आई

आई (४ फेब्रुवारी २००७ )
आई हे ईश्वराचे
पवित्र पवन नाव
माया. प्रेम आपूलकी
व वाटसल्याने गाजावाजलेले गाव.

आई हे देवासमोर
सतत जळणारी निरंजन
जगातील सर्वात मोल्यवान
कधीही न संपणारे धन

आई हे प्रेम देणारा
अमृतने वाहणारा झरा
मनाच्या जखमेवरती
मायेची फुंकर घालणारा वारा

आई हे वाटसल्याने
काठोकाठ भरलेला सागर
रसाळ मधुर वाणीने
भरलेली घागर

आई हे मृत्युवर ही
मात करू शकणारे अमृत
सदा सर्वदा आशीर्वाद
देणारा देवतुल्य हस्त
आईचे प्रेम

आईचे प्रेम,
सागरहूनही खोल,
आकाशापेक्षा विशाल,
हिरयाहूनही अनमोल.

आईचे प्रेम,
अमृतहूणेही मधुर,
स्वर्गपेक्षाही सुंदर,
सर्व सुखाचे सार.

आई (४ फेब्रुवारी २००७ )
आई हे ईश्वराचे
पवित्र पवन नाव
माया. प्रेम आपूलकी
व वाटसल्याने गाजावाजलेले गाव.

आई हे देवासमोर
सतत जळणारी निरंजन
जगातील सर्वात मोल्यवान
कधीही न संपणारे धन

आई हे प्रेम देणारा
अमृतने वाहणारा झरा
मनाच्या जखमेवरती
मायेची फुंकर घालणारा वारा

आई हे वाटसल्याने
काठोकाठ भरलेला सागर
रसाळ मधुर वाणीने
भरलेली घागर

आई हे मृत्युवर ही
मात करू शकणारे अमृत
सदा सर्वदा आशीर्वाद
देणारा देवतुल्य हस्त
आईचे प्रेम

आईचे प्रेम,
सागरहूनही खोल,
आकाशापेक्षा विशाल,
हिरयाहूनही अनमोल.

आईचे प्रेम,
अमृतहूणेही मधुर,
स्वर्गपेक्षाही सुंदर,
सर्व सुखाचे सार.

देवाघरी बाप गेला दम्याने तरी माय शेतामधे राबली
कंठातुनी हाक बाहेर आली तिने मात्र ओठावरी दाबली
मातीत रेघा उभ्या मारताना तिची बांगडी ना कधी वाजली
पान्हा उन्हाने कमी होत गेला मला पेज पाण्यासवे पाजली...

कष्टांमुळे चामडी जीर्ण झाली शिरी केस झाले जरा पांढरे
बैलापरी ओढले नांगराला भरे कैक वेळा उरी कापरे
नेसायला वेदना घ्यायची ती घरी पातळे चांगली साचली
फ़ाटून गेल्या जुन्या सर्व चोळ्या नवी मात्र नाही कधी टाचली...

पायात काटे खडे टोचलेले मुके होउनी सोबती राहिले
झोळीमधे झोपलो मी सुखाने मी तिला राबताना स्वतः पाहिले
दुष्काळ आला तरी रोज पाणी सभोवार डोळ्यातले शेंदले

झोळीतल्या पोरानं चुळबुळ केली तेव्हा
धारदार विळा घेतलेला हात थांबला तिचा
पदराखाली झाकलेली आई
कोरडीठाक पडलेली होती
मरुन पडलेल्या घोसाळ्यागत
तळपणार्‍या उन्हानं
अन रोजरोजच्या कामानं....

कपाळाचा खारट घाम
जसाजसा ओठाजवळ येऊ लागला
तसतशी घशात टोचणारी गरीबी
पोटात धडका मारु लागली
नुकत्याच आकार घेऊ लागलेल्या
पोटातल्या गोळ्यागत

तीच्या कोरड्या पडलेल्या ओठांवर
लालसर काहीतरी चमकत होतं
कदाचित नशीबानं दिलेलं लालभडक कुंकू
शरीरातल्या लापट नसांतून
बाहेर येत असावं मोकळे श्वास घ्यायला....

अख्खं आयुष्य जसं दिसायच
ओसाड माळरानासारखं
अगदी तसं....हुबेहुब
विरलेल्या झोळीच्या लुगड्यातून

मेढींतुन नाद किड्यांचा कानावर हलका येतो
दारावर वारा कातर का गीत उदासिन गातो
मातीत बुजवली स्वप्ने केलीत उशाशी गोळा
कंदील पेटला काळा तू झोप तान्हुल्या बाळा

गवताच्या पाचोळ्याचे हे छप्पर हसते आहे
पेटली कधीची नाही ती चूल धुमसते आहे
मी पेज पिठाची देते तू नको करु कंटाळा
कंदील पेटला काळा तू झोप तान्हुल्या बाळा

झोपडि ही माळावरची रात्रीत उगा थरथरते
तुटलेली जुनाट खिडकी लावली तरी करकरते
अंधार भयानक पडता टिटवीला सुचतो चाळा
कंदील पेटला काळा तू झोप तान्हुल्या बाळा

बरडावर असेल नक्की जित्राब कुणाचे मेले
चवताळून पिसाट कुत्रे परसातुन भुंकत गेले
घाबरु नको थोडाही तू झाक अता रे डोळा

३ तास होऊन गेले तरी गाडी जागची हलत नाही हे पाहून नेहाची अस्वस्थता शिगेला पोहोचली. या ओव्हरहेड वायर्सना तुटायला आजचाच मुहुर्त बरा साधायचा होता, ती मनातल्या मनात धुसफुसली. पण असा त्रागा करून काही उपयोग होणार नाही हे जाणवून ती शक्य तितक्या संयमाने गाडी सुरु होण्याची वाट पहात बसली.

जळगांवमध्ये चाळीसगांवच्या पुढे खर्डा नामक एका गावातील सुधारणांची पाहणी करुन अहवाल सादर
करण्याची ऑर्डर मिळाली होती नेहाला वरिष्ठांकडून, म्हणूनच हा प्रवास-प्रपंच.

एक एक श्वासासाठी
आई धडपडत होती
ऑक्सिजन नळीतून
प्राण खेचीत होती

आणि पोरगा तर्रसा
बार मधून आलेला
लाल डोळे केस पिंजला
दारूमध्ये झिंगलेला

घाईघाईत तिच्या
सुवर्णकर्ण फुलाना
थबकला ना दुखता
ओढून काढतांना

अर्धवट ग्लानीमध्ये
मरणाच्या दारात ती
व्यर्थ प्रतिकार डोळी
ओठी वेदनाच होती

त्या सोन्याची आता
दारूच होणार होती
आईच्या डोळी गोष्ट
स्पष्ट दिसत होती

दुर्बल ती शब्दहीन
हातही हालत नव्हते
परि डोळ्यातील भाव
त्याला सांगत होते

निदान शांतपणे
अरे मरू दे..
मग घे रे ...
काय हवे ते..

विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/

चोरपावलांनी माझी माय आभाळात गेली,
माझ्या घरातली चुल तवा यकटी रडली...

झाली लेकरांची दैना,
घास पोटात जाईना,
हुबं घरटं पेटलं,
जाळ हिजता हिजना,
दुस्काळाच्या जाळामंधी गावं वसाड पडली,
माझ्या घरातली चुल तवा यकटी रडली..

माय राबली श्यतात,
माय रुजली बांधात,
माय गेली ढेकळात,
माय हिरीच्या पाण्यात,
दारामधी लावलेली गोड तुळस सडली,
माझ्या घरातली चुल तवा यकटी रडली...

कुडमुडं जोंधळ्याला,
आलं कणीस टपुर,
आता त्याला पाहायाला,
माय न्हाई वट्यावर,
बापासंगं राबताना जिनं तिफ़ण वढली,
तिच्यासाठी चुल दारी तवा यकटी रडली....

तिचं फ़ाटकं लुगडं,
पोटावरचा दगड,
कसा इसरू आज बी,
दिस झालेत रगड,

कडक उन्हात सावलि दिलिस वॄक्शाप्रमाने,
तहानल्र होते तेव्हा पानी दिलेस विहिरिप्रमाने,
खचले होते तेव्हा आधार दिलास जमिनिप्रमाने,
खरच आई किति प्रेम करतेस नि:स्वार्थने!!

तुझ्यशिवाय प्रत्येक क्शन वाटतो वनवसाप्रमाने,
तुझ्याशिवाय हे जिवनच झाले असते कुरुक्शेञाप्रमाने,
आई तु नसतीस तर मझे आयुश्य झाले असते सुकलेल्या झाडाप्रमाने,
खरच आई किति प्रेम करतेस नि:स्वार्थने!!

उगावणार्‍या सुर्याकडे पहिले कि वाटते,
तु ओण्जळच भरत आहेस आशिवाडाने,
ताम्बट सुर्यप्रकशाकडे पहिले कि वाटते,
तु रगावत आहेस लाडा-लाडाने,
तो मन्द चन्द्र-प्रकाश पहिला कि वाटते,
तुच जवळ घेतले आहेस प्रेमाने,

पोरगी वयात येत आहे, ओढणी गळ्यात घेत आहे
पाठवू कशी तिला कुठे मी ,काळजी मलाच होत आहे.......

जाहली दुकान पाठशाळा ,मंदिरात देव झोपलेला ,
बांधले हरिण दावणीला ,वाचवेल कोण पाडसाला ....

ओळखीतही दगाच होतो , पारधी हुशार होत आहे,
पोरगी वयात येत आहे ....

वाढते शरीर फ़क्त आहे ,ती अजूनही लहान आहे,
भाबड्या मनात पाप नाही , ज्ञान ही तिची तहान आहे ....

लोक चांगले कुठेच नाही , हाक कातळास देत आहे,
पोरगी वयात येत आहे .....

पाहतात देह वासनेने, स्पर्शतात काम भावनेने,
छेदती कटाक्ष कापडाला ,अंग झाकणार ती कशाने....

का दया कुणास येत नाही, ही बहिण माय लेक आहे,
पोरगी वयात येत आहे....