हिडीओ आले आहेत का ते चेक करत होतो. आणि त्याचवेळी मला एक व्हिडीओ भेटला. एका मांजराचा होता तो! जो आपल्या साथीदाराच्या जाण्याने अगदी दु:खी झाला होता. ती मांजर गतप्राण होऊन त्याच्यापुढे पडले होते आणि तो मात्र तिला हलवुन उठवण्याचे निष्फळ प्रयत्न करत होता. ते पाहुन मन कसेसेच झाले. प्राण्यांनाही भावना असतात याची जाणीव मला त्यावेळी झाली. तो व्हिडीओ पाहताना मात्र माझे डोळे अक्षरशः अश्रुंनी डबडबले होते.
न जाणे का ते ....पण
राहून राहून सारखं तेच आठवतंय
कसा निघून गेलास ना तू त्यादिवशी
जणू काही बंद मुठीतली वाळू पटकन निसटून गेली...
एकदम अलगद...
नुकताच तर घेतला होतास तू
हातात माझा हात थेट..
अन नुकतीच तर झाली होती
तुझी माझी नजरभेट ...
हवाहवासा वाटणारा तुझा सहवास
अन निसटून चाललेली ती वेळ...
शब्द तर सारे अडकून पडलेले
बसत नव्हता कुठेच मेळ....
खूप जड पावलांनी तेव्हा
निरोप तुला दिला होता
लवकर परत येशील असा
वादाही तू केला होता
पण बघ ना हि वेळ.....
इथेच थांबून राहिलेय...
सूर्य आकाशात असूनही
नभ भरून आलंय...
हातावर पडलेल्या थेंबाकडे बघितलं ना
