कविता

तू भेटलीस
हातात हात
मग मिठीही ..
भेट, बोलणं ..
बरंच काही एकमेकांत - एकमेकांतून पाहाणं
झालं .. मग आपण आपापल्या वाटेला पुन्हा !
पण माझ्या चेहर्‍यावर उमटलेलं एक
अनावर हसू
तसंच .. नंतर कितीतरी वेळ ..
तू गेलेली, तरीही !
नंतर मी ही कामांमधे गढून जात
हे विसरून गेलेला ..
की
ते हसू
आवरलेलं नाही अद्याप ..
उलट आता ते
चेहर्‍यावरून सरकत सरकत
थेट मनापर्यंत
झिरपून राहिलं आहे
मलाच ..
आतून
बिलगून !

काल रात्री
माझ्या कविता इतस्ततः
पसरून गेलं कोणीतरी ...
जिकडे तिकडे नुस्ती पाने
आणि विखुरलेल्या कविता
तुटक्या - फुटक्या ...
चुरगळलेल्या ...
मळलेल्या ...
विखुरलेल्या ...
आणि काही चक्क वाचलेल्या !
हे सर्व करणारे
कोण असेल कोण हे ?
पण जे कोणी असेल त्याची
कमाल आहे ..
ज्या ज्या कवितेत तू आहेस ..
ती प्रत्येक कविता
"वाचलेली" दिसते आहे !

********************************
********************************

तसा तो जरा विचित्रच म्हणजे ग्रेट म्हणजे वेगळाच होता..
प्रेम म्हणजे काय तर एक उगाचच ताणलेली उत्सुकता
रिफाईण्ड तेलातली भजी खाऊनही टिकते ती सभ्यता
नको तिथे अन नको तेव्हढी साहजिक होते ती आर्तता
................ अश्या स्वतःच्याच व्याख्या बाळगणारा
मला तेंव्हाही वाटायचं
जगाच्या व्याख्या सोयीस्कर वाटत नसल्या की
असले मुखवटे घालायला लागणारं बळ त्यानं मिळवलय..
काल-परवा तो असाच दिसला..
त्याच्या स्थूल चेहर्‍यावरचे कॉर्नर्स रेखीव दिसत होते..
सुखावलेला बुद्ध्यांक अन मी अस काहीसं तो बोलेल

नजरेत जे सामर्थ्य आहे ते शब्दानां कसे मिळ्णार,
पण प्रेमात पडल्याशिवाय तुम्हाला कसे कळ्णार
जिवनात काहितरी मागण्यापेक्षा काहितरी
देण्यात महत्त्व असतं कारण मागितलेला
स्वार्थ असतो, अन दिलेल प्रेम असत.
शब्दानी कधितरी माझी चवकशी केली होती
मला शब्द नको होते त्या मागची भावना हवी होती ...
...............

टांगेवाला बाबू भारी कणखर, उमर साठीची सफेदी डोईवर
तसाच वेषही साधा खरोखर, अंगी सदरा अन पायी धोतर

टांगा त्याचा हो फिरे चहूकडे, 'सुदामा' त्याचे उमदे घोडे
हाती मग तो लगाम पकडे, सोडी तो त्याला जो जाईल जिकडे

बाबूचे जगणे कष्टाचे भारी, टाकूनी एका मुलाला पदरी
अर्धांगीनी गेलेली देवाघरी, एकटा बाबू परी जीव 'बबन्या'वरी

पण काळाने उलटा डाव टाकला, हसता खेळता पोर आजारी पडला
अन एक दिवस काळाच उगवला, बाबूचा 'बबन्या' देवाघरी गेला

बाबू हतबल झाला सैरभैर, तीळ तीळ तुटला बाप तो कणख़र
आसवांना नयनी ना खळ, बाबू झाला अस्थि-पंजर

दु:ख़ी बाबूचे दु:ख़च न्यारे, ना साथी ना सगे सोयरे

खोलीभर व्यापलेल्या उदासीनतेत,
विस्कटलेल्या शरीरातील धमन्यांतून,
ठिपकत राहतं रक्त,
अव्याहत टिक टिक करत.

कवटीच्या जोडणार्‍या सांध्यावर,
अचूक हातोडा घातला की,
अलगद डोकावतो मेंदू बाहेर.

त्यात साठलेल्या कडूगोड आठवणी,
कातरून विलग करून,
पसरवून देतो सार्‍या जमिनीवर.

डोळ्यातील बुब्बुळं एकवटून,
कितीही लक्ष केंद्रित केलं,
तरी कशाचाच काही अर्थ लागत नाही,
डोळ्यातून पाणी पाझरेपर्यंत.

मग त्या एका एका तुकड्यावरून,
हात फिरवत सारवून घेतो सगळी जमीन,
अगदी लालभडक होईपर्यंत.

आठवणींचे तुकडे कधीच विरून जातात,
अन हातावर उरतं फक्त साकळलेलं रक्त.
त्याच्याकडे पाहत राहतात मग बुब्बुळं,

मनाचिये ठाइ वृक्ष कल्पतरूचे
बेलगाम हे घोडे स्वैराचाराचे...

मनाचिये ठाइ फुलपाखरू स्वछंदी,
अज्ञात बागेत वावरतो हा आनंदी...

मनाचिये ठाइ संकल्प जिवघेणे,
विस्मरून अठवांना गुदमरुन त्याचे जगणे...

मनाचिये ठाइ वेल अबोलीची,
शब्दाविन रंगते मैफिल आशेची....

आता आपण मोठे झालो, नाही का?
आज आपल्या मैत्रीला काही कोवळी वर्षे पूर्ण झाली!
एकत्र घालवलेल्या जेमतेम दहा-वीस संध्याकाळ , तेवढ्याच चर्चा,
त्यातही कधीतरी मौनातल्या गप्पा,
मोजून पाच-पन्नास भांडणे,
हजारो विनवण्या, कोट्यवधी मिलिसेकंदांचा अबोला
आणि कायमचा पसेसिव्हनेस...
हा आत्तापर्यंतचा ढोबळ हिशेब!
आतली उलथापालथ आपली आपल्यालाच माहित!

अजून काही वर्षांनी
आपल्या मैत्रीला काही जाणती वर्षं पूर्ण होतील...
संध्याकाळी आकाश भरलेलं असलं, तरी दोघांचं वेगळं असेल...
चंद्र घेऊ वाटून तेव्हाही..
भांडायला शक्यतो वेळ नाही मिळाला तर उत्तम!
विनवण्या, अबोला यांची मला
आतापासूनच भीती वाटायला लागली आहे...

पदर कर्णा पसर आता, दान देई सिंधुमाई
या जगाची माय झाली, माय माझी सिंधुमाई

लाजलेले क्रौर्यही.. अन् लाज वाटे वेदनेला
दु:खही नि:शब्द त्यां आव्हान देई सिंधुमाई

जन्मदाते त्याग करती जीव लावे माय भोळी
फाटलेल्या अंबराला ठिगळ होई सिंधुमाई

होतसे दुर्गा भवानी, शारदा होते कधी ती
शायरीला सांगते अन् आपबीती सिंधुमाई

जा जगाला सांग आता गरज नाही देवतांची
दु:खितांचा देव झाली आदिशक्ती सिंधुमाई

विशाल...

रातनदिस

चादर रातीची सारून
दिस उजाडतो माणसा
पळवी रातीला तो कसा
धावून वाघासारखा जसा

रात आहे लय छान
झोपे होऊनी लोक बेभान
दिसा येतया उधान
काम कराया कसून

वाटे रातीचे आकर्षण
दिस जसा सुदर्शन
राती भेटते विसाया
दिसा कामाने कापून अंग लागत ते चामकाया

दिसा भेटलं वेतन
तर राती खातोय कसून
मग आवडती कशी
तुला रातीची रे कुशी

कवी
सुशिल गणोरे.......