विनोदी कथा

ब्रेकिंग बॅडच्या पाचव्या सिझनचा सहावा एपिसोड पाहता पाहता माझं ‘वर्क फ्रॉम होम’ चालू असताना फोन वाजला तसा माझा मुड ऑफ झाला. फोन माझ्या बॉसचा होता. “काय कटकट आहे” असं म्हणतच मी फोन कानाला लावला. “एप्रिलचा रिपोर्ट तू सकाळी पाठवणार होतास. अजून तुझा मेल नाही आला. आपल्याला पगार काम करायसाठी मिळतो रे. झोपा काढायसाठी नाही मिळत.” बॉस खोचकपणे म्हणाला. मला काय बोलावं तेच सुचेना. शेवटी मी कसाबसा बोललो, “सर रिपोर्ट तयार आहे. जरा भांडी घासत होतो. घासून झाली की लगेच मेल करतो.” समोरून शिव्या ऐकायची मनाची तयारी मी केव्हाच केली होती. पण झालं उलटंच. माझा बॉस अगदी शांतपणे म्हणाला, “अरे वा!

दहा वाजताच्या ऑफिसला जाण्यासाठी बरोबर साडेनऊ वाजता आवरून मी वाड्याच्या बाहेर पडणार इतक्यात माझ्या दारासमोर एक आलिशान गाडी थांबल्याचा आवाज आला. आमच्या जवळजवळ पडायला आलेल्या वाड्याला अर्थातच त्या गाडीचे नाविन्य नव्हते. दर आठवड्याला एकदा तरी ती गाडी वाड्याच्या समोर उभी राहून वाड्याला एक प्रकारे शोभाच आणीत असे. नेहमीचेच झाले असले तरी वाड्यातील माझ्यासारखीच लोअर middle-class माणसे प्रत्येक वेळी त्या गाडीकडे कौतुकाने पहात, एखाद्या दिवशी आपणही अशा गाडीतून फिरू अशी स्वप्ने पहात आपापल्या कामास बाहेर पडत असत.

काही दिवसांपूर्वी एक जवळच्या मैत्रिणीचा फोन आला,'अगं अगदी सहज केला ,बोलू पाचेक मिनिटं ' असं म्हणाली. ख्यालीखुशाली विचारून झाली,इकडच्या तिकडच्या गप्पा झाल्या आणि गाडी मुख्य मुद्द्यावर आली.

अडुम्बा देशाला निसर्गाचे जबरदस्त वरदान होते. रात्री एका सर्व साधारण हॉटेलात मुक्काम होता. रात्री जेवणात आपण जे चविष्ट सूप मिटक्या मारीत पिले ते रातकिड्याचे होते हे न कळाल्याने मास्तराचा आपण आजही अस्सल व्हेजिटेरियन आहोत हाच समज होता. रात्री झोपेत नाही म्हणायला बोकडेंच्या कानात एकदा वळवळत गोम गेली आणि मग कुणास ठाऊक मतपरिवर्तन होऊन ती स्वतःच रिव्हर्स घेऊन बाहेर आली वरील प्रसंग बाह्यजगात घडत असताना मास्तरांना आपण नयन बाई सोबत रंगपंचमी खेळत आहोत असे रोमँटिक स्वप्न पडत होते त्या मुळे गोम कानात जाताना साक्षात नयनबाई पिचकारीने कानात गुदगुल्या करत आहे असे त्यांना वाटले.

समजा एखाद्या निबर रंगाच्या, मुच्छड आणि दांडगट माणसाला बघितल्यावर तुम्हाला दचकायला होत असेल आणि त्यातच जर त्याचे नाव रावण असेल तर, तुम्हाला काय वाटेल? अशा माणसा बद्दल तुमच्या मनात काय भाव निर्माण होईल? हे २०१७ साल असले तरी अशा वर्णनाचा रावण नावाचा माणूस हा सदवर्तनी, पापभीरु किंवा कवी हृदयाचा असेल असे तुम्हाला स्वप्नात तरी वाटेल काय? नाही ना?
मित्रहो हेच तर मला म्हणायचे आहे की सामान्य लोकच काय पण मोठे मोठे विद्वान आणि आताशा मला स्थळ म्हणून सांगून आलेल्या पुण्यातील सुंदर ग्रॅजुएट मुली देखील केवळ माझ्या नावा मुळे आणि बाह्यरूपा मुळे माझ्या बद्दल पूर्वग्रह दूषित मत बनवितात.

वर्गात येताच आधी झापड मारणे हा माझा शिरस्ता आहे. त्या प्रमाणे मी वर्गात येताच पहिल्या बाकावरच्या एका विद्यार्थ्याला खणsकन काना खाली ठेवून दिली. या कृती मुळे दोन फायदे प्रामुख्याने होतात एक तर आपला शाळेतील दरारा वाढत जातो आणि मुख्य म्हणजे कुठलीही मुले वात्रट शंका विचारत नाहीत.
वर्गात चिडीचूप झाल्यावर मग मी शांतपणे मराठीचे पुस्तक काढले वाकून खिडकीतून तंबाखूची पिंक मारली आणि ओठाच्या कडा टिपीत कविता शिकविण्या साठी पुस्तक उघडले. नुकतेच पाठयपुस्तक महामंडळाने माझी चुकून एका रद्दी मासिकात छापून आलेली कविता "फेसबुक चे बालगीत" ही दहावीच्या अभ्यासक्रमात घेतली होती.

आपला कथा नायक पुण्यनगरी निवासी वीरभद्र या बत्तीस वर्षाच्या घोड युवकाला, लग्नासाठी अजिबात मुलगी न मिळणे, ही काही जागतिक दर्जाची समस्या नाही हे जरी मान्य असले तरी, त्याच्या आई-बापासाठी त्याला सांभाळणे ही नक्कीच समस्या होती.
एकदाचे लग्न झाले की या रागीट, हट्टी, तर्कट आणि स्वार्थी पोराला त्याची बायको फुल्ल टू सरळ करेल या भारतीय रूढीवर त्यांची अपूर्व श्रध्दा होती.

बाहुबली धीवराने मृगनयनीचे अधीर अधर आपल्या तर्जनीने स्पर्शताच लाख लाख गुलाब उमलले…….

म्हणतात ना कधी कधी कलाकारापेक्षा देखील त्याची कलाकृती सुप्रसिध्ध असते. माझ्या "बापू झाडा वर गेलाच कसा?" या कवीते बद्दल असे नक्की म्हणता येईल.
मला अगदी ठार वेड्या पासून ते अती शहाण्या पर्यंत सर्वांनी अगदी आवर्जून कविता आवडल्याचे कळवले आहे.
खरं म्हणजे आज इथे या कवितेचा उल्लेख या साठी महत्वाचा आहे कि मी जे काही रामायण तुम्हाला सांगणार आहे ते सारं या कवितेमुळेच घडलं आहे.
मागच्याच महिन्यात मला माझी ही कविता बीए मराठीच्या अभ्यासक्रमात सामील करण्यात येत असल्याचे पाठ्यपुस्तक अभ्यासक्रम मंडळाचे पत्र आले आणि त्या बद्दल आमच्या महाविद्यालयाने माझा जाहीर सत्कार देखील केला. केव्हढा हा सन्मान!

माझ्या ओळखीने ती सिनेमाची ऑडीशन चालू होती. नटी माझ्या जुजबी ओळखीची. प्रोडुसर माझा घट्ट मित्र.
ती नटी मूलत: स्वभावाने जरी अजिबातच मृदू नसली तरी फॉर प्रायव्हसी सेक, लेट अस कॉल हर "मृदू बाला" आणि हीम ऐज "भक्कम" कारण तो मनाने सरळ असला तरी शरीराने चांगलाच भक्कम होता .
ऑडिशन साठी "मृदू बालाने" विचारपूर्वक "घोड्या घोड्या दार उघड" नाटकातील शेवटचे चार पानी स्वगत ज्यात व्याकुळ भामिनी त्या विदेशी घोडेस्वाराने परत यावे म्हणनू बॉलीवूड डान्स करत प्राण त्याग करते तो सीन केला. जाता जाता हे सांगावे वाटते की या मूळ नाटकाला त्याच्या नावातील "प्राणी" प्रेक्षकांनी लावले असे इतिहासकार सांगतात.