(जुनीच कविता)
एकटा एक माड
पाण्याशी झुकलेला
पाणी पितोय जसा
चालून थकलेला
एकटी एक नाव
पाण्यावर डोलणारी
कोवळीशी पोर जशी
आईशी बोलणारी
पुनवेचा चांदही
पाण्यात उतरलेला
चमकत्या मासोळीला
तारकाच मानलेला
एकटा एक मीही
पाण्याशी थांबलेला
खोल खोल पाण्यात
माझाच शोध चाललेला
--गिरीराज
घट्ट विण
असलेली नातीही,
कधी ढिली पडतात...
कळवळतो, विव्हळतो जीव!
सतत शस्त्र खाली टाकून
'गरज' आहे, असं सांगण्याची
सवय आडवी येते!!
'आपलचं माणूस' आहे ना?
असा आवाज पुन्हा येतो...
मनाला समजावणं, की
भुलावणं?
वरच्यालाच ठाऊक....!
मग एक 'अस्फूटसं' हास्य,
मन हारल्याची आपली जाणिव...
अन्
जग जिंकल्याचा 'विजयी' भाव
त्याच्या चेहर्‍यावर.....
नाती अशी टिकतात का?
'एकाच्याच' गरजेखातर??
कळत नाही...
पण;
दरवेळी असंच घडतं खरं.......!!
पापण्या मिटुनी जे पहिले
ते स्वप्न सत्य जाहले
हृदयातील आरश्यात
रूप तुझे मी देखिले
दोन जीवांचा अढळ दुरावा
तू हृदयातून संपवला
सुन्या सुन्या मैफिलीस माझ्या
सूर प्रीतीचा लाभला
काळे भोर केस तुझे हे
ज्यामध्ये मी गुंतलो
सजविण्यास आज त्यांना
मीच फुल जाहलो
अल्लड नील नयन देखणे
पाहताच मी ग भुललो
जगविण्यास आज त्यांना
मीच काजळ जाहलो
रूप मोहक सुंदर लोभस
मनोमनी मी बहरलो
काव्य रूप देण्यास त्याला
मीच शब्द जाहलो
एक-दुसर्‍याचा पाठलाग, निसर्गाचा नेम,
कशाला,कां,आणि किती ? कळेना सांगून.
आपलीच सावली करते सतत, पण, सदैव मौन !
खडकाळ वाट आयुष्याची, थंडी-पाऊस-ऊन !
आंधळी ती, फरफट जिवाची इजा-जखमा लपवून.
साथ आंधारात, कळेना कां म्हणून !
हलकेच पुन्हा येते सांवरून, म्हणते घे उमजून -
कुशीत तुझ्याच सावध, लपुन, पण कवच बनून !
आले कि नाही बघ नवी उमेद घेऊन ?
संपू देणार नाही शिदोरी,प्राण असेल तोवरी.
बादशहाच्या ऐटीत,भल्या पहाटे चौपाटीवर गेलो,
द्रोणात चाट घेऊन ऊंटाच्या पाठीवरून फिरलॊ,
दूरून खवळून येणार्‍या लाटा निवळल्या मला बघून !
नमन करून,किनारी लोटून, गेल्या माघारी फिरून.
बांधला महाल रेतीचा,शंखशिंपल्या झोळीत भरून,
"दामाजीने" ओतून दिल्या त्या मोहोरा गोळा करून.
आकाशात तो अचानक हसला ढग पिस्कारून,
विखुरला महाल गगन भेदी हास्य ऐकून.
दामाजी तर दिसलाच नाही, आली पोतीचपोती भरभरून !
लाट सरता किनारी, उरली -फक्त, ओली रेती फिरून,
रिकामीच सर्व शंखशिंपली - मोती तर सापडला नाही.
ना नफा ना तोटा -आयुष्याची शाई संपून गेली !
क्षणात निसटले सारे,
दूर लोटूनी किनारे...
नभांची पांगली गर्दी,
निखळता ऐकेक तारे..
राख उधळत आसमंती,
निखार फुकंती वारे..
पावले फिरता परत,
बंद झाली ती दारे..
ढासळत्या या देहास,
आता हसती 'सहारे'
अंती का असे बोचती,
मर्म आठवणींचे पिसारे..
- पैलतीर ( १९.०७.२००४ )
हे फेसबुक
तुझा चेहरा शोधतोय मी त्यात ..
त्या काळचा तुझा चेहरा
आज कसा दिसत असेल
ह्या कल्पनेने माझं मन हैराण
आणि माझ्या तोंडाला व्हर्चुअल फेस ..
भूतकाळातला तुझा चेहरा घेऊन
वर्तमानकाळातल्या सर्च मधे
मी करून घेतो माझीच ससेहोलपट
माझा आत्ताचा चेहरा
मनातला वेडेपणा मात्र तेव्हाचा ..
भटकत राहातो ..
तुझं बदललेलं नाव माहित नाही
म्हणून चरफडत राहातो ..
तेव्हा आणि आत्ता
आत्ता आणि तेव्हा
केव्हाचं काय हे कळत नाही ..
शोध तेव्हाचा की ओढ तेव्हाची ?
ओढ आत्ताची का शोध आत्ताचाच ?
एक विलक्षण कुतरओढ !
दोन-चार हजार फ्रेन्डस् बनतात
त्यांचे नव्याने जुने वर्ग भरतात
आज अचानक तुझा फोटो दीसला;
आणि नको असलेलं बरंच काही दाटून आलं;
आपल्या दोघांमधलं दोघांनाच माहीत असलेलं;
तुझ्या डॉळ्यात मी माझ्या मनाप्रमाने वाचलेलं.
साऱ्या वावटळीत मी जपलं होतं;
तुझं माझ्यापुरता माझा असणं;
आणि या फोटोनेच जमलं होतं;
माझा भुतकाळ तुझ्याशी जोडणं.
आता त्या आठवांनाही शाप आहे;
त्यांना कधीही न आठवण्याच्या;
आणि विसरलेलं बरच काही;
मनाच्या कप्प्यात सलण्याचा.
तुझा फोटोही तोच शाप मला सतत देतोय;
फसलेलं माझं जगणं मला परत दाखवतोय;
पण मला रागावताही येत नाही त्याच्यावर;
कारण तोच तर मला तुझ्याशिवाय जगायला शिकवतोय.
पण हारून जाते रे मी तोच तोचपणा जगताना;
तुझ्या आठवणींच्या कारावासात,
तळमळतोय प्रत्येक क्षण.
तो बरसलेला श्रावण,
तुझं खळाळतं हसू,
ओझरतं अलवार चुंबन,
अन् एकजीव झालेले श्वास.
तुझ्या श्‍यामल तनूचा,
मोहक वेडावणारा गंध,
अल्लड बटेतून विरघळलेले दोन थेंब,
अन् काळजाचं झालेलं पाणी पाणी.
माझ्या विरहाच्या चाहूलीने,
तुझे कोसळलेले बांध,
खोलवर कातरलेलं हृदय,
अन् ओठावरचं खोटंच हसू.
कठोर होत सोडवलेली,
तुझी अथांग मिठी,
अन् जपून ठेवलेली बुचाची फुलं,
तुझ्या आठवणीत आजही.
सगळं सगळं परत घेऊन जा.
सगळंच,
आणि जमलं तर देऊन जा देणगी,
स्मृतीभ्रंशाची.
असह्य झालंय गं खरंच आता,
फार असह्य,
अन् तुझ्या आठवणीच्या कारावासात,
एका दाट काळोख्या रात्री
चाललो होतो मी दूर गावी
मनात होती सारखी भीती
नव्हती सुरक्षतेची खात्री
जीवात नव्हता माझा जीव
येत होती स्वताचीच कीव
चेहऱ्यावर होता भीतीचा भाव
तोंडात होते देवाचे नाव
कुत्र्यांचे स्वीकारत आव्हान
स्विकारीत रातकिड्यांचा मान
तोडीत मी अंधाराची शान
शोधीत होतो माझे स्थान
अचानक झाला साशात्कार
भीतीचा बाण गेला आरपार
फोडली किंकाळी मी घाबरून
भूत उभा होता माझी वाट आडवून
ऐकताच किंकाळी, शेतकरी
आला घेऊन कंदील हाती
पाहता कंदिलाच्या प्रकाशात
आले जे माझ्या ध्यानात
माझेच मला येत होते हसू
वाटले नव्हते इतके भित्रे असू
