कविता

प्रगती पत्र!

पडलो होतो अंगणी
नजरेत आली चांदणी
करून डोळे किलकिले
मला तिने बघितले.

स्वतःशीच कुजबुजत,
मला तिने विचारले
या मध्यान रातीला
कोण आहे साथीला?

दचकून तिच्या प्रश्नाने,
मीच मला सावरले.
मग म्हणालो तिला
गूढ मनीच्या आभाळी
एक चांदणी लपलीय
इतकावेळ लुकलुकून
आत्ताच ती झोपलीय.

तर ती म्हणाली...
नको करूस हालचाल आणि आवाज श्वासाचा
तिला भेटलाय राजकुमार आत्ताच तिच्या स्वप्नांचा
पडून राहा असाच झोप येईल डोळ्यात
हसू तिचे ऐकू येईल गालावरच्या खळ्यात.

साई आणि स्वामी
साई आणि स्वामी असती एक
त्यामध्ये करू नका भेद
साई असती वासराची गाय
स्वामी करती दुष्टांचा न्याय
दोघेही तारती संकटातूनी
सदा असू देत नाव त्यांचे मनी
जय श्री स्वामी समर्थ ...
जय साई राम...
तृप्ती (पिंकी)

trupti amberkar

आज पुन्हा ठरवलं ..
आज पुन्हा ठरवलं तुला नाही आठवायचं 
आठवण काढून तुझी उगा नाही रडायचं

आठवणी जरी तुझी येत नसली तरी
तू मात्र आठवणीत येतोस

हळूच  माज्या  गुलाबी  गालावर
प्रेमाची कळी फुलवून जातोस

तुज्या पाऊलखुणा माज्या वाटेवर
का बर सोडून जातोस

तू कधीतरी परत येशील
याची मला खात्री आहे
म्हणूनच प्रेमाच पहिल नाव मैत्री आहे..

तृप्ती (पिंकी) 
TRUPTI AMBERKAR (PINKY)

आज पुन्हा ठरवलं ..
आज पुन्हा ठरवलं तुला नाही आठवायचं 
आठवण काढून तुझी उगा नाही रडायचं

आठवणी जरी तुझी येत नसली तरी
तू मात्र आठवणीत येतोस

हळूच  माज्या  गुलाबी  गालावर
प्रेमाची कळी फुलवून जातोस

तुज्या पाऊलखुणा माज्या वाटेवर
का बर सोडून जातोस

तू कधीतरी परत येशील
याची मला खात्री आहे
म्हणूनच प्रेमाच पहिल नाव मैत्री आहे..

तृप्ती (पिंकी) 
TRUPTI AMBERKAR (PINKY)

आज पुन्हा ठरवलं ..
आज पुन्हा ठरवलं तुला नाही आठवायचं 
आठवण काढून तुझी उगा नाही रडायचं

आठवणी जरी तुझी येत नसली तरी
तू मात्र आठवणीत येतोस

हळूच  माज्या  गुलाबी  गालावर
प्रेमाची कळी फुलवून जातोस

तुज्या पाऊलखुणा माज्या वाटेवर
का बर सोडून जातोस

तू कधीतरी परत येशील
याची मला खात्री आहे
म्हणूनच प्रेमाच पहिल नाव मैत्री आहे..

तृप्ती (पिंकी) 
TRUPTI AMBERKAR (PINKY)

"जाता जाता एवढ कर"
जाता जाता एवढ कर
एकदा मागे वळून पहा
तुज्यासाठी कोणी थांबल आहे
याची जाणीव घेऊन जा
जाता जाता एवढ कर
प्रीत तू तुझी माझी
आठवणीच्या रुपात देऊन जा
सार काही तसाच आहे याची एक जाणीव देऊन जा
जाता जाता एवढ कर
मिठीतले ते क्षण माजी ओटित घालून जा
जाता जाता एवढ कर
भेट आपली आठवून जा
डोळ्यातले थेब माझ्या पुन्हा एकदा
टिपून जा
जाता जाता एवढ कर
हळूच तुझी सावली देऊन जा
हिरमुसलेल मन माझ
काही काळ घेऊन जा
जाता जाता एवढ कर
तुझा हात माज्या हाती पुन्हा एकदा देऊन जा

एक तरी.................................??

मला काहीच नाही आठवत हल्ली
बस्स.........केवळ कानात मनात देहात
तुझे ते जीवघेणे सूर घूमत असतात
मल्हाराचे ..........
माझ्या डोळ्यातून आठवणी दाटून
केंव्हा घळघळायला लागतात ते माझे
मलाच कळत नाही.........
अताशा चेहराही साथ नाही देत ग मला
गर्दी नकोनकोशी होते...ओळखणार्‍यांची
मग आपण जायचो तसे नदीवर जातो.......
काठावर तासनतास बसून राहतो...
नितळ प्रवाही पाणी..........................
त्यात आपल्या खूणा शोधत राहतो
काही गडद , काही पुसटलेल्या
पाण्यात पाय सोडून बसलेल्या
वेड्या प्रेमिकांच्या जोडीगत.......................

भावना बोलकी, शब्द झाले मुके
जाणिवांच्या पुढे दाटलेसे धुके !

स्पर्श-आल्हाद हे,जीव जीवा कळे
धुंद एकांत हा,विश्व हे आगळे !

या म्हणा भोग वा, ही समाधी-स्थिती !
वा अधःपातही वा म्हणा उन्नती !

वेस ओलांडली- देह संपे जिथे
शुद्ध आनंद हा फक्त नांदे तिथे

वाजती श्वासही पावरी होउनी
ऐक्य हे उमटवी मुक्त 'हंस'ध्वनी !

-चैतन्य

दृष्टीआडच्या बोलण्या-प्रतिसादावरून
त्यांचं खळखळतं व्यक्तिमत्व
एकमेकांच्या गंमतीशीर फिरक्या घेतंय
असंच वाटलं असतं कुणालाही.....................

मात्र,
त्या अवखळामागे दडली होती
त्यांची अव्यक्त संपृक्त संवेदना
आणि
गुदमरलेल्या संवेदनेपाठची
जुळी वेदना..........
अगतिक......हतबल....चंचल........

रिक्तातील कल्पना,.....
अव्याहत,.....
वास्तवातले अपेक्षाभंग तुडवत,
आयुष्याला,
मनस्वी....स्वप्नमय......मुग्धगात्र
करू पहात होत्या................

आवाजातला मधुतम अंदाज
श्वासांतला चिरसंध अश्वास
श्रवणातला हवाहवासा दृढविश्वास
साकारत होता त्यांच्यात
एक
रंजक-रंजित-मयरत-रसाळ-मेघाळ-मधाळ