बालपणीचा काळ सुखाचा!
त्यातही जर ते बालपण नव्वदीच्या दशकात आणि दक्षिण मुंबईमधील चाळ संस्कृतीत गेले असेल तर क्या बात!!
आज पहाटे तीन वाजताच्या साखरझोपेत अस्मादिक बिनघोरी घोरत असताना, माझ्या विपुल केशसंभाराशी ( उच्च लिखाणासाठी घेतलेली स्वायत्तता... मराठीत सिनेमॅटिक लिबर्टी हो! बाकी प्रत्यक्षात त्या दिल से मधल्या ' तू तो नही है मगर, तेरी आहटे है' असा भास माझ्या घरच्यांना देण्याचा चंग बांधल्यागत इथे तिथे पण माझं डोकं सोडून सगळीकडे स्वतःला टाकून घेणाऱ्या केसांचं काय करावं हा प्रश्न मला छळतो. पण ते असो.) तर माझ्या विपूल केशसंभाराशी कुणीतरी खेळत आहे असा भास झाला. 'अग्गोबाई, इतकी कसली आता लाडीगोडी!' असा विचार करत हलकेच डोळे किलकिले करत, ओठांवर अर्धोन्मिलीत का काय म्हणतात तसे स्मित आणण्याचा प्रयत्न करत पाहिले!
कालच घराच्या स्वैपाकघराच्या खिडकीतून धबाक्-कन एक ढोल्या उंदराने एन्ट्री मारलीये. त्याला येताना पाहून आम्ही घरातल्या बाकी खोल्यांची दारे बंद करून घेतली जेणेकरून तो इतर खोल्या़ंमधे जाउ नये. आता तो स्वैपाकघरातच असावा असा अंदाज आहे. पण दिसत नाहीये. रॅट कील काल रात्री उघडे करून ठेवले होते परंतु ते आहे तसेच आहे. उंदीर-मामाचाही पत्ता लागत नाहिये. शक्यतो उंदराला न मारता हुसकावून लावण्याचा काही उपाय आहे का? उंदीर प़कडायचा पिंजरा नाहीये आम्च्याकडे त्यामुळे तो उपाय बाद.
