एकाकी

सहजच जेव्हा आज गावाकडे आलो,
आठवणीतल्या त्या मळ्याकडे आलो,
ओळखीच्या त्या वाटेवरून चालत,
विसरलेल्या माझ्या घराकडे आलो!
अंगणातल्या त्या मातीमध्ये
विखुरलेली माझी स्वप्ने दिसली,
माझ्या भांबावलेल्या चेहऱ्याकडे बघत
पडकी भिंतही खुदकन हसली!
चालत-चालत जेव्हा माझ्या शाळेजवळ आलो
पाठीवरल्या दप्तराच्या आठवणीत बुडालो
आठवून इथला प्रत्येक क्षण कंठही दाटून आला,
समुद्राला आज जणू त्याचा किनाराच मिळाला!
गावच्या मंदिराजवळ आजही कुणीतरी खेळतंय
खेळता-खेळता मध्येच माझ्याकडे बघून हसतंय
हसण्यातून त्याच्या मला माझीच आठवण आली
स्वप्नांच्या त्या दुनियेत डोळ्यांची कड ओली झाली!

रुक्ष जगाचा आला कंटाळा,

ऒलाव्याविना कसा फ़ुलावा मळा.

वार्‍यासंगे उडतो पाचोळा,

गरगर फ़िरतो वाटोळा.

कारण जगण्याचे दमलो शोधुन,

कसे कळावे घडते कोठून.

झाडावरचे घरटे आज रिकामे

नाही किलबिल कां सुने ?

काऊची ती सायं-शाळा

अन हिरवळीची गेली छत्री

कसा सोसावा तीव्र उन्हाळा

कंठ दाटला मनीं उमाळा !

पिले होती लहान तोवर

दिवस संपले, न कळे सरसर

पंखांत दिले बळ भरून

गेली सगळी आज उडून

आज विसावे आंस आगळी

पुन्हा अंकुरावी नवी पालवी

घरटी वसावी तीच चिमुकली