गद्यलेखन

तेथे पाहिजे जातीचे.. भाग-१ इथे वाचा!
तेथे पाहिजे जातीचे.. भाग-२ इथे वाचा!

'अय्या! तुझाssच फोन! दोन सेकंदांपूर्वीच मला वाटलं तुझा फोन येणार आणि आलाच!'.. सदाची बायको चित्कारली.

'का? तुला का असं वाटलं?'

'अरे मला नं हल्ली असे अनुभव येताहेत! अचानक मनात काहीतरी उमटतं आणि ते खरं होतं! स्वामी आकुंचन महाराजांची कृपा, दुसरं काय?'

'आँ! मगाशी काय उमटलं होतं?'

'हेच की तू फोन करून सांगणार की आज आपण जेवायला बाहेर जाऊ या म्हणून!'

आधीच्या भागांची लिंक

भाग १ - http://www.maayboli.com/node/40847

भाग २ - http://www.maayboli.com/node/42011

पुढे..

पण प्रश्न होता तो सगुणाच्या मनात काय आहे याचा. पहिल्यांदा मुलीला स्पर्श करायचा अशा बेभान अवस्थेत. तिला नाही आवडलं तर काय करेल ती?

"आज आपण रेस्टॉरंट ’डे’ करुया?" माझ्या प्रश्नावर आणि थंड गॅसकडे नजर टाकत घरात वेगवेगळ्या प्रत्तिक्रिया उमटल्या,
मुलगी आनंदाने चित्कारली. मुलाने स्मार्ट फोनवर सगळ्यात महागडं रेस्टॉरंट शोधायला सुरुवात केली. नवरा निर्विकार नजरेने पहात राहिला. नजर निर्विकार असली तरी मन नसतं. त्यामुळे त्या नजरेतला छुपा भाव मला कळलाच.
’कमाल आहे, सरळ सांगावं ना जेवण केलेलं नाही. हे ’डे’ वाढवण्याचं काय खुळ, आधीच किती ’डे’ लक्षात ठेवावे लागतात.’ त्याच्या मनातले भाव समजल्यासारखं म्हटलं,

"आम्हाला जन्माला का घातलेत?"

दोन वर्षाचा बाळू चिमुकल्या हाताची मूठ भातुकलीच्या टी सेटवर त्वेषाने आपटून बापकडे बघत म्हणाला.

बाप तिरमिरला. हा प्रश्न आपल्या थोबाडावर इतक्या लवकर आपटेल याची त्याला कल्पना नव्हती. बापने आपल्या एक वर्षाच्या चिमीकडे बघितले. चिमीच्या चेहर्‍यावर बाळूला सहस्त्र मोदकांचे अनुमोदन असल्याचे सुस्पष्ट दिसले बापला! बापने मग असहाय्यपणे आईकडे बघितले. लज्जित चेहर्‍याने आई बापला म्हणाली.

"तुम्हीच द्या ना उत्तर! मी तरी काय बोलू?"

बाळू संतापलेलाच होता. त्याने बापकडे हिंस्त्र नजरेने पाहात पुन्हा विचारले.

"दिडकी कमवायची नव्हती तर लोकसंख्या का वाढवलीत?"

डबल इन्कम नो किड्स

मूल हवे असणे ही कुठल्याही स्त्रीची सहजसुलभ नैसर्गिक भावना असते. दांपत्यजीवनाची वीण आणखी घट्ट करण्याचे काम पुढची पिढी करते. निसर्गाला अपेक्षित असलेल्या निर्मितीशी अपत्यप्राप्ती ही संयुक्तिकच आहे. निसर्गत: ती जवाबदारी स्त्रीकडे आली आहे. स्त्री ही क्षणाची पत्नी व अनंतकालची माता होते.

कुणा एकाची भ्रमणगाथा *

हॅलो ...

अरे एक प्रश्न आहे. 'मी' बोलतोय.

बोल ना. 'मी' बोलतोय ते लगेच समजलं मला. काय हवय?

कॉमेट. कॉमेट बद्दल विचारायच आहे.

कसली कॉमेंट? कुणी केली?

कॉमेंट नाहीरे. बहिरा झालास की काय? कॉमेट म्हणालो मी? ते आकाशात असतात ते. कॉ मे ट.

हो, हो. समजलं. ओरडू नकोस, फक्त स्पष्ट बोल. काय विचारतोयस?

कॉमेटला मराठीत काय म्हणतात?

धूमकेतु म्हणतात. शेंडेनक्षत्र असं सुध्दा म्हणतात.

म्हणतात ना? म्हणतात ना? काय म्हणालो मी. जिंकलो की नाही? हा हा हा.

अरे मित्रा, काय म्हणालास? काय जिंकलास?

‘आपल्या देशाच्या वाटचालीची दिशा योग्य आहे?.. तुम्हाला काय वाटतं?’.. असा प्रश्न अचानक कुणी तुम्हाला केला तर? तुम्ही लगेचच, क्षणाचाही विलंब न लावता, विश्वासानं उत्तर देऊ शकाल? की हा प्रश्न तुमचं डोकं पोखरून उत्तर शोधू लागेल?.. बराच प्रयत्न करून एखादं उत्तर सापडलंच, तर ते बरोबर असेल की चूक, या संभ्रमाचा भुंगा तुमच्या डोक्यात गुणगुणू लागेल.. आणि अखेर, तुम्ही उत्तर राखून ठेवाल. मग ज्याच्याशी तुम्ही विश्वासानं विचार शेअर करता, त्याला हा प्रश्न विचाराल. कदाचित, त्याचीही तुमच्यासारखीच अवस्था होईल, आणि या प्रश्नाची परिक्रमा सुरू होईल..

पहिल्या भागाची लिंक
http://www.maayboli.com/node/40847

पुढे..

सम्राटचं लक्शच लागेना कामात. तो आलाय हे कळल्यामुळं भेटायला लोक यायला लागणार होते आता. दोघं तिघं येऊन पण बसले होते. पण त्याला सुचेचना. तो त्या लोकांशी जुजबी बोलला.
यश बाजूला लगबग करत होता. हा सम्राटचा सेक्रेटरी. आद्न्याधारक, हुशार आणि अतिशय चपळ. १९-२० वर्षांचा असेल. सम्राटनं त्याला बोलावलं आणि सांगितलं आज डोकं दुखतंय. आता सगळं

रस्त्यावरच्या दगडांना सुद्धा आता
माहीत झाल आहे,
तुझ्या जाण्याची आणि येण्याची
आता त्यांनासुद्धा सवय झाली आहे!

तुझं जवळ असणं किंवा नसणं
याला आता महत्त्व नाही,
तुझ्या अस्तित्त्वाची जाणीवच,
माझी सोबत बनली आहे!

तुझं वावरणं,हसणं किंवा रडणं,
कधी डोळ्यांदेखत जरी नसलं,
तरी त्याची चाहूल आता,
तू दूर असतानाही मी ऐकली आहे!

तुझं ते आधार देणं,
सांभाळणं आणि सावरणं,
तू इथे नसलास तरी ते काम,
तुझ्या शब्दांनी आधीच करुन ठेवलं आहे!

आनंदाच्या पावसात कधी धुंदपणे भिजताना,
दु:खाच्या उन्हात कधी एकाकी भाजताना,
हिवाळ्याच्या दिवसांत कधी चांदणं न्याहाळताना,

रुमचा दरवाज धाडकन् उघडून स्नेहा आत शिरली अन् रुममधली भयाण शांतता तिच्यातल्या मुर्तिमंत कल्लोळाला भेटून क्षणभर भांबावून गेली! उघड्या दारात तीही क्षणभर थबकलीच. अशी शांतता तशी तिला काही नवीन नव्हती. पण तरिही ती थबकायचीच! आणि तोही. बिछान्यावर पडल्यापडल्याच सागरनेही किंचित दचकून तिच्याकडे पाहिले. पण क्षणभरातच सगळं स्थिरावलं. रूमचं दार लावून ती आत शिरली आणि पर्स तिथल्या टेबलवर फेकून बाथरूममध्ये गेली. सागरची नजर पुन्हा भिंतीवरल्या टिव्हीत गुंतली. कुणीतरी टकल्या आकड्यांच्या भाषेत बोलत होता... स्टॉक मार्केट, शेरर्स वगैरे वगैरे.... भयाण.... खरंच भयाण!