एकाकी

रुक्ष जगाचा आला कंटाळा,

ऒलाव्याविना कसा फ़ुलावा मळा.

वार्‍यासंगे उडतो पाचोळा,

गरगर फ़िरतो वाटोळा.

कारण जगण्याचे दमलो शोधुन,

कसे कळावे घडते कोठून.

झाडावरचे घरटे आज रिकामे

नाही किलबिल कां सुने ?

काऊची ती सायं-शाळा

अन हिरवळीची गेली छत्री

कसा सोसावा तीव्र उन्हाळा

कंठ दाटला मनीं उमाळा !

पिले होती लहान तोवर

दिवस संपले, न कळे सरसर

पंखांत दिले बळ भरून

गेली सगळी आज उडून

आज विसावे आंस आगळी

पुन्हा अंकुरावी नवी पालवी

घरटी वसावी तीच चिमुकली

शाळा काऊची भरावी संध्याकाळी