बघ त्याच त्या दिशेने पुन्हा निरोप आला
आई तुझाच बछडा पुन्हा शहीद झाला....
झाली न हौस काही कोर्‍या सुवासिनीची
अर्ध्यात कुंकवाचा तो चांदवा बुडाला....
पदके तिला कशाला? लुटले अहेव सारे
सन्मान सावरी का उध्वस्त जीवनाला...?
टाके हि सांत्वनाचे तुटतील ऐनवेळी
येतील हुंदके ते उसवीत काळजाला....
आहेत कोण जाणे प्राणी असे कसे ते
ज्यांच्या उरात नाही माया दया कुणाला....
आम्हास संयमाचा आहेच गर्व अजूनी
पोटात दंगली अन् युद्धे उभी उशाला....
आज अचानक लक्षात आलं,
वर्तमानाच्या बोचर्‍या थंडीपासून,
स्वत:ला वाचवायच्या प्रयत्नात,
गोठून गेलंय सर्व काही.
नकळत कधीच हरवून गेलो,
भूतकाळातील पहिल्या पावसाचे,
तनमन तृप्त करणारे थेंब,
अन् दरवळणार्‍या मातीचा सुगंध.
भूत वर्तमानाच्या या रगाड्यात,
कुस्करून विलीन झाल्या आठवणी.
भविष्यातील दाहक वैशाखवणवा,
तोच असेल का आता सोबतीला?
आयुष्य खरंच एवढं अतर्क्य असतं?
क्षितीजावरती रंग उधळले
मना मनातून पसरत गेले
सुरावटीवर शब्द लहरले
गीत प्रीतीचे ओठी आले
गोड गुलाबी सांज हि आली
जणू लाजुनी लाल झाली
रंग प्रेमाचे सजवीत आले
गीत प्रीतीचे..........
धुंध क्षणात श्वास गुंतले
शब्द ओठावरी थरथरले
भान प्रणयात हरवून गेले
गीत प्रीतीचे..........
थांब सखे ग रात्र थांबली
सौंदर्याची नशा हि चढली
हात गुंफुनी एकरूप झाले
गीत प्रीतीचे...........
रुक्ष जगाचा आला कंटाळा,
ऒलाव्याविना कसा फ़ुलावा मळा.
वार्‍यासंगे उडतो पाचोळा,
गरगर फ़िरतो वाटोळा.
कारण जगण्याचे दमलो शोधुन,
कसे कळावे घडते कोठून.
झाडावरचे घरटे आज रिकामे
नाही किलबिल कां सुने ?
काऊची ती सायं-शाळा
अन हिरवळीची गेली छत्री
कसा सोसावा तीव्र उन्हाळा
कंठ दाटला मनीं उमाळा !
पिले होती लहान तोवर
दिवस संपले, न कळे सरसर
पंखांत दिले बळ भरून
गेली सगळी आज उडून
आज विसावे आंस आगळी
पुन्हा अंकुरावी नवी पालवी
घरटी वसावी तीच चिमुकली
डाल ग कोंबडी डाल
डाल ग कोंबडी डाल, तू लवकर कोंबडी डाल ग
अंड खायाला मिळना म्हणून व्हत्यात लई हाल ग ||धृ||
चोच बारीक लाल लाल पिसं
पळतीया कुठं, पकड निट
हाती धरून आण तिला इथं
नको करू तिच्या जिवाचे हालं ग
डाल ग कोंबडी डाल तू लवकर कोंबडी डाल ग
अंड खायाला मिळना म्हणून व्हत्यात लई हाल ग ||१||
तुरेवाल्या कोंबड्याला कोंबडी लई ग प्यारी
दानं घाल दोघांना, झाली आपली न्याहारी
पानी प्यायाला निर्मळ घाल पारातीत
पोरासोरांना खेळू नको देवू तिथं
एकांत मिळू दे दोघांना आता
**************************
**************************
कैक रात्रीतलें
तू स्वाधीन केलेले तुझे पाऊस अन
मी तुझ्या केसांत माळलेल्या रात्री...
आजकाल लहानसहान सरीं बनून
वळवळत असतात...अव्याहतपणे !
आयुष्यभर बहुधा आता
हा पाऊस...
मेंदूत असाच धिंगाणा घालणार..
तुझ्या पावसाच हे अतिक्रमण
असच झिमझिमत राहाणार
त्यात मी आजन्म असाच चिंब...
मात्र
तुझ्या नावापुढे अजुनही एक ढिम्म टींब !!!
**************************
**************************
आता ठरवलय...
खुप खुप हसायचं
अगदी मनापासून हसायचं !
कधी तुझी आठवण येइल
मग पुन्हा माझ्या कपाळावर
तुझ्या त्या लडिवाळ बटा रेंगाळतील
हलकेच तुझ्या डोळ्यातून ओघळलेला..
एखादा अश्रु माझ्याही गालावर रेंगाळेल...
त्याला हळूवार हातांनी टिपायचं...
जमलंच तर कुठेतरी मनाच्या कोपर्‍यात जपायचं,
आता खुप खुप हसायचं.....
कधीतरी वाटेत पुन्हा ते वळण लागेल,
मग आठवेल,
तुझ्या सावलीचा तो मुलायम स्पर्श,
माझ्या हातातुन निसटलेला तुझा रेशमी करपाश
आणि वळणावरून दिसेनासं होताना
तुझ्याही नकळत मागे वळलेली...
तुझी ती ओढाळ, घायाळ नजर
जमलंच तर तिला चुकवायचं... नाहीतर...
आपल्याच नजरेला समजवायचं...
नखरा नाही इतका बरा
वेडं होईल कुणीही तुझ्या डोईचा गजरा पाहून
नखरा नाही इतका बरा ठेव हातचं थोडं राखून ||धृ||
अगदी सकाळी इतकी सजली
नाही कसर तू ठेवली कसली
मोगर्‍याची फुले वेणीत माळली
सुगंधी मन माझे कसे ठेवू मी झाकून ||१||
कुणी रंभा म्हणू की अप्सरा स्वर्गाची
तूला बघताच होई तगमग जीवाची
दागदागीने घालून रस्त्याने चालली
मागे नको ग पाहू अशी मान वळवून ||२||
तुझ्या नजरेला माझी नजर भिडली
पिवळ्या केवडी रंगानं जादू केली
प्रित दोन जीवांची जुळू लागली
( चाल : असावा सुंदर चॉकलेटचा बंगला -)
"आदर्श " सुंदर हाच आमचा बंगला -
सरकारी दरबारी 'कुणकुण 'ता चांगला !
ह्या आमच्या बंगल्याला संधीचं दार -
भेसळींच्या पोत्यातनं तिथून वसूल फार !
रोज रोज नोटांच्या ' पेटया ' दोन -
' आल्या आल्या ! '- म्हणायला, छोटासा फोन !
' बिस्किटां'च्या प्राप्तीवर जोर छानदार -
' परमिटां'च्या भांडणात फुल्ल हाल हाल !
खंडणी-खोरामागे बंदा हा रहातो,
मोठ्याशा फायलीशी लपाछपी खेळतो !
' उच्च उच्च डोक्यां-'चा खेळ रंगला ;
तडजोडी करता करता
आयुष्य पार सरलेले
स्वप्नांची वाफ उडाली
कोरडे-शुष्क उरलेले
आता न वळे पाऊल
वाटेवरती गाण्यांच्या
कंठात रुते आवाज
ओठही बंद शिवलेले
हे दुःख आत ना मावे
बाहेर येतही नाही
पाहून पोरकी स्वप्ने
डोळ्यांशी डबडबलेले
माझे मन मोठे कोडे
सुटता न सुटे थोडेही
बाहेर दिसे स्वच्छंदी
आतूनी बुरसटलेले
खांद्याला घेऊन ओझी
मसणात रोजची वारी
एकेका दगडा खाली
एकेक स्वप्न पुरलेले
- स्वानंद
